Marketingowy sukces np. „Gwiezdnych wojen” Georga Lucasa

5/5 - (2 votes)

Marketingowy sukces franczyzy „Gwiezdne wojny” stworzonej przez George’a Lucasa jest niezwykle imponujący i może stanowić inspirację dla branży filmowej i marketingowej. Analiza czynników przyczyniających się do tego sukcesu pozwala na lepsze zrozumienie strategii marketingowych, które przekształciły tę serię filmową w globalne fenomen.

„Gwiezdne wojny” to rozległa franczyza filmowa, składająca się z wielu części, które różniły się od siebie zarówno fabularnie, jak i stylistycznie. Opiszę odbiór kilku ważnych części tej serii.

  1. „Nowa nadzieja” (oryginalnie wydana jako „Gwiezdne wojny: Część IV – Nowa nadzieja”) – Pierwsza część serii, wydana w 1977 roku, spotkała się z ogromnym entuzjazmem i zainteresowaniem publiczności. Była to przełomowa produkcja, która wprowadziła widzów w epicką przygodę w odległej galaktyce. „Nowa nadzieja” zyskała ogromną popularność i stała się kamieniem milowym w historii kina.
  2. „Imperium kontratakuje” – Druga część serii, wydana w 1980 roku, kontynuowała historię Rebelii i opowiedziała dalsze losy Luke’a Skywalkera, Lei Organy, Hana Solo i innych bohaterów. Film ten często jest uznawany za najlepszą część całej sagi, ze względu na głębsze rozwinięcie postaci, zaskakujące zwroty akcji i niezapomnianą scenę starcia między Lukem Skywalkerem a Darth Vaderem.
  3. „Powrót Jedi” – Trzecia część serii, wydana w 1983 roku, była finałem pierwotnej trylogii. Film przedstawiał ostateczne starcie Rebelii z Imperium i kontynuował historię Luke’a Skywalkera, który musiał stawić czoła swojemu przeznaczeniu. Mimo że niektórzy krytycy wyrażali pewne zastrzeżenia do niektórych elementów fabuły, „Powrót Jedi” spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem przez fanów.
  4. „Mroczne widmo” – Pierwsza część prequeli, wydana w 1999 roku, była powrotem do wydarzeń sprzed „Nowej nadziei”. Film ten opowiadał historię Anakina Skywalkera jako młodego chłopca i jego styczność z Mocą. „Mroczne widmo” spotkało się z mieszonymi reakcjami krytyków i fanów. Choć efekty specjalne i sceny akcji były imponujące, niektórzy zarzucali filmowi zbytnią ilość efektów specjalnych kosztem głębi fabuły.
  5. „Imperium kontratakuje” – Druga część prequeli, wydana w 2002 roku, kontynuowała historię Anakina Skywalkera, który staje się coraz bardziej skłonny do ciemnej strony Mocy. Film ten również spotkał się z mieszonymi reakcjami. Pomimo imponujących efektów specjalnych, niektórzy krytycy zarzucali brak emocjonalnego zaangażowania i słabą reżyserię.
  6. „Zemsta Sithów” – Trzecia część prequeli, wydana w 2005 roku, była finałem tej trylogii. Film opowiadał o upadku Anakina Skywalkera i narodzinach Dartha Vadera. „Zemsta Sithów” otrzymała lepsze recenzje niż poprzednie dwie części prequeli, ze względu na bardziej emocjonalną fabułę i spektakularne sceny walki.

Należy zauważyć, że odbiór poszczególnych części „Gwiezdnych wojen” różni się w zależności od preferencji i oczekiwań widzów. Niektóre części spotkały się z entuzjazmem i uznaniem zarówno przez krytyków, jak i fanów, podczas gdy inne były bardziej kontrowersyjne. Niemniej jednak, cała franczyza „Gwiezdne wojny” zyskała ogromną popularność i stała się kultowym elementem popkultury.

Pierwszym czynnikiem, który przyczynił się do marketingowego sukcesu „Gwiezdnych wojen”, jest tworzenie niesamowitego świata i opowieści. George Lucas stworzył bogaty i przemyślany świat science fiction, który zachwycił widzów na całym świecie. To przyciągnęło uwagę fanów i wykreowało lojalność wobec marki.

Kolejnym czynnikiem jest umiejętność budowania napięcia i ekscytacji wokół każdej premiery filmu. Lucasfilm, wraz z partnerami dystrybucyjnymi, skutecznie wykorzystywał strategie marketingowe, takie jak teasery, trailery, plakaty i kampanie reklamowe, aby budować oczekiwanie i zainteresowanie fanów. Wykorzystywanie taktyk tajemniczości i strategiczne zarządzanie informacjami wpływało na budowanie hype’u wokół filmów i generowało ogromne zainteresowanie.

Kolejny czynnik to budowanie silnej marki. „Gwiezdne wojny” stały się ikoniczną marką, która jest rozpoznawalna na całym świecie. Licencjonowanie produktów, takich jak zabawki, gry, ubrania czy gadżety, przyczyniło się do szerokiego zasięgu marki i generowania dodatkowych dochodów. Partnerstwa z różnymi firmami, takimi jak LEGO czy Disney, umożliwiły rozwinięcie franczyzy i dotarcie do różnych grup docelowych.

Innowacyjność i wykorzystanie nowych technologii to kolejne kluczowe czynniki sukcesu „Gwiezdnych wojen”. Lucasfilm był pionierem w wykorzystywaniu efektów specjalnych, tworzeniu niesamowitych scenografii i wprowadzaniu zaawansowanych technologicznie rozwiązań w produkcji filmowej. To zapewniało niezapomniane doświadczenia dla widzów i przyciągało ich do kin.

