Geneza podatku dochodowego od osób fizycznych

5/5 - (2 votes)

Po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej jako jedną z pierwszych konstrukcji podatkowych obowiązujących w całym kraju był podatek dochodowy unormowany w ustawie z dnia 15.07.1920r. o państwowym podatku dochodowym. Podatek ten obowiązywał osoby fizyczne i prawne. W pierwszym polskim podatku dochodowym wzorowano się na pruskim podatku dochodowym, który oparty był na przyroście czystego majątku. Pod uwagę były brane dochody fundowane (osiągane przez osoby fizyczne i prawne z przedsiębiorstwa, nieruchomości oraz innego rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej na własny rachunek), a także (pochodziły z wynagrodzeń za pracę, emerytów, rent itp.). Podatek ten pobierany był według stawki progresywnej, ale z oddzielną taryfą dla obu rodzajów dochodów.

”Udział dochodów fundowanych i nie fundowanych, w całości dochodów najpierw był z przewagą dochodów fundowanych, a pod koniec lat 30-tych dochodów nie fundowanych.”[1]

Po wojnie na kształtowanie się konstrukcji prawnych podatków typu dochodowego, istotny wpływ miał ustrój polityczny, chodzi tu o gospodarkę centralnie planowaną, z dominacją własności państwowej. Przy podatku dochodowym miało to odzwierciedlenie w odrębnych konstrukcjach regulujących opodatkowanie gospodarki uspołecznionej, nieuspołecznionej a także ludności.
Dalsze zmiany konstrukcji prawnych podatków polegały na wyodrębnieniu z ogólnego podatku dochodowego wynagrodzeń ze stosunku pracy i oddzielnym opodatkowaniu dochodów podmiotów gospodarki nieuspołecznionej. Gospodarka uspołeczniona była opodatkowana podatkiem dochodowym od spółdzielczości, natomiast przedsiębiorstwa państwowe wpłatami z zysku.

Do klasycznego podatku dochodowego najbardziej podobny był podatek obciążający podmioty gospodarki nieuspołecznionej. Przedmiot opodatkowania stanowił dochód cząstkowy, powiązany z określonymi grupami przychodów, a ponadto dochód ogólny, jako suma dochodów cząstkowych, po potrąceniu niedoborów z tych źródeł przychodów. Stawka progresywna stosowana była do obliczeń tego podatku.

W roku 1972 ,, rodzi ”się ustawa, która poprzestaje na dochodzie ogólnym. Zachowanie jednej, czterech a potem trzech taryf podatkowych odnoszącym się do konkretnych źródeł uzyskania świadczy o nawiązaniu do elementów podatku w zależności od źródeł ich uzyskania (typ angielski).

Podatek od wynagrodzeń. Konstrukcja tego podatku nawiązywała w pewnym stopniu do rozwiązań międzywojennych. Obciążał tylko dochody osób fizycznych, gdzie uwzględniono sytuację osobistą podatnika (zwłaszcza związaną z jego stanem rodzinnym). Podatek od wynagrodzeń przez wiele lat był podstawowym podatkiem, który obciążał dochody ludności. Jako podstawę opodatkowania przyjmuje się łączną sumę wynagrodzeń otrzymanych w danym okresie od jednego pracodawcy – będącego płatnikiem tego podatku – do którego stosowano stawki progresywne. Podatek od wynagrodzeń w czasie obowiązywania ulegał licznym zmianom, które polegały na rozszerzeniu jego zakresu – wprowadzeniu wielu ulg i zwolnień o charakterze przedmiotowym i podmiotowym.

Z biegiem czasu stosunkowo prosta konstrukcja prawna podatku stawała się coraz bardziej skomplikowana, natomiast funkcjonowanie jej było coraz bardziej zdominowane fiskalnymi celami opodatkowania. Po 1956 roku podatek od wynagrodzeń stracił na znaczeniu. Jego eliminacja z polskiego systemu polegała na podwyższeniu minimum wolnego od opodatkowania oraz zwalnianiu coraz liczniejszych grup podatników z obowiązku podatkowego. W rezultacie w 1976 roku zwolniono z niego pracowników gospodarki uspołecznionej co w praktyce oznaczało wyeliminowanie go z polskiego systemu podatkowego.

