Prace licencjackie

Prace licencjackie z bankowości

Bank Polska Kasa Opieki S.A.

5/5 - (4 votes)

Bank Polska Kasa Opieki S.A.  został powołany w 1929 roku do świadczenia usług bankowych na rzecz polskiej emigracji. Z czasem  jej działalność została rozszerzona o usługi finansowe w zakresie wymiany towarów polskich z zagranicą, prowadzone przez oddziały krajowe i zagraniczne, m.in.: w Paryżu, Nowym Jorku, Buenos Aires. Bank Polska Kasa Opieki S.A.  dbał o polską emigrację gospodarczą i jej relacje z krajem, wspierał przedsięwzięcia gospodarcze Polonii. W czasie II wojny światowej zagraniczne oddziały kontynuowały działalność bankową. W 1945 roku jego działalność krajowa została reaktywowana. Bank otrzymał prawa dewizowe, a głównym przedmiotem jego działalności był początkowo eksport wewnętrzny. W 1974 roku działalność handlowa została wyłączona z jej działalności, przenosząc ją do wyspecjalizowanych przedsiębiorstw[1].

W 1990 roku bank opracował i przyjął nową strategię rozwoju. Wprowadzono marketingową koncepcję targetowania zorientowanego na klienta. W wyniku przebudowy struktury organizacyjnej banku powstały trzy działy: indywidualna obsługa klienta, obsługa podmiotów gospodarczych oraz pion inwestycyjny. Bank zajmował się również obsługą i finansowaniem dużych przedsiębiorstw, finansowaniem handlu zagranicznego, obsługą kart płatniczych, zarządzaniem funduszami powierniczymi, doradztwem finansowym i pośrednictwem, a także bankowością hipoteczną oraz świadczeniem usług zaufania.

16 września 1996 roku powstała grupa bankowa Polska Kasa Opieki S.A.  (konsolidacja banku), w której skład obok dominującej Polskiej Kasy Opieki S.A.  wszedł: Pomorski Bank Kredytowy S.A., Powszechny Bank Gospodarczy S.A., Bank Depozytowo – kredytowy S.A. – znany jako Bank Polska Kasa Opieki S.A. – Grupa Bankowa PeKaO S.A.[2]

Konsolidacja banku miała na celu zwiększenie możliwości rozwojowych jego członków poprzez poprawę jakości i poszerzenie zakresu usług świadczonych na rzecz klientów oraz zwiększenie bezpieczeństwa jego członków poprzez wzajemne zagwarantowanie płynności płatniczej.

W pierwszym kwartale 1998 roku. Zarząd Banku dokonał przeglądu struktur organizacyjnych i strategii Grupy Kapitałowej PeKaO S.A. oraz przyjął plan głębokiej reorganizacji i nową strategię rozwoju. Filarami tej strategii są pełna prywatyzacja banku oraz szybka fuzja banków Grupy. W ramach realizacji nowej strategii, w dniu 24 kwietnia 1998 roku Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy podjęło uchwałę zatwierdzającą połączenie czterech banków Grupy PeKaO S.A. w jeden z największych banków uniwersalnych w Polsce.

W dniu 14 maja 1998 roku Komisja Papierów Wartościowych i Giełd dopuściła do publicznego obrotu akcjami Banku PeKaO S.A. – Grupy PekaO S.A.

1 stycznia 1999 roku w wyniku połączenia czterech banków grupy PeKaO S.A. powstał  nowy Bank PeKaO S.A.

W dniu 3 sierpnia 1999   roku zakończyła się sprzedaż akcji Banku PeKaO S.A. poza rynkiem regulowanym na rzecz konsorcjum UniCredito oraz Allianz.

Bank Polska Kasa Opieki S.A.  to bezpieczny bank z największym kapitałem własnym, który dziś w sytuacji, gdy żaden z polskich banków po 1 stycznia 2000 roku nie będzie już korzystał z gwarancji Skarbu Państwa – jest najlepszym zabezpieczeniem dla powierzonych bankowi środków. Bank – o wiarygodnych akcjonariuszach, należących do wiodących banków światowych i europejskich.

Obecnie bank jest bankiem uniwersalnym, wykonującym operacje we wszystkich formach przyjętych w krajowych i międzynarodowych relacjach bankowych. Bank Polska Kasa Opieki S.A.  służy ludności w dziedzinie osiedli zagranicznych i gromadzi ponad połowę wkładów walutowych ludności[3].