Budowanie społeczności fanów było również kluczowym aspektem sukcesu. Lucasfilm, wykorzystując różne platformy i wydarzenia, umożliwiał fanom zaangażowanie się w społeczność „Gwiezdnych wojen”. Tworzenie wydarzeń tematycznych, konwencji, fanowskich strony internetowych czy interakcji z fanami na mediach społecznościowych przyczyniało się do budowania więzi i lojalności wobec marki.

Ważnym momentem w historii „Gwiezdnych wojen” było przejęcie praw do franczyzy przez wytwórnię Disney w 2012 roku. Wytwórnia ta zakupiła Lucasfilm, firmę George’a Lucasa, wraz z wszystkimi prawami do serii filmowej. To przejęcie miało ogromne konsekwencje dla dalszego rozwoju „Gwiezdnych wojen” i marketingowych możliwości.

Wytwórnia Disney zainwestowała duże środki finansowe w nabycie praw do franczyzy „Gwiezdne wojny”. Był to strategiczny ruch, który pozwolił Disneyowi rozszerzyć swoje portfolio i zyskać kontrolę nad jedną z najbardziej znanych i dochodowych marek w branży filmowej. Zakup ten otworzył również nowe możliwości rozwoju franczyzy poprzez wprowadzenie nowych filmów, seriali, produktów i doświadczeń dla fanów.

Disney skorzystał również z istniejącej społeczności fanów „Gwiezdnych wojen”, która była już dobrze rozwinięta i zaangażowana. Wykorzystując swoje doświadczenie w budowaniu społeczności wokół swoich marek, Disney kontynuował rozwijanie i zaangażowanie fanów poprzez organizację konwentów, wydarzeń tematycznych, interakcję na mediach społecznościowych i oferowanie ekskluzywnych treści.

Przejęcie praw przez Disneya miało również wpływ na strategię marketingową „Gwiezdnych wojen”. Disney wykorzystał swoje ogromne zasoby i ekspertyzę w dziedzinie marketingu, aby promować kolejne filmy i produkty związane z „Gwiezdnymi wojnami”. Wytwórnia korzystała z różnorodnych kanałów komunikacji, takich jak telewizja, internet, reklamy, promocje partnerskie i wiele innych, aby dotrzeć do jak najszerszej grupy fanów.

Przejęcie przez Disneya umożliwiło również tworzenie synergii z innymi markami w portfolio wytwórni. Doskonałym przykładem jest integracja „Gwiezdnych wojen” z popularną marką Marvel, również należącą do Disneya. Powstały crossover, jakim był „Avengers: Wojna bez granic”, w którym postacie z obu franczyz spotkały się na ekranie, przyciągając jeszcze większą uwagę i zainteresowanie fanów.

Przejęcia praw przez Disneya przyczyniło się do dalszego rozwoju i ekspansji franczyzy „Gwiezdne wojny”. Disney skutecznie wykorzystał swoje zasoby, umiejętności marketingowe i potencjał społeczności fanów, aby dalej rozwijać tę ikoniczną markę i utrzymać jej pozycję jako jednej z najważniejszych i najbardziej dochodowych franczyz filmowych.

Wnioskiem z analizy marketingowego sukcesu „Gwiezdnych wojen” jest to, że kluczowe czynniki to tworzenie wyjątkowej opowieści i świata, strategiczne budowanie napięcia i ekscytacji, budowanie silnej marki, innowacyjność w wykorzystaniu technologii, budowanie społeczności fanów oraz partnerstwa strategiczne. Kombinacja tych czynników przyczyniła się do sukcesu serii filmowej, która stała się globalnym fenomenem i inspiracją dla innych projektów filmowych i marketingowych.

Sponsoring i lobbing

5/5 - (4 votes)

Istotę sponsorowania stanowi celowe postawienie (przez stronę zwaną sponsorem) do dyspozycji drugiej strony (osób fizycznych, organizacji, akcji itd. zwanych sponsorowanymi) pieniędzy, dóbr rzeczowych czy usług, w tym know-how dla osiągnięcia jakichś celów i korzyści, czego warunkiem jest zasada odwzajemnienia się strony przyjmującej świadczenia: „daję i oczekuję, że dasz – do ut des„. Określenie to pochodzi od łacińskiego sponsio, co oznacza uroczyste przyrzeczenie, zobowiązanie, poręczenie, układ, ugoda, a sponsor po łacinie to poręczyciel[1].

Sponsorowanie polega na istnieniu wzajemnych  świadczeń dwóch stron. Sponsorowanie można określić jako pieniężne lub rzeczowe inwestowanie w określoną działalność w zamian za dostęp do możliwych do wykorzystania komercyjnych potencjałów związanych z tą działalnością.

Sponsorowanie nie polega tylko – jak to się utarło – na stawianiu do dyspozycji pieniędzy. Sponsor może stawić do dyspozycji kadrę, środki rzeczowe itd. Coraz częściej spotykanym sposobem sponsoringu jest udostępnianie publiczności własnych urządzeń i obiektów takich, jak: biblioteki, basenu, hali czy boiska sportowego, kolekcji, muzeum, sal konferencyjnych, środków transportu itp.

Sponsorowanie może służyć wielu celom. Do najistotniejszych z nich należą[2]:

  • Kreowanie pozytywnych skojarzeń między sukcesami sponsorowanych osób lub instytucji a sponsorem;
  • Tworzenie i podtrzymywanie dobrych opinii o sponsorze;
  • Upowszechnienie znajomości przedsiębiorstwa sponsorującego oraz jego produktów;
  • Zdobywanie nowych rynków zbytu;
  • Tworzenie przychylnej atmosfery w stosunkach z władzami i społecznością lokalną;
  • Niekiedy prezentacja produktu.

