Dynamika, wielkość i struktura produkcji

5/5 - (1 vote)

Podstawowym zadaniem przedsiębiorstwa produkcyjnego jest wytwarzanie i sprzedaż wyrobów przemysłowych jak również świadczenie usług przemysłowych. W zależności od stopnia wykończenia rozróżnia się wyroby gotowe, półwyroby i części wyrobów gotowych oraz produkcję w toku[1]. Produkcja jest odzwierciedleniem wyników pracy przedsiębiorstwa. Przesądza także o efektywności gospodarowania poszczególnymi czynnikami wytwórczymi. Szybsze tempo wzrasta produkcji niż czynników wytwórczych świadczy o lepszym ich wykorzystaniu, co korzystnie oddziałuje na koszty własne, a tym samym na wyniki finansowe i efektywność gospodarowania całego przedsiębiorstwa oraz poszczególnych czynników wytwórczych.

Produkcję przedsiębiorstwa przemysłowego można przedstawić w różnych miernikach. Dokonanie wyboru tych mierników zależy od celu pomiaru i jest niezwykle ważne w ocenie działalności przedsiębiorstwa, ponieważ taka sama wielkość produkcji wyrażana w różnych miernikach, może niejednakowo scharakteryzować wyniki jego pracy.

Przyjmując sposób agregacji efektów pracy jako podstawę podziału, można wyróżnić mierniki naturalne, mierniki umowne, mierniki wartościowe i mierniki pracochłonności. Podstawowym i najprostszym sposobem mierzenia wielkości produkcji za pomocą mierników naturalnych jest wyrażenie rzeczowe efektów pracy przedsiębiorstwa przemysłowego. Naturalne mierniki opierają się na fizycznych jednostkach miary długości (np. m.), masy (np. t, kg), powierzchni (np. m2), objętości (np. m3) albo są po prostu wyrażone w sztukach.

Do najczęściej stosowanych mierników produkcji należą mierniki wartościowe, które pozwalają wyrazić produkcję różnych asortymentów, odmian i gatunków w najbardziej ogólnej jednostce miary, jaką jest pieniądz. Zastosowanie mierników wartościowych pozwala sumować nie tylko liczbę wytworzonych wyrobów gotowych i półwyrobów, lecz także wielkość usług przemysłowych i produkcji w toku. Do wyrażenia produkcji w ujęciu wartościowym przyjmuje się odpowiednie ceny, są to zazwyczaj ceny rzeczywiście obowiązujące w okresie sprawozdawczym. Takie właśnie ceny zostały przyjęte do analizy wartości i potencjału produkcji w ZPB „Frotex” S.A. w okresie od 1995 do 2000 roku.

Do analizy potencjału produkcyjnego przyjęto naturalne mierniki tj. tony, kilometry oraz sztuki. Potencjał produkcyjny oraz dynamika produkcji jest badana z wyszczególnieniem na wydziały produkcyjne, a punktem odniesienia jest okres poprzedni w stosunku do badanego.
Zakłady Przemysłu Bawełnianego „Frotex” S.A. w Prudniku posiadają kompletny ciąg technologiczny od produkcji przędzy do konfekcjonowania wyrobów. Produkcja zlokalizowana jest w 4 wydziałach produkcyjnych:

  • przędzalni,
  • tkalni,
  • wykończalni,
  • konfekcji (szwalnia i hafciarnia).

Rok 1996 w stosunku do roku 1995 charakteryzował się wzrostem produkcji, a tym samym dalszym wzrostem wykorzystania parku maszynowego, wzrostem wydajności pracy oraz unowocześnieniem produkcji. Poniesione w tym czasie nakłady inwestycyjne w niewielkim stopniu przyczyniły się do odnowienia parku maszynowego, jednak miały wpływ na osiągnięcie przyrostu produkcji. Co przedstawione jest w poniższej tabeli (1).

Tabela 1. Przyrost produkcji na poszczególnych wydziałach produkcyjnych w okresie 1995 – 1996.