Ustawą z dnia 13 grudnia 1957 roku do polskiego systemu podatkowego wprowadzony został podatek wyrównawczy – specyficzna odmiana podatku od wynagrodzeń Obejmował on osoby fizyczne i prawne gospodarki uspołecznionej. Obejmował on osoby fizyczne i prawne gospodarki uspołecznionej. Obowiązek podatkowy powstał wtedy, gdy dochody podlegające podatkowi dochodowemu lub od wynagrodzeń przekraczały określona granicę, a podstawę opodatkowania stanowiła nadwyżka ponad kwotę stanowiącą tę granicę W tym podatku stosowano progresywną stawkę podatkową. Po kolejnych nowelizacjach podatek wyrównawczy stawał się coraz bardziej samodzielnym podatkiem, podlegały mu wszelkiego rodzaju dochody s. pieniężne i w naturze, osiągane przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terenie Polski. Podatek ten obowiązywał do 1992 roku [2].

Podatek dochodowy od spółdzielczości był zbliżony do rozwiązań prawnych stosowanych wobec podmiotów gospodarki nieuspołecznionej. Jako dochód przyjęto sumę przychodów osiągniętych w roku podatkowym po potrąceniu kosztów ich uzyskania. Z biegiem czasu podstawą opodatkowania został zysk bilansowy, a sama konstrukcja podatku dochodowego od spółdzielni jest coraz bardziej skomplikowana np. przez przyjmowanie w niej określonych elementów opodatkowania przedsiębiorstw państwowych. W rezultacie przekształca się w świadczenie na rzecz budżetu.
Rozpoczęta w latach 80-tych reforma polskiego systemu podatkowego została podporządkowana transformacji gospodarki etatystycznej w gospodarkę rynkową. Realizowany program przekształceń systemowych, w myśl której to nie państwo, lecz rynek tworzy warunki do rozwoju przedsiębiorczości i umożliwia wzrost konkurencji, zakładał równouprawnienie sektorów, a w związku z tym ujednolicenie opodatkowania w zależności od formy własności.

,,Zasadniczym problemem w wyborze kierunku reformy podatkowej zapoczątkowanej w 1989 roku było to, że powinna ona równocześnie służyć realizacji procesów przekształceń gospodarki i jej stabilizowaniu. W realizacji tych celów często występuje sprzeczność, ponieważ procesy transformacji gospodarczej wymagają ożywienia gospodarczego, które nie powinno być hamowane nadmiernym fiskalizmem, podczas gdy program stabilizacji gospodarczej narzuca restrykcyjność polityki podatkowej.”[3]

W roku 1991 weszła ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest ona podstawowym aktem prawnym, który reguluje opodatkowanie dochodów osób fizycznych uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej na własny rachunek, jak i z wynagrodzeń, rent i emerytur czy nieregularnych źródeł przychodów. Ustawa obejmuje wszystkie osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Polsce, a także dotyczy wszystkich przychodów osiąganych przez podatników. Powszechny podatek dochodowy od osób fizycznych obowiązuje w naszym kraju od 1 stycznia 1992 roku. Tak więc rok 2002 – to jedenasty rok obowiązywania w naszym kraju tego podatku. Ustawą z dnia 26 lipca 1991 roku wszyscy mieszkańcy naszego kraju stali się podatnikami tego podatku.[4]

[1] T. Cholewicki Podatki – ogólne zarysy tematyki podatkowej, s. 20 ;

[2] T. Cholewicki Podatki s. 21 ;

[3] cyt. W. Pomykało Encyklopedia Biznesu s. 620 ;

[4] T. Kosakowski

Możliwość optymalizacji obciążeń podatkowych

5/5 - (2 votes)

Wstęp pracy dyplomowej

Tematem mojej pracy jest „Optymalizacja podatku dochodowego wybranych firm obsługiwanych przez biuro rachunkowe”.

Optymalizacja podatkowa przyczynia się do poprawy konkurencyjności, ogranicza koszty podatkowe oraz minimalizuje zagrożenia wynikające z ryzyka podatkowego. Jest działaniem zgodnym z prawem. W wyroku NSA z 31.01.2002 r. podkreślono, że istota działalności gospodarczej jest maksymalizacja zysku, a nie zobowiązań podatkowych. Nie istnieje obowiązek działań prowadzących do zmniejszenia dochodów z tego powodu, że byłoby to korzystniejsze dla budżetu państwa z punktu widzenia wpływów podatkowych.[1]

Dokonanie wyboru ma na celu uzyskanie efektu optymalizacji podatkowej polegającej na uzyskaniu zamierzonych celów przy jednoczesnym zapewnieniu możliwie najniższego obciążenia podatkowego.” Jeżeli obowiązujący porządek prawny stwarza podatnikowi możliwość wyboru kilku legalnych konstrukcji do osiągnięcia zamierzonego celu gospodarczego, z których każda będzie miała inny wymiar podatkowy, to wybór najkorzystniejszego podatkowo rozwiązania nie może być traktowany, jako obejście prawa”[2]