Sponsorowanie może obejmować wiele obszarów i dziedzin życia. Przy wyborze dziedziny sponsorowania należy zwrócić szczególną uwagę na jej związek z przyjętymi celami sponsorowania. Dokonując tego wyboru, zazwyczaj liczy się na kojarzenie przez konsumentów przedmiotu sponsorowania ze sponsorującym przedsiębiorstwem i jego produktami. Z tego punktu widzenia powinien istnieć logiczny związek między sponsorem a przedmiotem sponsorowania. Należy uwzględnić prawo do użycia nazwy przedsiębiorstwa, popularność obszaru sponsorowania, zakres eksponowania sponsorowanej imprezy, charakterystykę audytorium imprezy itp.[3]

Wśród obszarów sponsoringu można wymienić:

  • Sportowe – Sponsorowanie sportu i imprez sportowych jest najbardziej spektakularną formą zyskiwania popularności a to dzięki relatywnie największej skłonności mediów do popularyzacji tego obszaru.
  • Kulturalne – Sponsorowanie kultury należy do najrzadziej praktykowanych, chociaż przypisuje się mu, podobnie jak społecznemu, rosnące znaczenie w świadomości społecznej. Opór przedsiębiorstw wobec sponsorowania teatru, muzyki, malarstwa, domów kultury czy pomników ma – jak się wydaje – swe źródła w tym, że rzadko udaje się umieścić przy tej okazji reklamę produktów, a na pewno dziedziny kultury nie nadają się do realizowania krzykliwej publicity produktów i agresywnej reklamy. Sponsor musi zaakceptować pełną wolność twórców.
  • Społeczne. Socjosponsoring jest najrzadziej używanym obszarem sponsorowania. Opinia społeczna zdecydowanie preferuje ten rodzaj w przeciwieństwie do mediów, które największym zainteresowaniem darzą sprawozdania z imprez sportowych. Celem socjosponsoringu jest pozyskanie pozytywnego wizerunku w grupach społeczeństwa przez sponsorowanie celów społecznych oraz popieranie działalności o charakterze non profit.

Socjosponsoring występuje głównie w takich dziedzinach jak:

  • Sponsorowanie organizacji społecznych,
  • Sponsorowanie ochrony środowiska,
  • Nauka i oświata.

Lobbying oznacza kontakty z przedstawicielami danego lobby. Działanie to często postrzegane jest przez otoczenie, jako działanie nieformalne i nie do końca zgodne z prawem.

Lobbying definiuje się jako „działania mające na celu właściwe usytuowanie firmy w życiu zawodowym, społecznym, samorządowym czy politycznym kraju. (…) Istotą lobbyingu jest dostarczenie odpowiednich informacji decydentowi, zaangażowanemu w realizację polityki, ustaw lub przepisów wykonawczych. Informacje te mają oczywiście charakter perswazyjny. Decydent zaś przyjmuje lub odrzuca określone argumenty i powinien to zrobić biorąc pod uwagę jedynie merytoryczny aspekt zagadnienia, wiarygodność dostarczonych informacji oraz konsekwencje proponowanych rozwiązań[4].

Celem lobbyingu jest zwiększenie udogodnień oraz zminimalizowanie  trudności związanych z funkcjonowaniem określonego segmentu rynku czy danej branży.

Lobbying powinien być prowadzony przez określoną grupę nacisku a nie pojedynczą firmę. Działanie takiej osamotnionej firmy, może zostać odebrane jako działanie niezbyt czyste, firma może zostać posądzona o korupcję.

Firmy czy określone grupy prowadzące działania lobbistyczne powinny wyznaczyć sobie cele każdego działania lobbistycznego. Firmy powinny unikać podejrzanych układów, starać się być wiarygodnymi ponieważ ich siła oddziaływania zależy głównie od zaufania, jakim zostaną obdarzeni przez przedstawicieli różnych kręgów.


[1] Wojcik K.: Public Relations od A do Z.  tom II. PWE, Warszawa 1997; s.175

[2] L. Garbarski, I. Rutkowski, W. Wrzosek: op.cit.,s.501

[3] Tamże, s.502

[4] W. Budzyński: op.cit., s.146

Cena w kompozycji marketingu mix

5/5 - (2 votes)

kolejny podrozdział pracy licencjackiej z poprzedniego miesiąca

Cena to określona suma pieniędzy, jaką musi przekazać nabywca przy zakupie dobra, by uzyskać korzyści z jego posiadania. Cena jest najważniejszym, według wielu osób, narzędziem oddziaływania przedsiębiorstwa na rynek i realizacji celów. Cena produktu określa popyt na to dobro, przesądza o jego konkurencyjności i pozycji firmy na rynku. Od ceny zależy to, czy nastąpi zwrot nakładów związanych z produkcją dobra i czy przedsiębiorstwo wypracuje zysk. Tylko ceny stanowią dla przedsiębiorstwa przychody, wszystkie pozostałe elementy są kosztami.

Cena jest to wartość czegoś wyrażona w jednostkach pieniężnych. Ilość pieniędzy płaconych za jednostkę towaru.