Wyszczególnienie Jednostka miary 1995 1996 Dynamika w %
Przędzalnia Tona
T/Nm
2 348
72 185
2 526
76 763
107,6
106,3
Tkalnia Km
Mln wątków
10 835
9 656
11 768
10 535
108,6
109,0
Wykończalnia
W tym:
Tkaniny własne Usługi
Km
 

28 972
 
4 949
24 023
29 509
 
5 368
24 141
101,8
 
108,0
100,5
Konfekcja
W tym:
Szwalnia
Hafciarnia
Km
 

9 756
 
7 125
2 631
10 144
 
7 459
2 685
103,9
 
104,6
102,0

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdania finansowego ZPB”Frotex” za 1996r.

Tabela 2. Przyrost produkcji na wydziałach produkcyjnych w okresie 1996 – 97.

Wyszczególnienie Jednostka miary 1996 1997 Dynamika w %
Przędzalnia Tona
T/Nm
2 526
76 763
2 793
84 397
110,6
109,9
Tkalnia Km
Mln wątków
11 768
10 535
11 840
10 327
100,6
98,0
Wykończalnia
W tym:
Tkaniny własne Usługi
Km
 

29 509
 
5 368
24 141
31 329
 
6 887
24 442
106,2
 
128,3
101,2
Konfekcja
W tym:
Szwalnia
Hafciarnia
Km
 

10 144
 
7 459
2 685
10 835
 
7 727
3 108
106,8
 
103,6
115,7

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdania finansowego ZPB”Frotex” za 1997r.

W roku 1997 nastąpiły straty w produkcji, które spowodowane były postojami z powodu powodzi, a także problemami zaopatrzeniowymi, które się z tym wiązały. Mimo tych niesprzyjających okoliczności w 1997 roku nastąpił dalszy wzrost produkcji na wszystkich wydziałach produkcyjnych.

Ilościowy plan produkcji na rok 1997 wykonany został jedynie przez Wydział Wykończalni. Pozostałe wydziały produkcyjne zadań nie wykonały, co
wiązało się głównie ze zmniejszeniem planowanego eksportu. Wpływ na niewykonanie zadań miały także zmiany asortymentowe oraz postój wywołany
powodzią. W rezultacie powodzi zastój zanotowały:

  • Wydział Tkalni w ilości 5 dni
  • Wydział Przędzalni w Podlesiu w ilości 6 dni
  • Oddział Szwalni 1 dzień
  • Oddział Hafciarni 2 dni

Bezpośrednimi przyczynami postoju było wtargnięcie wody na niektóre hale Wydziału Tkalni, zniszczenie drogi dojazdowej do Wydziału Przędzalni w Podlesiu, brak możliwości dojazdu do pracy pracowników oraz brak możliwości dojazdu usługobiorców.

Tabela 3. Wielkość produkcji na poszczególnych wydziałach produkcyjnych w okresie 1997 – 98.

Wyszczególnienie Jednostka miary 1997 1998 Dynamika w %
Przędzalnia Tona
T/Nm
2 793
84 397
2 816
85 866
100,8
101,7
Tkalnia Km
Mln wątków
11 840
10 327
11 179
10 190
94,4
98,7
Wykończalnia
W tym:
Tkaniny własne Usługi
Km
 

31 329
 
6 887
24 442
27 517
 
7 575
19 942
87,8
 
110,0
85,6
Konfekcja
W tym:
Szwalnia
Hafciarnia
Km
 

10 835
 
7 727
3 108
10 262
 
7 184
3 078
94,7
 
93,0
99,0

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdania finansowego ZPB”Frotex” za 1998r.

W roku 1998 nastąpił spadek produkcji w porównaniu do roku 1997 na trzech wydziałach.. Jej wzrost zgodny z założeniami ujętymi w planie odnotowano jedynie na Wydziale Przędzalni. Wydział Tkalni nie wykonał zadań produkcyjnych w zakresie tkanin gładkich oraz frotowych. Zmniejszenie produkcji tkanin gładkich wiązało się z koniecznością ograniczenia ich produkcji z powodu spadku zainteresowania odbiorców krajowych i zagranicznych tkaninami obrusowymi i ścierkowymi. Brak realizacji założeń ujętych w planie produkcji na 1998 rok w zakresie tkanin frotowych spowodowany był:

  • koniecznością modernizacji krosien NP.,
  • zmianami asortymentowymi dla potrzeb produkcji eksportowej co wiązało się z koniecznością dostosowania krosien,

Wydział Wykończalni w porównaniu z rokiem 1997 zwiększył produkcję w zakresie wykańczania tkanin własnych, szczególnie w ramach tkanin frotowych, natomiast w zakresie usług odnotowano spadek produkcji. Spadek produkcji na Wydziale Konfekcji był konsekwencją zmniejszonej produkcji Wydz. Tkalni. Dotyczyło to szczególnie Oddziału Szwalni. W przypadku Oddziału Nafciarni wiązało się to dodatkowo ze spadkiem popytu na wyroby pościelowe.