Pracując w biurze rachunkowym, na co dzień zajmuję się wyborem możliwości optymalnych form opodatkowania dla przedsiębiorców rozpoczynających działalność gospodarczą, podejmując decyzję, jaka forma będzie dla niego najdogodniejsza, biorąc pod uwagę względy biznesowe, jak również aspekty podatkowe przewidziane w polskim prawie. Temat mojej pracy ma swoje odzwierciedlenie w pracy zawodowej, jaką wykonuję, kwestie, jakie porusza są zawsze aktualne i ważne dla przedsiębiorców. Biorąc pod uwagę metody optymalizacji mogę wykorzystać informacje zawarte w mojej pracy do pogłębienia wiedzy i świadomego podejmowania decyzji w imieniu przedsiębiorców.

Stawiając pierwsze kroki w budowaniu własnej firmy należy podjąć decyzję, co do formy prowadzenia działalności. Polskie prawo pozostawia dużo swobody, dlatego warto dokonać odpowiedniej analizy i wybrać najbardziej odpowiednią formę prowadzenia działalności. Małe przedsiębiorstwa prowadzone w formie przedsiębiorstw jednoosobowych mogą zastosować najprostsze kryterium wyboru formy optymalnego podatku, nawet cztery możliwe formy opodatkowania tj.: opodatkowania kartą podatkową, opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, opodatkowania na zasadach ogólnych ( z progresją) i opodatkowania na zasadach liniowych ( stawka 19%).

Opodatkowanie w formie karty podatkowej charakteryzuję się tym, że podatnicy nie prowadzą żadnej ewidencji operacji gospodarczych mającej na celu ustalenie dochodu lub przychodu. Zatem to najprostsza forma prowadzenia księgowości i zarazem najtańsza, pozwalająca na zmniejszeniu kosztów administracyjnych przy niewielkich obciążeniach podatkowych.

„Zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą prowadzić tylko niektóre taksatywnie wyliczone w załącznikach do ustawy grupy podatników prowadzących działalność usługową lub wytwórczo-usługową, pod warunkiem m.in. nieprzekroczenia określonego limitu zatrudnienia pracowników najemnych… Wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej jest niezależna od rzeczywistych rezultatów prowadzonej działalności gospodarczej i płacona miesięcznie według stawek kwotowych wynikających z tabel stanowiących załącznik do ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wysokość miesięcznych stawek uzależniona jest od rodzaju wykonywanej działalności, miejsca jej wykonywania oraz liczby zatrudnionych pracowników. Podatek dochodowy w formie karty podatkowej wynikający z decyzji obniża się o kwotę składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Płacony jest on bez wezwania w terminach miesięcznych na rachunek właściwego urzędu skarbowego”[3].

Aby móc wybrać optymalną formę opodatkowania, biorąc pod uwagę zasady ogólne i ryczałt, można wziąć pod uwagę dochodowość firmy i przychód graniczny.

„Dochodowość krytyczna – jest jedną z dwóch części analizy progowej, możemy zdefiniować ją, jako udział dochodu w przychodzie, przy którym następuje zrównanie podatku obliczonego dla podatkowej karty przychodów i rozchodów, z kwotą podatku obliczanego na zasadzie ryczałtu ewidencjonowanego dla największego dopuszczalnego przychodu. Należy mieć na uwadze fakt, że dla każdej stawki podatku zryczałtowanego otrzymuje się inną wartość dochodowości krytycznej”[4].

dk =
Przychód graniczny dla sytuacji, gdy dochodowość firmy jest mniejsza od dochodowości krytycznej d<dk

P=
Przychód graniczny dla sytuacji, gdy dochodowość firmy jest większa od dochodowości krytycznej d>dk

P=
Kw – kwota odliczana od podatku w pierwszym przedziale skali podatkowej

tp – stopa ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych dla danej działalności

Biorąc pod uwagę rozliczenie z formie ryczałtu i podatku liniowego należy określić, w jakim przedziale kształtuje się dochód przedsiębiorstwa. W sytuacji, gdy dochód będzie mniejszy od stopy podatku bardziej korzystną formą opodatkowania będzie podatek liniowy.