W ujęciu marketingu mix cena to jedyny element kreujący przychody. Inne elementy tworzą tylko koszty. Należy pamiętać, iż cena jest wśród wszystkich elementów marketingu mix najbardziej elastyczna i może być szybko zmieniona w przeciwieństwie do cech produktu. Nie znaczy to jednak, że jest to proces łatwy, ustalenie poziomu cen i konkurowanie ceną to największy obecnie problem dla dyrektorów od spraw marketingu i prowadzi do szeregu błędów w polityce cenowej przedsiębiorstwa. Jako najczęstsze z nich można wymienić:

  • cena jest zbyt związana z kosztami;
  • cena nie jest aktualizowana wystarczająco, aby wykorzystać możliwości jakie dają zmiany na rynku;
  • cena jest ustalona bez związku z innymi elementami marketing mix, zamiast być integralną częścią strategii pozycjonowania produktu;
  • ceny nie są wystarczająco zróżnicowane dla różnych produk­tów, segmentów rynku i okoliczności zakupu.

Przedsiębiorstwa w różny sposób podchodzą do zagadnienia ustalania ceny. W niewielkich firmach to szef ustala cenę produktu. W dużych przedsiębiorstwach ustalaniem cen zajmują się szefowie działów lub linii produktów. W sektorach dużych dóbr przemysłowych takich jak np.: przemysł lotniczy, kosmiczny czy tez wydobycie ropy naftowej przedsiębiorstwa posiadają dział cen. Dział ten ustala poziom ceny danego produktu bądź też uczestniczy w ich ustalaniu. Podlega on bezpośrednio działowi marketingu, finansów bądź kierownikowi najwyższego szczebla. Należy również zauważyć, że poza działem cen kierownicy działów sprzedaży, produkcji i finansów oddziałują na politykę cenową przedsiębiorstwa.

Ustalanie cen produktów sprzedawanych przez firmę ma dla niej podstawowe znaczenie i jednocześnie jest jednym z trudniejszych zadań marketingowych. Nie łatwo jest bowiem wyznaczyć cenę, która satysfakcjonuje nabywców i jednocześnie zapewnia zysk i realizację innych celów. Znaczenie ustalania cen wynika stąd, iż decydują one o budżecie przedsiębiorstwa, o marży, zysku, rentowności  czyli kondycji finansowej przedsiębiorstwa.

Ceny mogą być kształtowane w różny sposób, przy czym wyróżnia się trzy metody ustalania cen:[1]

  • metoda popytowa: ustalanie cen następuję poprzez obserwację i analizę zależności zachodzących między popytem a ceną. Zależność tą wyraża elastyczność popytu względem cen. Współczynnik elastyczności cenowej popytu Ec przybiera różne wartości, które można podzielić na trzy grupy:
  • jeśli Ec>1, to popyt jest elastyczny, to znaczy że zmianie ceny odpowiada więcej niż proporcjonalna zmiana popytu,
  • jeśli Ec=1, to popyt jest proporcjonalny, gdyż zmianie ceny odpowiada proporcjonalna zmiana popytu,
  • jeśli Ec<1, to popyt jest mało elastyczny, to znaczy że zmianie ceny odpowiada mniej niż proporcjonalna zmiana popytu.

Znajomość popytu i jego elastyczności jest niezbędną przesłanką podejmowania decyzji dotyczących cen. Dlatego ustalając poziom cen należy przewidywać reakcje nabywców oraz konkurentów na proponowaną cenę.

Należy pamiętać, że decyzje w kwestii cen muszą uwzględniać rozmiar popytu i jego tendencje w segmencie, do którego firma adresuje swoje produkty.[2]

  • metoda kosztowa ustalania cen: w ramach tej metody cena pokrywa koszty
    i zawiera pewien narzut zysku. Stosowanie ceny kosztowej opiera się na założeniu, że jeśli przedsiębiorstwo ma przetrwać i prosperować, to musi swoje produkty sprzedawać po cenie, która pokrywa koszty ich wytworzenia i dodatkowo daje zysk (stąd reguła ta zwana jest także: „koszt+ zysk”). W metodzie tej można wyznaczyć tak zwany próg opłacalności (próg rentowności), czyli cenę poniżej której produkt nie powinien być sprzedawany, gdyż przyniesie straty. Niekiedy jednak sprzedaż dobra poniżej tej ceny jest korzystna dla przedsiębiorstwa, np.: jeśli potrzebujemy pilnie gotówki na regulowanie bieżących zobowiązań, na które są nakładane odsetki karne za przekroczenie terminu płatności.
  • metoda ustalania ceny na poziomie oferowanym przez konkurencję: jest to adaptacyjne ustalanie cen, zależne w znacznym stopniu od udziału danej firmy
    w rynku i jest stosowane wtedy, gdy przedsiębiorstwo nie ma decydującego wpływu na kształtowanie cen sprzedaży (ma relatywnie mały udział w rynku), a zatem musi się dostosować do poziomu cen obowiązującego na rynku. Ten rodzaj decyzji cenowej jest charakterystyczny dla branż, gdzie nasilenie konkurencji jest tak wielkie, iż nie pozostawia dostawcom wyboru co do poziomu cen.

Stosując różne formuły i metody ustalania cen, przedsiębiorstwa wyznaczają ceny podstawowe swoich produktów, które są umieszczane w cennikach i katalogach. Prowadzą jednak z reguły świadomą politykę różnicowania ceny podstawowej w zależności od celów i warunków wewnętrznych firmy, warunków rynkowych, programu marketingowego danego produktu. Najczęściej stosowanym sposobem różnicowania ceny podstawowej są rozmaite rabaty i bonifikaty.

 Wyróżnia się rabat[3]:

  • ilościowy ( skumulowany i nieskumulowany), który polega na obniżaniu ceny, jeżeli nabywca dokonuje zakupu powyżej pewnej wielkości,
  • sezonowy, stosuje się wobec nabywców towarów poza okresem sezonowego wzrostu ich sprzedaży,
  • handlowy, daje producent dystrybutorowi za organizowanie przepływu towarów przez kanały dystrybucji do ostatecznych odbiorców,
  • promocyjny, jest odmianą rabatu handlowego i stosowany jest przez producenta pośrednikom jako wynagrodzenie za prowadzoną przez nich promocję towaru, np.: za reklamę i promocję wewnątrz sklepu,
  • gotówkowy (skonto), stosuje się wobec nabywców, którzy płacą należności w wyznaczonym, krótkim czasie po przekazaniu faktury.