Tabela 4. Wielkość produkcji na wydziałach produkcyjnych w okresie 1998 – 99.

Wyszczególnienie Jednostka miary 1998 1999 Dynamika w %
Przędzalnia Tona
T/Nm
2 816
85 866
2 852
86 683
101,3
101,0
Tkalnia Km
Mln wątków
11 179
10 190
11 812
9 947
105,7
97,6
Wykończalnia
W tym:
Tkaniny własne Usługi
Km
 

27 517
 
7 575
19 942
20 616
 
7 844
12 772
74,9
 
103,6
64,0
Konfekcja
W tym:
Szwalnia
Hafciarnia
Km
 

10 262
 
7 184
3 078
10 514
 
7 182
3 332
102,5
 
100,0
108,3

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdania finansowego ZPB”Frotex” za 1999r.

W stosunku do roku poprzedniego na Wydziale Przędzalni nastąpił przyrost produkcji w mierniku ilościowym o 1%. Roczny plan produkcji wydział wykonał w 102,7 %. Praca na wydziale odbywała się w systemie cztero-brygadowym, co pozwoliło na wykorzystanie mocy produkcyjnych w 100%. Wydział Tkalni zanotował przyrost produkcji w stosunku do roku 1998 oraz wykonał zadania planowe. Zmniejszenie produkcji w wątkach w porównaniu do okresu minionego oraz niewykonanie planu w tych jednostkach wiązało się ze zmianami asortymentowymi w trakcie roku oraz koniecznością zatrzymywania krosien z uwagi na brak zamówień.

Wykorzystanie mocy produkcyjnych wydziału było zróżnicowane w różnych okresach roku. Najwyższe w granicach 100% w okresie I i II kwartału, natomiast w III kwartale wskutek zmniejszenia się potrzeb rynku w granicach 90% i w IV kwartale wskutek ograniczenia zamówień eksportowych ok. 80%.

Na Wydziale Wykończalni w porównaniu do 1998 roku w jednostkach fizycznych nastąpił spadek produkcji ogółem. Zmniejszenie produkcji wiązało się ze zmianami asortymentowymi. Ograniczona zastała ilość usług w zakresie gazy i pieluch na rzecz bardziej pracochłonnych tkanin drelichowych. Mimo spadku ilościowego świadczonych usług ich wartość była wyższa od wykonania w roku 1998 i założonej w planie na rok 1999.

Tabela 5. Wartość usług wykończalniczych w 1999 roku w stosunku do planu

Wyszczególnienie

Jednostka
miary
Wykonanie
1998
1999
Plan
Wykonanie
– wartość usług wykończalniczych
(ceny ewidencyjne)
Tys. zł 7.834,9 7.250,8 8.451,6

Źródło: opracowanie własne na podstawie ewidencji analitycznej ZPB”Frotex” za 1999 r.

Tabela 6. Wielkość produkcji na wydziałach produkcyjnych w okresie 1999-2000.

Wyszczególnienie Jednostka miary 1999 2000 Dynamika w %
Przędzalnia Tona
T/Nm
2 852
86 683
2 710
82 292
95,0
94,9
Tkalnia Km
Mln wątków
11 812
9 947
11 149
9 670
94,4
97,2
Wykończalnia
W tym:
Tkaniny własne Usługi
Km
 

20 616
 
7 844
12 772
17 469
 
7 885
9 584
84,74
 
100,5
75,0
Konfekcja
W tym:
Szwalnia
Hafciarnia
Km
 

10 514
 
7 182
3 332
10 357
 
7 178
3 179
98,5
 
100,0
95,4

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdania finansowego ZPB”Frotex” za 2000r.