Przy wyborze efektywnego opodatkowania warto uwzględnić metody rozliczania zaliczek na podatek dochodowy. Metoda podstawowa może być stosowana przez wszystkich podatników bez ograniczeń. Polega na tym, że podatnicy wpłacają na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Przy czym zaliczki za okres od I do przedostatniego miesiąca roku podatkowego podatnik ma obowiązek uiścić do 20-go dnia następnego miesiąca. Natomiast zaliczkę za ostatni miesiąc roku podatkowego uiszcza się w wysokości zaliczki za miesiąc przedostatni do 20-go dnia ostatniego miesiąca roku podatkowego.
Metoda kwartalna to rozliczenie zaliczek zarezerwowane dla podatników rozpoczynających działalność w danym roku podatkowym bądź podmiotów posiadających status małego podatnika ( MP). Przy czym za MP uważa się takiego, którego przychód w roku poprzedzającym nie przekroczył 1.200.000 euro. Spełniający jeden z powyższych warunków mogą dokonywać wpłat zaliczek kwartalnie. Przy czym zaliczki za pierwsze 3 kwartały powinny zostać uiszczone do 20-go dnia miesiąca następującego po danym kwartale. Zaliczka za ostatni kwartał jest uiszczana w wysokości zaliczki za kwartał poprzedni do 20-go dnia ostatniego miesiąca roku podatkowego.

Metoda uproszczona zarezerwowana jest dla podatników, którzy za rok poprzedzający rok podatkowy o 2 lata lub za rok poprzedzający o 3 lata wykazali podatek należny. Jeśli spełniony został ten warunek podatnicy mogą wpłacać zaliczki miesięcznie w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu poprzedniego roku podatkowego. Jeżeli w zeznaniu tym podatnik nie wykazał podatku wysokość zaliczki może zostać ustalona w oparciu o roczne zeznanie złożone w roku poprzedzającym rok podatkowy o 2 lata.

Wymienione sposoby pozwalają dodatkowo ustalić optymalizacje podatku dochodowego metodą skorygowanego dochodu. Podatnicy rozpoczynający działalność gospodarczą a także podatnicy kontynuujący działalność gospodarczą będący małymi podatnikami mają prawo do wyboru kwartalnej metody rozliczania zaliczek na podatek dochodowy. Dotyczy to zarówno podatników rozliczających się na zasadach ogólnych, jak i podatników podatku liniowego. Stosując mnożnik przy miesięcznym, kwartalnym lub uproszczonym systemie zaliczek, otrzymamy kwotę podatku za dany rok do zapłaty. Porównując obie sumy, wybieramy tę metodę, która dała najniższa kwotę podatku.

Kolejną legalna formą zmniejszenia obciążeń podatkowych jest przeniesienie działalności na inny teren lub do innego państwa, gdzie ciężary podatkowe są mniejsze np. Kajmany, Wyspy Bahama, Lichtenstein. Ta forma zmniejszania obciążeń podatkowych jest niestety niekorzystna dla budżetu państwa, gdyż zmniejszają się wpływy podatkowe.

Narzędziem optymalizacji może być wykorzystywana przez firmy polityka amortyzacji. Na szczególną uwagę zasługuje możliwość podwyższenia dla celów amortyzacji podatkowej wartości początkowej środków trwałych otrzymanych w wyniku aportu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Od początku funkcjonowania w polskiej praktyce gospodarczej leasing był traktowany, jako narzędzie służące optymalizacji podatkowej. Wynika to głównie z możliwości oferowanych przez leasing operacyjny na gruncie podatkowym. W praktyce korzyści podatkowe z leasingu sprowadzają się do skróconego okresu, w którym wydatki na spłatę samochodu trawa 24 miesiące i są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów stanowiąc łącznie wartość początkową przedmiotu umowy. Gdyby natomiast przedsiębiorca zakupił samochód ze środków własnych, z kredytu lub w leasingu finansowym, jego kosztem byłyby odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodu oraz część odsetkowa poszczególnych rat leasingowych. Pełne odpisanie wartości początkowej samochodu w ciężar kosztów trwałoby 5 lat. Podejmując decyzję o metodzie finansowania środków trwałych przedsiębiorca winien brać pod uwagę poziom swoich przychodów, które pozwolą na spłatę miesięcznych rat lub zastosowanie dłuższego okresu umowy[8]

[1] Wyrok NSA z 31.01.2020 r.S.A./Gd771/01”doradztwo podatkowe” 2003/2 s.64-67

[2] Wyrok WSZ z 30 marca2004 r. sygn. akt III SA 2984/02

[3] „Podatki i Prawo Podatkowe” Andrzej Gomułowicz, Jerzy Małecki wyd.Lexis Nexis W-wa 2008, str. 652-653