 Przedsiębiorstwo w celu ustalenia ceny, przyjmuje kilkustopniową procedurę działania, na którą składa się:

  • wybór celu strategii cenowej, poprzez zarysowany cel strategii cenowej przedsiębiorstwo może dążyć do przetrwania, maksymalizacji zysku czy przychodu bieżącego, maksymalizacji sprzedaży,
  • szacowanie popytu, każdy ustalony przez firmę poziom cen powoduje różny popyt. Jest wiele czynników kształtujących wrażliwość popytu na cenę (unikalność produktu, istnienie substytutów, jakość, itp.), dlatego szacując krzywą popytu, należy uwzględnić wpływ owych czynników,
  • szacowanie kosztów, popyt ustala górną granicę ceny, a koszty dolny jej poziom. Przedsiębiorstwo zatem powinno mieć informacje, jak kształtują się koszty przy różnych poziomach produkcji, aby móc ustalić cenę,
  • analiza ofert i cen konkurencji, pozwala określić w miarę dokładny poziom cen, który zostanie najprawdopodobniej zaakceptowany,
  • wybór metody ustalania postulowanych cen, mając oszacowane popyt, koszty i ceny konkurencji firma przechodzi do wyboru metody ustalania cen, przyjmując wcześniej ustalone ograniczenia,
  • ustalenie końcowej ceny.

Cena sprzedaży towaru ostatecznym konsumentom zależy od wielu czynników, takich jak[4]:

  1. drogi przepływu towaru, to jest: liczby pośredników handlowych, odległości między poszczególnymi ogniwami rynku,
  2. cyklu życia produktu, różne ceny w różnych fazach rozwoju,
  3. kosztów transportu, chodzi tu o odległość, rodzaje środków transportu, taryfy przewozowe,
  4. obowiązującego systemu podatkowego, wpływ przepisów podatkowych, cen minimalnych, przepisów antymonopolowych, stawek celnych,
  5. renomy firmy.

[1]  Urban Stanisław, Marketing produktów spożywczych, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2008, s.86

[2] Tamże, s.86

[3] Tamże, s.87

[4] Tamże, s.88

Promocja jako element marketingu mix

5/5 - (3 votes)

podrozdział pracy licencjackiej

Problematyka produktu oraz konstruowanie systemu dystrybucji stanowią działalność marketingową rozgrywającą się głównie wewnątrz przedsiębiorstwa lub między instytucjami-partnerami rynkowymi firmy. Inny charakter ma promocja, która oznacza wejście w kontakt z potencjalnym odbiorcą-klientem i konsumentem danego produktu. Dla nawiązania tego kontaktu przedsiębiorstwo uruchamia cały system działań, których celem jest najpierw rozpoznanie potrzeb, następnie trafienie w potrzeby i gusta potencjalnych odbiorców, wreszcie nakłonienie ich do zakupu danego produktu. Wypełnienie tych zadań przez przedsiębiorstwo jest niemożliwe bez zorganizowania odpowiedniego systemu informacyjnego, nazywanego systemem promocji. System ten stanowi zespół sprzężonych ze sobą środków, za pomocą których firma komunikuje się z otoczeniem i ma zapewnić przepływ informacji na trasie firma-pośrednicy-konsumenci oraz konsumenci-pośrednicy-firma[1].

Promocja to jeden z czterech podstawowych elementów marketingu mix firmy. Zmierza ona do wykreowania marki i produktów przedsiębiorstwa, przyczyniając się do realizacji jego celów strategicznych[2].

Promocja wykorzystuje klasyczne wzorce i warsztat artystyczny innych sztuk: słowo, dźwięk, obraz, fotografia; oraz różnorodne kanały przekazu takie jak: telewizja, radio, prasa, internet; by wykreować produkt lub usługę. Do głównych zadań promocji zalicza się przekaz informacji i rozwój wiedzy o produktach, tworzenie i umacnianie pozytywnego wizerunku firmy oraz rozwój popytu na oferowane produkty.

Za pomocą systemu promocji firma pragnie przede wszystkim dotrzeć z informacją o produkcie do pożądanego segmentu rynku, nakłonić potencjalnych nabywców do zakupu towaru i jednocześnie wytworzyć sprzyjający klimat wokół producenta i sprzedawcy. Stworzenie takiego systemu promocji stanowi dla firmy przedsięwzięcie poważne, gdyż wymaga podejścia zróżnicowanego w zależności od rodzaju produktu, charakteru rynku i kategorii konsumenta. System promocji zawiera wobec tego wiele komponentów zmiennych, wśród których reklama, promocja sprzedaży i bezpośrednia sprzedaż osobista musi umożliwiać firmie uzyskanie informacji, które pozwalają jej udzielić odpowiedzi m.in. na następujące pytania:

  1. jaki jest najefektywniejszy sposób poinformowania rynku i konsumenta o zaletach produktu oferowanego przez firmę?;
  2. jak nakłonić konsumenta lub finalnego odbiorcę do jego zakupu?;
  3. dlaczego klienci nabywają towary konkurentów, a nie kupują produktów firmy?;
  4. jakie powinny być najwłaściwsze proporcje nakładów ponoszonych przez firmę na poszczególne komponenty systemu promocji?[3].