W zakresie produktów przedsiębiorstwa przyjmuje się ich podział na następujące grupy asortymentowe:

  •  tkaniny
  •  ręczniki frotte
  •  konfekcję stołową i pościelową
  •  usługi wykańczalnicze
  •  pozostałe usługi

Kształtowanie się wielkości produkcji wg struktury asortymentowej w latach 1995-2000 przedstawiają poniższe tabele:

Tabela 7. Wielkość produkcji według asortymentu za okres 1995 – 2000 (w km)

Grupy asortymentowe Wielkość produkcji w poszczególnych okresach (w km)
1995 1996 1997 1998 1999 2000
Tkaniny 1 139,2 1 157,0 1 217,0 1 295,0 927,7 884,1
Ręczniki frotte 7 125,0 7 458,7 7 727,2 7 183,5 7 348,9 7 177,4
Konfekcja stołowa i pościelowa 2 361,0 2 685,7 3 108,3 3 077,7 3 331,7 3 179,0
Usługi wykończalnicze 24 023,0 24 141,4 24 442,2 19 942,1 12 770,5 9 583,5
Pozostałe usługi
OGÓŁEM 34 918,2 35 442,7 36 494,7 31 498,3 24 378,8 20 824,0

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdań finansowych ZPB”Frotex”

Tabela 8. Wielkość produkcji według asortymentu za okres 1995 – 2000 (w tys. zł. w cenach ewidencyjnych).

Grupy asortymentowe Wielkość produkcji w poszczególnych okresach (w km)
1995
(w cenach ew.)
1996
(w cenach ew.)
1997
(w cenach ew.)
1998
(w cenach ew.)
1999
(w cenach ew.)
2000
(w cenach ew.)
Tkaniny 8 770,3 8 908,9 9 370,9 9 984,8 8 936,1 8 613,8
Ręczniki frotte 50 725,4 54 544,5 55 402,1 50 429,7 55 528,6 53 463,5
Konfekcja stołowa i pościelowa 9 166,1 9 535,0 10 977,4 10 588,6 10 839,6 10 921,3
Usługi wykończalnicze 9 368,9 9 415,1 9 532,4 7 834,9 8 451,6 8 462,2
Pozostałe usługi 1 302,9 944,0 2 074,0
OGÓŁEM 78 030,7 82 403,5 85 282,8 80 140,9 84 699,9 83 534,8

Źródło: opracowanie własne na podstawie sprawozdań finansowych ZPB”Frotex”

Na wielkość produkcji w poszczególnych okresach zasadniczy wpływ miała zmiana asortymentu produkcji. Coraz większym zainteresowaniem wśród odbiorców cieszy się konfekcja stołowa i pościelowa co znajduje wyraz we wzrastającej produkcji tegoż asortymentu. Począwszy od 1995 roku produkcja konfekcji stołowej i pościelowej ciągle wzrasta, zarówno w wielkościach naturalnych jak i w wartości. Podobna sytuacja dotyczy ręczników frotte, których udział w produkcji jest największy. W tej podstawowej grupie asortymentowej kontynuowana jest strategia wdrażania do produkcji i na rynek wyrobów o najwyższych parametrach estetycznych, wzorniczych i jakościowych.

Od 1998 roku nastąpił znaczny ilościowy spadek produkcji w grupie usługi wykańczalnicze. Ograniczona została ilość usług w zakresie wykańczania gazy i pieluch na rzecz bardziej pracochłonnych tkanin drelichowych. Mimo ilościowego spadku usług ich wartość rośnie. Ogólnie wartość produkcji w latach 1995-1997 wykazywała tendencję zwyżkową w bieżących cenach ewidencyjnych. W roku 1998 nastąpił spadek produkcji głównie z powodu zmian asortymentowych oraz zwiększonych remontów parku maszynowego. Kolejne lata charakteryzują się nieznacznymi wahaniami w wielkości produkcji ze spadkiem w roku 2000 w stosunku do 1999 roku.