[4] mfiles.pl/pl/index.php/Dochodowo%C5%9B%C4%87_krytyczna

[5] Opracowanie z wykładów „Obciążenia fiskalne”, dr Adam Adamczyk

[6] Opracowanie z wykładów „Obciążenia fiskalne”, dr Adam Adamczyk

[7] Opracowanie z wykładów „Obciążenia fiskalne”, dr Adam Adamczyk

[8] WWW. Leksykon leasingu i motoryzacji 17-06-2010

Kryteria kwalifikujące wydatek do grup podatkowych

5/5 - (2 votes)

Na schemacie nr 3 przedstawione zostały kryteria kwalifikujące dany wydatek do grupy tzw. podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Schemat 3. Kryteria kwalifikujące wydatek do grup podatkowych

Źródło: Opracowanie własne.

Są to więc dwa podstawowe ograniczenia, nie pozwalające na inne definiowane pojęcia kosztów uzyskania przychodów.

Przedstawione tu pojęcia kosztów uzyskania ma zasięg powszechny i stosowane jest w każdym przypadku ustalania dochodu z poszczególnego źródła. Określenie pojęcia kosztów ograniczające się do ogólnej ich definicji stanowi, można powiedzieć pewną dyrektywę interpretacyjną w odniesieniu do pozostałych przepisów stanowiących o kosztach uzyskania przychodów i daje możliwość szerokiego pojmowania tego pojęcia.

„Zgodnie z nowelizacją ustawy podatkowej dokonaną w związku z wejściem w życie  z dn. 1 kwietnia 1999 r. ustawy z dn. 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych na mocy nowo dodanych przepisów ust. 1b i 1c w art.22, za koszty uzyskania przychodów uznano nie mieszczące się w definicji kosztów zawartej w art.22 ustawy[1]:

1).wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych;

2).u pracodawców będących akcjonariuszami pracowniczych towarzystw emerytalnych:
– wydatki na pokrycie kosztów działalności pracowniczych towarzystw emerytalnych;
– opłaty pobierane przez Urząd nadzoru nad Funduszami Emerytalnymi, o których mowa w powołanej wyżej ustawie.
(…)Koszty uzyskania przychodów wiążą się zawsze z konkretnym źródłem. Uprawnienia podatników do odliczenia tych kosztów od przychodów nie mogą być ponoszone w drodze umów na innych podatników bądź podmioty[2].

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych wyróżniamy cztery systemy ustalania i uwzględniania kosztów uzyskania przychodów:

1). system ustalania i uwzględniania kosztów rzeczywiście poniesionych i udokumentowanych. System ten znajduje przede wszystkim zastosowanie przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej;

2). system ustalania kosztów w oparciu o ustawy normatyw stosowany jest niezależnie od tego, jak relacja ta kształtować się będzie w poszczególnych wypadkach w rzeczywistości;

3). system ustalania kosztów w oparciu o ustawowy normatyw udziału kosztów w przychodzie z możliwością uwzględnienia kosztów wyższych, rzeczywiście poniesionych. W tym przypadku koszty ustalone są w oparciu o ustawowy normatyw udziału kosztów w przychodzie z tym, że jeżeli podatnik poniósł rzeczywiście koszty wyższe, nie wynikające z ustawowej normy, może tego dowodzić, a koszty udowodnione podlegają uwzględnieniu przy ustaleniu dochodów.

4). System pomijania kosztów uzyskania przychodów, np. podatek od dochodów ze źródeł kapitałowych[3].

Kosztami uzyskania są zatem wszelkie odpisy, koszty i wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu poza jednoznacznie przez prawo wykluczonymi.

[1] Dz. U. Nr 139, poz.934 z późn. zm.;

[2] Cyt B. Kosakowski s. 35;

[3] Szerzej…..Prawo podatkowe s. 258-260

Zakres zadań komórek organizacyjnych urzędu skarbowego

5/5 - (2 votes)

Jeżeli chodzi o zakres zadań komórek organizacyjnych urzędu skarbowego możemy wymienić:

1),,komórki organizacyjnej podatku dochodowego od osób fizycznych:
– orzecznictwo w sprawach podatku dochodowego od osób fizycznych,
– sprawy z zakresu zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych oraz od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

2) komórki organizacyjnej podatku dochodowego od osób prawnych:
– orzecznictwo w sprawach podatku dochodowego od osób prawnych, wpłat z zysku