Można więc stwierdzić, że promocja jest to oddziaływanie na odbiorców produktów danej firmy, polegające na przezywaniu informacji, które mają w odpowiednim stopniu zwiększać wiedzę na temat towarów jak i samej firmy, w celu stworzenia dla nich preferencji na rynku. Jest to wiec taki sposób komunikowania się firmy z otoczeniem, który w efekcie ma się przyczynić do zwiększania popytu na towary sprzedawane przez firmę.

Promocję można uznać za pozacenową formę konkurencji. Jej znaczenie dla przedsiębiorstwa zależy od różnych czynników, najważniejsze z nich to:

  • zamierzenia przedsiębiorstwa w stosunku do danego rynku;
  • konkurencja na rynku;
  • charakter rynku;
  • rodzaj i jakość sprzedawanych towarów;
  • stopień wprowadzania produktu na rynek;
  • stopień zróżnicowania produktu;
  • stosunek nabywców do towarów danego producenta/ przedsiębiorstwa handlowego.

Jak widać, niektóre z czynników mają charakter bardziej subiektywny, w większym stopniu zależą od działania przedsiębiorstwa, inne zaś są bardziej obiektywne, wpływ przedsiębiorstwa na nie jest niewielki. Najbardziej ogólną, mającą obiektywny charakter, przesłanką prowadzenia promocji przez każdego przedsiębiorcę jest duża skala produkcji. Przy niewielkiej produkcji działania promocyjne nie muszą być silnie rozwinięte. Gdy jednak przedsiębiorca myśli o zwiększaniu skali produkcji, promocja staje się dość istotna. Nie wystarczy już tylko bezpośrednie kontaktowanie się z odbiorcami produktów, promocja musi być bardziej zróżnicowana.

Istotnym uwarunkowaniem promocji jest określenie zamierzeń przedsiębiorstwa  w stosunku do danego rynku. Gdy cele, jakie firma sobie stawia, mają charakter długookresowy i oznaczają dążenie do stałego wzrostu sprzedaży, promocja jest jednym z najważniejszych instrumentów, wykorzystywanych w takiej sytuacji. Niewielką ilość produktów można sprzedać bez większych nakładów na promocję nawet na rynku, gdzie panuje silna konkurencja. Sprzedaż ma wówczas charakter bardziej komplementarny niż substytucyjny, co oznacza, że produkty danej firmy raczej uzupełniają podaż innych przedsiębiorstw niż stanowią dla nich istotną konkurencję. Towary takie mogą być np. sprzedawane grupom odbiorców, do których inni dostawcy nie docierają. Gdy jednak przedsiębiorstwo zamierza rozwijać sprzedaż w dłuższym okresie czasu, to takie działanie jest konkurencyjne dla innych i należy zwiększać zakres oraz intensywność promocji.

Znaczenie i zakres promocji są zależne także w dużym stopniu od tego, czy rynek ma charakter sprzedawcy czy nabywcy oraz jakie panują na nim warunki konkurencyjne. Rynek sprzedawcy oznacza taką sytuację, kiedy popyt jest wyższy od podaży produktów i pozycja producenta w stosunku do firm handlowych oraz obu tych grup przedsiębiorstw w stosunku do końcowych nabywców jest silna i działania promocyjne nie muszą być intensywne-mogą być znacznie ograniczone. Gdy jednak tworzy się rynek nabywcy, czyli rośnie konkurencja i podaż przekracza wielkość popytu, promocja staje się istotnym narzędziem przechwytywania popytu od konkurencji.

Intensywność i zróżnicowanie stosowanych form promocji zależą również od rodzaju i jakości sprzedawanego produktu. W przypadku towarów przemysłowych, czyli różnego rodzaju surowców oraz maszyn i urządzeń wykorzystuje się zwykle niektóre tylko formy promocji o charakterze bezpośrednim. Promocja towarów konsumpcyjnych jest przeważnie bardziej intensywna i w większym stopniu zróżnicowana[4].

Bardzo ważny jest stosunek nabywców do danej firmy i sprzedawanych przez nią produktów. Dlatego też promocja jest bardzo ważna szczególnie dla nowych firm, które w ogóle nie są na rynku znane i powinny za pomocą działań promocyjnych tworzyć pozytywne wyobrażenie o swoich produktach. Przedsiębiorstwa powinny więc uwzględnić różne czynniki, decydujące o intensywności, zakresie jak i wykorzystywanych formach promocji.

Jeśli chodzi o formy promocji, jakie przedsiębiorstwo ma do dyspozycji i na które musi się zdecydować, to oprócz najbardziej znanej i popularnej formy, jaką jest reklama, istnieje szereg innych, które różnią się miedzy sobą celem i przedmiotem oraz stopniem bezpośredniego oddziaływania  na odbiorcę. Przedsiębiorstwo ma do dyspozycji następujące formy promocji:

  • reklama jako forma promocji o charakterze pośrednim, której przedmiotem jest konkretny produkt lub usługa;
  • akwizycja-sprzedaż osobista, która polega na osobistym kontaktowaniu się przedstawiciela przedsiebiorstwa-producenta lub sprzedawcy z potencjalnym nabywcą;
  • Public Relations-działania, których celem jest tworzenie i utrzymanie zaufania do przedsiębiorstwa, w jakim ono działa;
  • promocja uzupełniająca, czyli różnego rodzaju działania w stosunku do końcowych nabywców pośredników handlowych, jak np. próbki, konkursy, degustacje, pokazy;
  • sponsoring, będący nową formą działania, która polega na finansowaniu instytucji, osób lub imprez sportowych, kulturalnych i społecznych oraz na wykorzystywaniu tego faktu dla promocji firmy będącej sponsorem.