Dla klientów indywidualnych w zakresie rachunków bank oferuje: rachunek bieżący, rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy Eurokonto, Eurokonto Business, lokaty terminowe: lokaty standardowe, Eurolokaty, lokaty rentierskie lokaty.

Dla klientów instytucjonalnych bank oferuje: rachunek bieżący w PLN i walutach wymienialnych, Eurokonto Biznes, Pakiet Samorządowy, Lider Biznesu, lokaty terminowe w PLN, lokaty terminowe w walutach obcych, lokaty ZŁOTÓWKI.

W zakresie kredytów bank oferuje klientom indywidualnym: kredyt w Eurokonto, kredyt gotówkowy, kredyt hipoteczny, kredyt hipoteczny DOM, kredyt budowlany i hipoteczny DOM, kredyt na zakup środków transportu, kredyt dla studentów, kredyt mieszkaniowy.

Dla klientów instytucjonalnych bank oferuje: kredyty w podstawowym rachunku w rachunku bieżącym, kredyty w rachunku kredytowym, kredyt w rachunku bieżącym lub kredyty na rachunku Eurokonto.

Dodatkowe produkty banku to: kredyt HOSSA, przechowywanie papierów wartościowych, rozrachunek transakcji na papierach wartościowych,  program EuroCare oraz Eurofund.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. posiada 720 oddziałów (stan na 31.12.1999).

Bank ten działa na jeleniogórskim rynku od 1992 roku.

[1] Krzyżkiewicz Z., Jaworski W., Puławski M., „Banking Leksykon – skład wymiana”, Warszawa 1998, s.73

[2] Krzyżkiewicz Z., Jaworski W., Puławski M., „Banking Leksykon – skład wymiana”, Warszawa 1998, s.73

[3] Krzyżkiewicz Z., Jaworski W., Puławski M., „Banking Leksykon – skład wymiana”, Warszawa 1998, s.73

Polska Kasa Oszczędności Bank Polski S.A.

5/5 - (5 votes)

Powszechna Kasa Oszczędności ma już ponad 100 lat.

7 lutego 1919 r. na mocy dekretu podpisanego przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego powstała Pocztowa Kasa Oszczędności. Organizatorem i pierwszym dyrektorem Pocztowej Kasy Oszczędności, działającym z upoważnienia rządu Rzeczypospolitej, był Hubert Ignacy Linde. Pocztowa Kasa Oszczędności podlegała Ministerstwu Poczt i Telegrafów. Wtedy zbiornicami Kasy były urzędy pocztowe w całym kraju.

19 czerwca 1920 r. Pocztowa Kasa Oszczędności na mocy ustawy uzyskała osobowość prawną i stała się instytucją państwową z gwarancją i pod kontrolą państwa. Ustawa ta likwidowała podległość Pocztowej Kasy Oszczędności w stosunku do ministra poczt i telegramów. Panująca w Polsce inflacja nie sprzyjała rozwojowi oszczędności, a podstawowe zadanie tej Kasy było realizowane w niewielkim stopniu. Dopiero reformy premiera i ministra skarbu Władysława Grabskiego oraz wprowadzenie złotego jako mocnej i trwałej jednostki monetarnej, pobudziły rozwój gospodarki, wzrost zaufania do pieniądza i zainteresowanie oszczędzaniem. W tym czasie wkłady oszczędnościowe gromadzone były na blisko 3,5 mln książeczek oprócz przyjmowania wkładów i udzielania kredytów, Kasa  prowadziła także obrót czekowy i przekazowy z zagranicą (w 1939 r. liczba rachunków czekowych prowadzonych przez Kasę sięgnęła 80 tys.).

w 1935 r. Kasa objęła swym patronatem powstające od 1927 r. Szkolne Kasy Oszczędności, które miały za cel uczenie młodych obywateli oszczędzania i umiejętnego gospodarowania zgromadzonymi pieniędzmi.

W okresie wojny Pocztowa Kasa Oszczędności poniosła ogromne straty. Zniszczeniu uległy dokumenty, wyposażenie biur i większość należących do Kasy nieruchomości w Warszawie. Straty oszacowano na 80 121 tys. przedwojennych złotych. Kasa znalazła się wśród najbardziej dotkniętych zniszczeniami banków polskich.