3) komórki organizacyjnej podatków pośrednich:
– orzecznictwo w sprawach podatku od towarów i usług i podatku akcyzowego,
– orzecznictwo w sprawach innych podatków pośrednich,
– sprawdzanie i potwierdzanie ustalenie i rozliczenia dotacji przedmiotowych,
orzecznictwo w sprawach cen,

4) komórki organizacyjnej podatków majątkowych i opłat
– orzecznictwo w sprawach podatków nie wymienionych w pkt 1-3 oraz niepodatkowych należności budżetowych,

5) komórki organizacyjnej kontroli podatkowej:
– prowadzenie kontroli źródłowej w zakresie niezbędnym do ustalenia zobowiązania podatkowego,
– wnioskowanie o ukaranie na podstawie ustawy karnej skarbowej w stosunku do sprawców przestępstw i wykroczeń skarbowych, ujawnionych w toku kontroli,
– współdziałanie z urzędem kontroli skarbowej w ramach porozumienia podpisanego przez izbę skarbową z urzędem kontroli skarbowej,
– współdziałanie z innymi organami kontrolnymi (policją, urzędami pracy itp.),
– prowadzenie kontroli wobec osób nie biorących udziału w postępowaniu podatkowym,

6) komórki organizacyjnej rachunkowości podatkowej:
– prowadzenie ewidencji podatkowej,
– planowanie, analiza i sprawozdawczość z zakresu dochodów budżetowych,
– dystrybucja dochodów budżetowych do budżetu państwa i budżetów gmin,
– współpraca z organami samorządu terytorialnego,
– obsługa kasowa,
– wystawianie tytułów wykonawczych komórce egzekucyjnej,

7) komórki organizacyjnej egzekucji:
– ściąganie i zabezpieczanie należności pieniężnych,
– orzecznictwo w sprawach wynikających ze stosowania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
– wykonywanie majątkowej represji karnej,:

8) komórki organizacyjnej ewidencji i identyfikacji podatników:
– przyjmowanie zgłoszeń identyfikacyjnych podatników oraz informacji o zmianie danych objętych tym zgłoszeniem,
– wydawanie decyzji administracyjnych w sprawie nadawania numerów identyfikacji podatkowej, zwane dalej ,,NIP”,
– prowadzenie ewidencji podatników z nadanymi NIP: wprowadzenie i aktualizacja danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym oraz gromadzenie i przechowywanie danych stanowiących podstawę rejestracji i dokonywanych w niej zmian,
– przekazywanie danych o ewidencji i identyfikacji podatników do Krajowej Ewidencji Podatników,
– potwierdzenie na wniosek podatnika, faktu nadania NIP podmiotowi, który się nim posługuje,

9) komórki organizacyjnej spraw ogólnych:
– prowadzenie spraw organizacyjnych,
– obsługa administracyjno-kancelaryjna,
– prowadzenie spraw gospodarczo-zaopatrzeniowych, bezpieczeństwa, higieny pracy i przeciwpożarowych,
– administrowanie składnikami majątkowymi urzędu skarbowego,
– prowadzenie całości spraw dotyczących zamówień [publicznych,
– prowadzenie spraw eksploatacyjnych, remontowych oraz inwestycyjnych,
– wykonywanie zadań z zakresu spraw obronnych i wojskowych,
– zabezpieczenie tajemnicy służbowej i państwowej,
– prowadzenie kancelarii tajnej,

10) komórki administracyjnej kadr i szkolenia:
– prowadzenie spraw osobowych,
– prowadzenie spraw socjalnych,
– organizowanie szkolenia i doskonalenia zawodowego,

11) komórki organizacyjnej rachunkowości budżetowej:
– prowadzenie rachunkowości jednostki budżetowej,
– planowanie budżetowe, analiza i sprawozdawczość,

12) komórki organizacyjnej spraw karnych skarbowych:
– prowadzenie dochodzeń w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe,
– orzecznictwo w sprawach karnych skarbowych,
– sporządzenie aktów oskarżenia, kierowanie spraw do sądu na żądanie strony,
– współdziałanie z sądami powszechnymi, prokuraturą i urzędami kontroli skarbowej,

13) komórki organizacyjnej obsługi prawnej:
– udzielanie opinii oraz wyjaśnień w zakresie stosowania prawa,
– informacje o zmianach w obowiązującym stanie prawnym w zakresie działania urzędu skarbowego,
– wykonywanie zadań w zakresie reprezentowania urzędu skarbowego w postępowaniu sądowym i administracyjnym,