Każda z tych form promocji ma pewne  charakterystyczne właściwości i koszty związane z ich wykorzystywaniem[5].

Istotą wszystkich działań promocyjnych jest doprowadzenie do pozytywnego odczytania przez odbiorców informacji zakodowanych w przekazie. Poprzez promocję lansuje się firmę i produkt oraz zachęca klientów do kupna określonego produktu. W realizacji tych celów promocja spełnia rolę informacyjną i pobudza do wywołania określonych postaw.

Znaczenie i miejsce promocji w marketingu-mix wynika z jej głównej funkcji jaką jest system przekazu informacji. Jest to główna forma „wypowiedzi” i łączności z rynkiem. Poprzez politykę komunikacji zmniejsza się dystans pomiędzy sprzedawcą a nabywcą, skraca się czas zakupu i zwiększa poziom edukacji rynkowej tzn. wiedzy nabywanej o produktach, cenach itp.

Rola i znaczenie promocji rośnie wraz z rozwojem i dywersyfikacją rynku. Na słabo rozwiniętym rynku funkcję komunikacji pełni sam produkt. Element ten w przypadku zdywersyfikowanego i rozległego rynku nie wystarcza jednak do przekazania konkretnej informacji w wybrane miejsce. Aby promocja była efektywna powinna posiadać następujące cechy:

  • musi być na tyle interesująca, aby zwracała uwagę potencjalnych klientów,
  • musi dostarczać zwięzłej informacji oraz nakłaniać do skorzystania z oferty,
  • musi być precyzyjnie dopasowana do wszystkich pozostałych elementów marketingu mix.

We współczesnym świecie, w ramach działania silnej konkurencji na rynku, zastosowanie promocji staje się koniecznością i warunkiem realizacji założonych wcześniej celów[6].


[1] T. Kramer, Podstawy marketingu, PWE, Warszawa 1998, s. 143.

[2] D. Tworzydło, G. Wróbel, Promocja sztuka komunikacji, Grupa Inwestor sp. z o.o, Rzeszów 1999, s. 33.

[3] T. Kramer, dz. cyt., s. 145.

[4] A. Sznajder, Sztuka promocji czyli jak najlepiej zaprezentować siebie i swoją firmę, Business Press Ltd, Warszawa 1993, s. 4-6.

[5] Tamże, s. 6-7.

[6] D. Tworzydło, G. Wróbel, dz. cyt., s. 39-40.

Wykorzystanie sztucznej inteligencji w marketingu

5/5 - (3 votes)

konspekt pracy mgr

WSTĘP

ROZDZIAŁ I. WPROWADZENIE DO TEMATYKI

1.1. Kontekst i cel pracy

1.2. Metoda badawcza i źródła materiałów

ROZDZIAŁ II. MARKETING INTERNETOWY

2.1. Definicja marketingu internetowego

2.2. Elementy marketingu internetowego

2.3. Zalety marketingu internetowego

2.4. Wyzwania marketingu internetowego

ROZDZIAŁ III. WYKORZYSTANIE SZTUCZNEJ INTELIGENCJI W MARKETINGU INTERNETOWYM

3.1. Sztuczna inteligencja – pojęcie, rodzaje i zastosowanie

3.1.1. Definicja i rodzaje sztucznej inteligencji

3.1.2. Zastosowanie sztucznej inteligencji w marketingu internetowym

3.2. Algorytmy uczenia maszynowego w marketingu internetowym

3.2.1. Definicja algorytmów uczenia maszynowego

3.2.2. Wykorzystanie algorytmów uczenia maszynowego w marketingu internetowym

3.3. Analiza sentymentu w marketingu internetowym

3.3.1. Definicja analizy sentymentu

Analiza sentymentu (ang. sentiment analysis), znana również jako opiniodawstwo lub ekstrakcja opinii, to proces wykrywania, rozumienia i ekstrakcji subiektywnych informacji z tekstu, takich jak opinie, nastroje, emocje i oceny. Analiza sentymentu wykorzystuje technologie przetwarzania języka naturalnego i uczenia maszynowego do automatycznego klasyfikowania tekstu jako pozytywnego, negatywnego lub neutralnego. Jest ona wykorzystywana w wielu dziedzinach, w tym w marketingu internetowym, badaniach rynkowych, monitorowaniu opinii klientów, rozwoju produktów, analizie mediów społecznościowych i innych.

3.3.2. Zastosowanie analizy sentymentu w marketingu internetowym

Analiza sentymentu jest wykorzystywana w marketingu internetowym w celu monitorowania opinii klientów na temat produktów lub usług oferowanych przez daną firmę. Dzięki analizie sentymentu można ocenić pozytywny, neutralny lub negatywny charakter opinii, a także zidentyfikować najczęstsze pozytywne i negatywne punkty widzenia klientów.

Zastosowanie analizy sentymentu w marketingu internetowym umożliwia dostosowanie strategii marketingowej do rzeczywistych potrzeb klientów, poprawę jakości oferowanych produktów lub usług oraz zwiększenie ich sprzedaży. Analiza sentymentu pozwala na lepsze zrozumienie potrzeb klientów i dostosowanie oferty do ich oczekiwań.

Ponadto, analiza sentymentu może pomóc w identyfikacji kryzysów wizerunkowych i szybszej reakcji na nie, co z kolei pozwala na zachowanie pozytywnego wizerunku firmy. Analiza sentymentu może być również wykorzystywana do monitorowania działań konkurencji i reagowania na nie.

Ogólnie rzecz biorąc, analiza sentymentu jest coraz częściej stosowana w marketingu internetowym, ponieważ pozwala na zwiększenie skuteczności działań marketingowych oraz poprawę wizerunku firmy poprzez bardziej efektywną komunikację z klientami.