Po wojnie Kasa odrodziła się dzięki inicjatywie swoich pracowników. 9 lutego 1945 r. odbył się wiec, na którym wybrano radę zakładową. Po trzech miesiącach minister skarbu wydał zarządzenie w sprawie uruchomienia Pocztowej Kasy Oszczędności. Rząd ograniczył działalność Kasy do pocztowego obrotu bezgotówkowego i gromadzenia oszczędności. W końcu przyjęto dekret o likwidacji Pocztowej Kasy Oszczędności. Działała ona do końca 1949 r. na jej bazie powstał nowy bank – Powszechna Kasa Oszczędności Bank Państwowy. Miała ona początkowo zakres działań nieco ograniczony w porównaniu do Pocztowej Kasy Oszczędności. Pozbawiono ją prawa do wynajmowania kasetek, deponowania depozytów i obrotu przekazowego z zagranicą. Zlecone wcześniej zadania dotyczące administrowania Społecznym Funduszem Oszczędzania i nadzorowania Pracowniczych Kas Pożyczkowo – Zapomogowych skomplikowały działalność Kasy. Na to wszystko nałożyła się przeprowadzona w 1950 r. wymiana pieniędzy. Uprzywilejowanie wkładów podczas tej operacji spowodowało przypływ zaufania do banku i szybki wzrost oszczędności.

W kwietniu 1960 r. na mocy przepisów prawa bankowego wprowadzono odpowiedzialność Skarbu Państwa za zobowiązania z tytułu wkładów oszczędnościowych, zagwarantowano tajemnicę rachunków oraz umożliwiono dokonywanie zapisów testamentowych na rzecz najbliższej rodziny bez postępowania spadkowego.

W 1969 r. bankowi zostało przydzielone kredytowanie budownictwa mieszkaniowego, a w 1970 r. obsługa sprzedaży ratalnej, tzw: ORS.

W lipcu 1975 r. sieć Powszechnej Kasy Oszczędności została, decyzjami o charakterze administracyjnym, włączona w strukturę Narodowego Banku Polskiego.

Ostatecznie Powszechna Kasa Oszczędności została reaktywowana w czerwcu 1987 r. jako bank oszczędnościowo – kredytowy i dewizowy, obsługujący osoby fizyczne i prawne, jednostki gospodarki uspołecznionej, zwłaszcza spółdzielnie mieszkaniowe, a także gospodarkę prywatną. Mimo formalnie uzyskanej samodzielności, władze banku musiały uzgadniać większość podstawowych spraw z różnymi instytucjami zewnętrznymi. Fundusze własne  w tym czasie określono na bardzo niskim poziomie, uniemożliwiając jednocześnie ich powiększenie z osiąganego zysku.

Transformacja ustrojowa oraz reformy gospodarcze zapoczątkowane w Polsce pod koniec 1989 r. stworzył nowe szanse rozwojowe dla banku.

Od 1992 r. bank ma nowy statut, który zniósł ograniczenie w zwiększaniu funduszu statutowego oraz stworzył podstawy kształtowania dostosowanej do nowych warunków struktury banku.

Za najważniejsze można uznać przekształcenia w strukturze zarządzania bankiem. Latem 1993r. powołana została po raz pierwszy w historii banku rada nadzorcza, funkcjonująca na zasadach podobnych do spółek prawa handlowego. Powołanie rady nadzorczej, w której skład weszło po dwóch przedstawicieli Narodowego Banku Polskiego, Ministerstwa Finansów i pracowników banku, a jej przewodniczący mianowany przez premiera, było rozwiązaniem nowatorskim. Celem jego było wzmocnienie nadzoru właściciela nad bankiem i wzmocnienie komercyjnej orientacji jego struktur.

Lata 1993-1998 to okres wielkiej modernizacji technologicznej i strukturalnej w Powszechnej Kasie Oszczędności.

Regionalizacja banku i utworzenie 13 oddziałów regionalnych w 1994 roku zapoczątkowały zmiany organizacyjne.

Rok 1998 to stworzenie około 170 centrów sprzedaży, które mają za zadanie obsługiwać lokalne mikrorynki. Istota zmian polega na skoncentrowaniu funkcji zaplecza i zdecydowanym nastawieniu istniejących placówek na sprzedaż produktów i usług, i związaną z tym poprawą jakości obsługi klienta i efektywności działania.

W kwietniu 1996 r. została formalnie zatwierdzona przez radę „Strategia Powszechnej Kasy Oszczędności na lata 1996-2000”. Dobre wyniki finansowe Powszechnej Kasy Oszczędności pozwoliły podjąć realizację kompleksowego programu informatycznego – zainstalowano system oddziałowy ZORBA 3000. Utworzono centrum kartowe i autoryzacyjne. Rozpoczęto rozbudowę nowoczesnej, pracującej w trybie on-line sieci bankomatów. Zautomatyzowano rozliczenia międzyoddziałowe i międzybankowe z wykorzystaniem systemu ELIXIR. Druga połowa lat dziewięćdziesiątych to także rozszerzenie działalności banku na rynku nie tylko pieniężnym , ale także kapitałowym i ubezpieczeniowym oraz mieszkaniowym.