[1] L. Bednarski, R. Borowiecki, J. Duraj, E. Kurtys, T. Waśniewski, B. Wersty, Analiza ekonomiczna w przedsiębiorstwie WAE Wrocław 1998 s.193

Podatki i opłaty publiczne

5/5 - (1 vote)

Wprowadzenie do pracy

Pierwsza kadencja odrodzonego samorządu gminnego w 1990 r. odsunęła od władzy dotychczasowy terenowy organ, sprawujący władzę. Kiedy mówi się dziś, że wprowadzenie samorządu gminnego było najbardziej udaną reformą po roku 1989, to chwali się jednak tę reformę nie tylko za osiągnięcia gospodarcze i za gospodarność. Ustrój samorządu gminnego daje społecznościom lokalnym duży stopień samodzielności, niezależność decyzji w dysponowaniu mieniem oraz tą częścią budżetu gmin, która zależy tylko od nich samych (tzw. dochody własne gmin). Transformacja polskiej gospodarki powoduje coraz większe zainteresowanie zjawiskami finansowymi, również finansami publicznymi i samorządowymi.

W polskim systemie finansów publicznych, a co za tym idzie samorządowym zachodzą wciąż idące zmiany, wynikające z przemian ustrojowych. Konieczne jest zatem ciągłe i wnikliwe śledzenie zmian, a zwłaszcza nieustannie zmieniających się przepisów prawnych, które wyznaczają ramy systemu finansowego.

Zasady ustrojowe i finansowe samorządu terytorialnego powołanego w Polsce w 1990 roku określiła ustawa z 8 marca 1990 r. o zmianie konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 16, poz. 94). Odnośnie dochodów samorządu ustawa ta stanowiła, że gmina posiada dochody własne i inne o charakterze uzupełniającym. Głównymi elementami dochodów własnych były podatki przekazane gminom.

Pojęcie dochodów własnych nie jest jednoznaczne. Niekiedy pojęcie te traktuje się bardzo wąsko, obejmując inne dochody pochodzące ze źródeł, na które organy samorządowe mogą wywierać wpływ, decydując o ich wprowadzeniu lub co najmniej określając konstrukcję prawną tych dochodów. W szerszym ujęciu w skład dochodów własnych włącza się dochody pobieranych ze źródeł znajdujących się na terenie działania danego samorządu, przekazywanych do jego dyspozycji w całości i bezterminowo z mocą prawa.

To, że  dochody własne pochodzą ze źródeł znajdujących się na terenie działania danego samorządu terytorialnego stwarza warunki do oddziaływania przez organy samorządowe na wydajność tych źródeł a w efekcie można oczekiwać odpowiedniego wzrostu dochodów budżetowych. Z tą cechą dochodów własnych wiąże się jednak dalsze konsekwencje: wysokość tych dochodów jest uzależniona od stanu zagospodarowania terenu – im teren jest mniej gospodarczo rozwinięty, tym mniejsza możliwość uzyskania dochodów własnych i odwrotnie.

Wydaje się, że dochody gminy można podzielić na trzy główne grupy: dochody publiczno- prawne, dochody prywatno-prawne i dochody o charakterze zwrotnym.[1]

Dochody publiczno-prawne przypadają gminom lub innym związkom samorządu terytorialnego na podstawie stosunku prawnego o charakterze publicznym. Prawo do wykorzystania tych uzyskają gminy bezpośrednio z ustawy przydzielającej gminom określone podatki, udziały w podatkach, opłaty, dotacje, subwencje. Jednakże uzyskanie przez gminę niektórych dochodów publiczno-prawnych (np. dotacji, subwencji) uzależnione jest od tego, czy spełnione zostały określone warunki wyznaczone przez ustawę (np. czy zachodzą warunki odnoszące się do potencjału podatkowego gminy, czy gmina przekazała na rzecz realizowane inwestycji wymaganą ustawowo część dochodów własnych, itp.).

Dochody prywatno-prawne osiąga gmina wykorzystując – jako właściciel – należące do niej mienie komunalne. Gmina jako właściciel może poszczególne składniki swego majątku wynająć, wydzierżawić, oddać w użytkowanie wieczyste, wnieść jako udział lub wkład do spółki lub spółdzielni, może powołać przedsiębiorstwo lub zakład, może też sprzedać odpowiedni składnik mienia komunalnego. Dochody owe gmina uzyskuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych lub innych czynności prywatno-prawnych określonych przepisami prawa cywilnego lub handlowego.