3.4. Personalizacja w marketingu internetowym

3.4.1. Pojęcie personalizacji w marketingu internetowym

3.4.2. Zastosowanie personalizacji w marketingu internetowym

ROZDZIAŁ IV. PRZYKŁAD WYKORZYSTANIA SZTUCZNEJ INTELIGENCJI W MARKETINGU INTERNETOWYM NA PRZYKŁADZIE FIRMY X

4.1. Charakterystyka firmy X

4.2. Wykorzystanie algorytmów uczenia maszynowego w marketingu internetowym przez firmę X

4.2.1. Zastosowanie algorytmów uczenia maszynowego do przewidywania zachowań klientów

Zastosowanie algorytmów uczenia maszynowego w marketingu internetowym w celu przewidywania zachowań klientów umożliwia analizę dużej ilości danych, co pozwala na wyciąganie trafnych wniosków dotyczących zachowań klientów. Dzięki temu możliwe jest precyzyjne określenie potrzeb i preferencji klientów oraz dostosowanie działań marketingowych do tych potrzeb. Algorytmy uczenia maszynowego pozwalają na automatyczne generowanie rekomendacji produktów i usług, a także na wskazywanie klientom odpowiednich ofert promocyjnych.

Jednym z przykładów zastosowania algorytmów uczenia maszynowego w marketingu internetowym jest wykorzystanie modelu rekomendacyjnego do proponowania klientom produktów na podstawie ich wcześniejszych zakupów i wyszukiwań. Dzięki temu modelowi, który wykorzystuje dane z wcześniejszych transakcji klientów, można zaproponować im produkty, które najprawdopodobniej ich zainteresują.

Innym przykładem zastosowania algorytmów uczenia maszynowego w marketingu internetowym jest wykorzystanie modelu predykcyjnego do przewidywania, które osoby są najbardziej skłonne do skorzystania z danej oferty. Dzięki temu można skierować ofertę do konkretnych grup klientów, co pozwoli na skuteczniejszą i bardziej efektywną kampanię marketingową.

Algorytmy uczenia maszynowego pozwalają na wykorzystanie szerokiej gamy danych, w tym danych z profilów społecznościowych, historii przeglądania stron internetowych i preferencji zakupowych, co pozwala na dokładne określenie potrzeb klientów i dostosowanie do nich działań marketingowych. Dzięki zastosowaniu tych algorytmów, firmy mogą osiągnąć lepsze wyniki sprzedażowe, a klienci otrzymują bardziej spersonalizowane oferty, co przyczynia się do zwiększenia ich zadowolenia i lojalności wobec marki.

4.2.2. Wykorzystanie algorytmów uczenia maszynowego do personalizacji reklam

4.3. Analiza sentymentu w marketingu internetowym firmy X

4.3.1. Zastosowanie analizy sentymentu do monitorowania opinii klientów

4.3.2. Wykorzystanie analizy sentymentu do poprawy wizerunku firmy

4.4. Personalizacja w marketingu internetowym firmy X

4.4.1. Zastosowanie personalizacji do dostarczania spersonalizowanych treści

Personalizacja treści to proces, w którym treści reklamowe i promocyjne są dostosowywane do indywidualnych preferencji i zachowań użytkowników internetu. W tym celu wykorzystuje się sztuczną inteligencję i algorytmy uczenia maszynowego, które analizują zachowania użytkowników na stronie internetowej, w sieci społecznościowej czy w aplikacji mobilnej. Dzięki temu możliwe jest dostarczenie spersonalizowanych treści, które są bardziej atrakcyjne i skuteczne w przyciąganiu uwagi i zwiększaniu zaangażowania klientów.

Przykładem zastosowania personalizacji treści jest wykorzystanie rekomendacji produktów w oparciu o historię zakupów i przeglądanych produktów. Algorytmy uczenia maszynowego analizują dane i na ich podstawie proponują użytkownikom produkty, które mogą ich zainteresować. W ten sposób użytkownik otrzymuje spersonalizowane treści, które są bardziej atrakcyjne i skuteczne w przyciąganiu uwagi.

4.4.2. Wykorzystanie personalizacji do poprawy doświadczenia klienta

Personalizacja w marketingu internetowym pozwala również na poprawę doświadczenia klienta. Dzięki analizie zachowań użytkowników, algorytmy uczenia maszynowego są w stanie dostarczyć spersonalizowane treści, które lepiej odpowiadają indywidualnym potrzebom i preferencjom klientów. Tym samym możliwe jest zwiększenie poziomu zaangażowania klientów i poprawa ich zadowolenia z interakcji z marką.

Przykładem zastosowania personalizacji w poprawie doświadczenia klienta jest wykorzystanie chatbotów w obsłudze klienta. Algorytmy uczenia maszynowego analizują historię interakcji klienta z chatbotem i na ich podstawie dostarczają spersonalizowane treści, które lepiej odpowiadają indywidualnym potrzebom i preferencjom klienta. Tym samym klient otrzymuje lepsze doświadczenia z obsługą klienta, co wpływa na poprawę jego zadowolenia z interakcji z marką.

ROZDZIAŁ V. ZALETY I WADY WYKORZYSTANIA SZTUCZNEJ INTELIGENCJI W MARKETINGU INTERNETOWYM

5.1. Zalety wykorzystania sztucznej inteligencji w marketingu internetowym

5.2. Wady wykorzystania sztucznej inteligencji w marketingu internetowym

ROZDZIAŁ VI. PODSUMOWANIE

BIBLIOGRAFIA

SPIS TABEL

SPIS RYSUNKÓW