14) komórki organizacyjnej informatyki:
– administrowanie systemami informatycznymi,
– przestrzeganie przepisów i procedur dotyczących bezpieczeństwa komputerowych baz danych,
– konsultacje, instruktaż i pomoc użytkownikom w zakresie eksploatacji systemów informatycznych i obsługi urządzeń komputerowych,
– opieka i nadzór nad sprzętem komputerowym,

15) komórki organizacyjnej do spraw banderol:
– przyjmowanie wniosków w sprawie upoważnień do wydawania banderol,
– składanie zamówień na banderole,
– wydawanie zaświadczeń dla urzędów skarbowych i celnych o wysokościach dokonanych zaliczek na podatek akcyzowy,
– współpraca z urzędami kontroli skarbowej właściwymi dla podmiotów występujących o banderole,
– rozliczanie zniszczonych, uszkodzonych lub utraconych banderol,
– prowadzenie ewidencji druków ścisłego zarachowania.”[1]

Urzędy skarbowe należą do specjalnej  administracji rządowej. Prowadzą one gospodarkę finansowa jako samodzielnie bilansujące się jednostki budżetowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 10 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 roku o urzędach i izbach skarbowych[2], urzędem skarbowym kieruje naczelnik urzędu skarbowego, który jest odpowiedzialny za prawidłową i terminową realizację zadań urzędu. Powołuje go i odwołuje Minister Finansów na wniosek dyrektora izby skarbowej. Natomiast zastępcę naczelnika urzędu skarbowego powołuje i odwołuje dyrektor izby skarbowej na wniosek naczelnika urzędu skarbowego.

[1] cyt. Dziennik Urzędowy Ministerstwa Finansów Nr 25 ;

[2] Dz. U. Nr 106, poz. 489 oraz z 1997 roku Nr 121, poz. 770 i Nr 141, poz. 943:

Ulgi podatkowe

5/5 - (2 votes)

Na naukę i dojazdy dzieci

Z racji ulgi na odpłatne kształcenie w podstawowych, zawodowych i średnich szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych wolno pomniejszyć podatek za 1999r. o 19% wydatków poniesionych na ten cel, ale nie więcej niż o 3% dochodu stanowiącego górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, czyli o 888 zł 72gr na każde dziecko. Odliczenie to odpowiada wydatkowi 4677zł 47gr. Odlicza się od podatku 19% faktycznie poniesionych wydatków na dojazdy dzieci do szkół zamiejscowych, położonych poza miejscowością, w której dziecko mieszka stale lub czasowo, środkami lokomocji publicznej. Nie ma tu innego limitu.

Na odpłatne studia.

O 19 % wydatków, ale nie więcej niż kwota najniższego wynagrodzenia pracowników w grudniu 1998r. czyli maksymalnie o 500zł, można za 1999r. pomniejszyć podatek z racji kształcenia w szkołach wyższych w rozumieniu przepisów w szkolnictwie wyższym. Odpowiada to wydatkowi2631zł58gr. Ulga ta przysługuje samemu studiującemu, a także podatnikowi, na którego utrzymaniu pozostaje studiujący. Podatnik, który utrzymuje studenta, może z niej korzystać do ukończenia przez niego 25 lat i pod warunkiem, że student nie ma własnych dochodów, poza zwolnionymi z podatku dochodowego. Sam student natomiast ma do niej prawo, jeśli nie przekroczył 35 lat.

Odliczenia od podatku w 2000r.

W związku z prezydenckim wetem do nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zmieniają się w 2000r. jej zasady. Taki sam jak w latach poprzednich jest katalog ulg i reguły korzystania z nich. Nadal punktem odniesienia dla ulg jest skala podatkowa lub najniższe wynagrodzenie, a dla mieszkaniowych – wskaźnik przeliczeniowy 1m kw. Powierzchni użytkowej budynku ustalony dla celów premii gwarancyjnej od wkładów na oszczędnościowych książeczkach mieszkaniowych.

Ulga budowlana.

Limit wydatków nią objętych, tzw. kwota bazowa, wynosi 154 000zł  (w 1999r.   –   133 000zł) można odliczyć od podatku 19% faktycznie poniesionych wydatków, ale nie więcej niż 19% z tej kwoty, czyli 29 260zł. Limit tej ulgi dotyczy całego okresu obowiązywania ustawy.
W razie zmiany statusu mieszkania spółdzielczego z lokatorskiego na własnościowy odlicza się od podatku 19% nadwyżki ponad kwotę wkładu mieszkaniowego zaliczonego przez spółdzielnię na wkład budowlany, czyli 19% kwoty wpłaconej z tej racji do spółdzielni.