Zestawienie dochodów gmin przewidzianych przez ustawę z 10 grudnia 1993 r. o finansowaniu gmin – oraz przez powiązane z nimi inne ustawy (zwłaszcza ustawy podatkowe) – przedstawia się następująco:

Do dochodów publiczno-prawnych należą:

1.    Podatki pobierane przez organy gminy:
a)    podatek od nieruchomości położonych na terenie gminy,
b)    podatek rolny,
c)    podatek leśny,
d)    podatek od środków transportowych,
e)    podatek od posiadania psów,
f)    opłata targowa,
g)    opłata miejscowa,
h)    samopodatkowanie mieszkańców.

2.    Podatki stanowiące dochody gminy pobierane przez organy finansowe państwa – urzędy skarbowe:
a)    podatek opłacony w formie karty podatkowej od działalności gospodarczej osób fizycznych,
b)    podatek od spadku i darowizn,
c)    opłata skarbowa.

3.    Udziały gmin w podatkach i opłatach:
a)    udział w powszechnym podatku dochodowym od osób fizycznych, (od 1 stycznia 1997 r. udział ten wynosi 10 %),
b)    udział 5 % w podatku od osób prawnych,
c)    udział 60 % w opłacie eksploatacyjnej pobieranej w związku z wydobywaniem kopalin, surowców mineralnych i od innej działalności. Opłata ta przewidziana jest w przepisach prawa geologicznego i górniczego.

4.    Opłaty, ceny, kary pobierane przez urząd gminy oraz komunalne organy i jednostki organizacyjne:
a)    opłata administracyjna,
b)    różne opłaty,
c)    ceny związku z działalnością gospodarczą komunalnych jednostek organizacyjnych (np. zakładów budżetowych),
d)    opłaty za korzystanie z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej,
e)    kary, grzywny.

5.    Subwencja ogólna na finansowanie zadań własnych gminy przekazywana gminom przez Ministra Finansów w ratach miesięcznych, złożona z:
a)    subwencji wyrównawczej, przekazywanej gminom słabszym finansowo,
b)    subwencji ogólnej, przekazywanej każdej gminie w Polsce (a więc nie tylko słabej finansowo), której wysokość uzależniona jest od przeliczeniowej liczby mieszkańców tej gminy,
c)    subwencje na zadania oświatowe skierowanej na finansowanie szkół podstawowych przekazanych gminom jako zadania własne.
6.    Dotacje celowe z budżetu państwa lub środki z państwowego funduszu celowego:
a)    dotacje celowe z budżetu państwa na realizację zadań zleconych z zakresu administracji rządowej,
b)    dotacje celowe z budżetu państwa na dofinansowanie zadań własnych gmin,
c)    środki przekazywane gminie z państwowych funduszy celowych (np. z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej).

Do dochodów prywatno-prawnych uzyskiwanych przez gminęlub działającą w strukturze samorządu komunalną jednostkę organizacyjną należą:
1.    Czynsze z najmu i dzierżawy,
2.    Opłaty z tytułu oddania gruntu stanowiącego własność gminy w użytkowanie wieczyste lub w zarząd,
3.    Wpływy ze sprzedaży nieruchomości gminnych,
4.    Opłaty adiacenckie i opłaty za niezabudowanie lub niezagospodarowanie gruntów w określonym terminie,
5.    Zyski z gminnych zakładów i spółek,
6.    Dochody z prywatyzacji przedsiębiorstw komunalnych,
7.    Odsetki od środków na rachunkach bankowych,
8.    Inne dochody o charakterze majątkowym.

Dochody budżetów samorządowych charakteryzują się pewnymi cechami, które różnią je od dochodów budżetu państwa. Dochody te nie maja jednolitego charakteru, najogólniej można wyodrębnić wg innego kryterium dwie ich grupy: dochody własne i dochody uzupełniające.[2]

Schemat nr 1. Systematyka dochodów gmin.

Źródło: Elżbieta Chojna-Duch „Dochody gmin z podatków i opłat” Wyd. „ECOSTAR” i TWIGGER  S.A. Warszawa 1998 r.


[1]  Andrzej Bordo op. cit. str. 48
[2] „Finanse publiczne”, praca zbiorowa, op. cit. str. 138