W 1997 roku Powszechna Kasa Oszczędności wspólnie ze szwajcarskim partnerem Credit Suisse Group – jedną z największych grup finansowych na świecie, zarządzającą ponad 200 funduszami powierniczymi – utworzyła PKO/CREDIT SUISSE Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. Sprzedaż jednostek uczestnictwa trzech rodzajów funduszy powierniczych prowadzi za pośrednictwem sieci Bankowego Domu Maklerskiego i wielu oddziałów Powszechnej Kasy Oszczędności.

W sierpniu 1998 roku przedstawiciele Powszechnej Kasy Oszczędności i Banku Handlowego S.A. podpisali akt notarialny powołujący do życia spółkę o nazwie PKO/Handlowy Powszechne Towarzystwo Emerytalne S.A., które zarządza otwartym funduszem emerytalnym w ramach II filara zreformowanego systemu ubezpieczeń społecznych.

Również w 1998r. Powszechna Kasa Oszczędności Bank Państwowy utworzył własną spółkę PKO Towarzystwo Finansowe – z siedzibą w Gdańsku – do obsługi kredytowej klientów indywidualnych (sprzedaż ratalna) oraz Bankowy Fundusz Leasingowy SA (usługi leasingowe) z siedzibą w Łodzi. W Grupie Kapitałowej Powszechnej Kasie Oszczędności BP SA działają także: Centrum Elektronicznych Usług Płatniczych „eService” SA (obsługa kart płatniczych) – z siedzibą w Warszawie – oraz PKO Nieruchomości Sp. z o.o. (działalność developerska i zarządzanie nieruchomościami) z siedzibą w Łodzi.

Dnia 12 kwietnia 2000r. do rejestru handlowego została wpisana jednoosobowa spółka akcyjna Skarbu Państwa pod nazwą Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski SA – w skrócie PKO BP SA, która powstała w wyniku przekształcenia Powszechnej Kasy Oszczędności – banku państwowego.

Posiada 6 401 placówek ( stan na 31/12/1999r.)[1].

W Jeleniej Górze istnieje oddział (od 26 października 1953 roku) i ekspozytura.

[1] Dolniak P., „50 najważniejszych banków w Polsce”, Bank z 2000 r. nr 3, str. 40-41

Leasing jako alternatywna forma kredytowania

5/5 - (3 votes)

1. Charakterystyka leasingu.

Wyraz leasing pochodzi od angielskiego słowa to lease, które w tłumaczeniu na język polski oznacza wydzierżawić, oddać w dzierżawę lub wypożyczyć. Należy podkreślić, iż leasing, z punktu widzenia ekonomiczno – prawnego, wyraźnie różni się od takich metod wejścia w posiadanie określonego przedmiotu, jak jego nabycie poprzez sprzedaż ratalną lub kupno na drodze dzierżawy, a także najmu. Można powiedzieć, iż w leasingu nie chodzi o nabycie prawa własności do wypożyczanej rzeczy, a jedynie o stworzenie możliwości jej użytkowania i uzyskaniu z jego tytułu określonych korzyści.

Leasing umożliwia realizację inwestycji na szczególnych warunkach, pozwala bowiem uniknąć nakładów kapitałowych, ponieważ koszty użytkowania maszyn lub urządzeń będących przedmiotem leasingu są pokrywane z bieżących dochodów firmy uzyskiwanych dzięki użytkowaniu tych rzeczy. Należy także zaznaczyć, iż od tradycyjnych metod finansowania danego przedsięwzięcia leasing różni się tym, iż firma korzystająca z niego nie otrzymuje do swojej dyspozycji środków pieniężnych w postaci gotówki, lecz ma w użytkowaniu środki produkcji lub inne dobra, które zaspokajają jej potrzeby w sposób bezpośredni.