Na remont i modernizację.

W 2000r. zaczyna się następny 3-letni okres ulgi na remont i modernizację, obejmujący lata 2000-2002. Można będzie pomniejszyć podatek o :
1)      4620zł w razie remontowania i modernizacji budynku mieszkalnego oraz tytułu wpłat wyodrębniony fundusz remontowy wspólnoty mieszkaniowej ( wydatek       24 315zl 79gr);
2)      3850zł, gdy remontuje się lub modernizuje mieszkanie (wydatek 20 263zł 16gr);
3)      jeżeli jednocześnie remontuje się i modernizuje instalację gazową, urządzenia eksplozometryczne lub urządzenia gazowe i wyczerpie się wskazane limity, przysługuje dodatkowe odliczenie od podatku w wysokości 770zł     (wydatek4052zł 63gr)
W razie jednoczesnego remontu domu i mieszkania kwota odliczeń od podatku nie może przekraczać4620zł. dolny limit wydatków, które warunkują możliwość skorzystania z tej ulgi, wynosi 462zł w okresie trzyletnim.

Na odpłatną naukę i dojazdy dzieci.

Na odpłatne kształcenie w podstawowych, zawodowych i średnich szkołach niepublicznych wolno pomniejszyć podatek o 19% wydatków poniesionych na ten cel, ale nie więcej niż o 982zł 8gr na każde dziecko (wydatek 5168zł 84gr). Na dojazdy dzieci do szkół zamiejscowych położonych poza miejscowością, w której dziecko mieszka stale lub czasowo, środkami lokomocji publicznej odlicza się od podatku 19% faktycznie poniesionych wydatków (nie ma tu innego limitu).

Na odpłatne studia.

O19% wydatków, ale nie więcej niż o 670zł można pomniejszyć podatek z racji kształcenia w szkołach wyższych (wydatek 3526zł 32gr). Ulga ta przysługuje samemu studiującemu, jeżeli nie przekrpczył35 roku życia, a także podatnikowi, na którego utrzymaniu pozostaje studiujący do 25 roku życia.
Dowodem poniesionych wydatków jest faktura VAT wystawiona na osobę posiadającą tytuł prawny do zajmowanego lokalu. Dolny limit wydatków, które umożliwiają skorzystanie z tej ulgi, wynosi 462 zł.
Ulga na remont i modernizację dotyczy:
1)      budynku mieszkalnego oraz wpłaty na wyodrębniony fundusz remontowy wspólnoty mieszkaniowej. Maksymalna kwota ulg możliwa do odliczenia wynosi 4.620 zł.
2)      wydatków na remont lub modernizację instalacji gazowej, urządzeń eksplozymetrycznych lub urządzeń gazowych – i w związku z tymi wydatkami przekroczone zostały limity odliczeń podane w pkt. 1) i 2) – wysokość limitu odliczeń podwyższa się o 770 zł.

Na odpłatną naukę i dojazdy dzieci

Dojazdy dzieci własnych i przysposobionych do szkół podstawowych, gimnazjów, szkół ponadpodstawowych i ponadgimnazjalnych, w tym z oddziałamiintegracyjnymi, szkół specjalnych, sportowychoraz istrzostwa sportowego i szkół artystycznych, położonych poza miejscowością stałego lub czasowego zamieszkania dzieci.
W przypadku tej ulgi nie ma limitu kwotowego.
Odlicza się od podatku 19% faktycznie poniesionych wydatków na dojazdy dzieci środkami lokomocji publicznej do szkół zamiejscowych (podstawowych ,zawodowych średnich) położonych poza miejscowością, w której dziecko mieszka stale lub czasowo.

Na odpłatne studia

O 19% wydatków, ale nie więcej niż kwota najniższego wynagrodzenia pracowników w grudniu 2000 r., czyli 700zł,można pomniejszyć podatek z racji kształcenia w szkołach wyższych w rozumieniu przepisów o szkolnictwie wyższym.  Ulga ta przysługuje zarówno studiującym jak i podatnikowi, na którego utrzymaniu pozostaje osoba kształcąca się, a więc przede wszystkim rodzicom. Podatnik utrzymujący studenta może z niej korzystać do ukończenia przez niego 25 lat i pod warunkiem, że student nie ma własnych dochodów opodatkowanych według skali podatkowej. Sam student natomiast będzie miał do niej prawo, jeśli nie przekroczył 35-go roku.