Leasing jest również pewną metodą zbytu towarów. Spełnia on wówczas funkcję przyspieszania procesu wymiany towarów na pieniądz i zasilania kapitałem procesu reprodukcji. Leasing może obejmować dobra inwestycyjne, zarówno ruchome jak i nieruchome, a także dobra konsumpcyjne trwałego użytku. Właściciele firm, korzystając z leasingu dóbr inwestycyjnych, mogą dzierżawić maszyny i urządzenia pozwalające na szybkie zbieranie i przetwarzanie informacji, maszyny produkcyjne, urządzenia biurowe, samochody dostawcze, itp. Leasing nieruchomości dotyczy natomiast budynków i budowli fabrycznych, magazynów oraz pomieszczeń sklepowych. Szczególnym przedmiotem leasingu mogą być kompletne linie produkcyjne lub kompletne obiekty wraz z elementami należącej do niej infrastruktury.

2. Rodzaje leasingu.

Istnieje wiele rodzajów i form leasingu. Jedne z nich są częściej stosowane, inne rzadziej. Wyróżnienie tych form następuje zgodnie z przyjętymi kryteriami, którymi mogą być:
* cel,
* sposób finansowania,
* specyfika,
* przedmiot umowy leasingu, itp.

2.1 Leasing finansowy i operacyjny.

Leasing finansowy to długoterminowe kontrakty bez możliwości wypowiedzenia w czasie określonym w umowie. W tym czasie ryzyko inwestycyjne ponosi biorca: raty leasingowe zsumowane za cały okres pokrywają koszty zakupu i instalacji obiektu leasingowego. W przypadku, gdy czas najmu jest krótszy niż przewidziany czas wykorzystania przedmiotu leasingu, proponuje się dawcy opcję zakupu lub przedłużonego najmu. Cena zakupu lub przedłużenia użytkowania jest ustalona z uwzględnieniem amortyzacji. Przy leasingu finansowym biorca traktowany jest jako inwestor. Zasadniczą funkcją tego rodzaju leasingu jest finansowanie inwestycji, tzn. maszyn, instalacji i pełnego wyposażenia zakładów.

W ramach leasingu finansowego, rozpatrując sumę przypadających rat w okresie najmu w relacji do kosztów dawcy, rozróżniamy leasing z pełną amortyzacją oraz leasing z niepełną amortyzacją.

Leasing operacyjny to umowy krótkoterminowe, z możliwością ich wypowiedzenia przez leasingobiorcę w trakcie trwania, z zachowaniem odpowiedniego terminu wypowiedzenia. Zawsze zostaje zastrzeżony okres minimalny (podstawowy) i dopiero po jego upływie leasingobiorca może skorzystać z tej możliwości. W ten sposób zabezpieczony jest zwrot określonej części nakładów i kosztów, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia kalkulacji całego przedsięwzięcia dla obu stron biorących w nim udział.

Okres najmu jest w tym przypadku krótszy od okresu eksploatacji przedmiotu leasingu. Ryzyko inwestycyjne ponosi dawca. Przedmiotem leasingu są tu np. samochody, kopiarki, urządzenia komputerowe i telekomunikacyjne, itp., a więc przedmioty, których wartość po roku lub dwóch latach użytkowania dość łatwo oszacować. Po upływie okresu najmu dawca odnajmuje przedmiot leasingu lub sprzedaje go dalej. Nakłady poczynione przez dawcę nie zwracają się w ramach jednej operacji – jednej umowy. Na przykład w Wielkiej Brytanii w przypadku operating lease spłaca się tylko 90% kosztów, albo jeszcze mniej. Leasingodawca osiągnie całkowicie pokrycie nakładów i kosztów dzięki następnym operacjom o charakterze second – hand leasing, dokonywanym z kolejnymi klientami.

2.2 Leasing bezpośredni i pośredni.

Leasing bezpośredni występuje wtedy, gdy producenci określonego towaru zwracają się bezpośrednio do potencjalnych użytkowników, proponując im leasing jako alternatywę w stosunku do kupna. Kontrakt leasingowy przebiega tu bez włączenia firmy leasingowej. Dawca – dostawca przy ustalaniu rat leasingowych bierze pod uwagę nakład inwestycyjny (tj. koszty własne + zysk) oraz koszty operacji leasingu (tj. odsetki + premie od ryzyka inwestycyjnego + koszty zarządzania operacją).

W leasingu pośrednim występują trzy podmioty:
* producent określonego towaru,
* firma leasingowa,
* użytkownik.

Może wystąpić także czwarty partner, czyli instytucja finansowa, która refinansuje firmę leasingową. Pomiędzy producentem i firmą zostaje zawarta umowa kupna – sprzedaży, a pomiędzy spółką leasingową i użytkownikiem umowa o użytkowaniu na zasadach leasingu. Firma leasingowa pełni trzy podstawowe funkcje:
* finansowanie,
* ponoszenie ryzyka,
* świadczenie usług.

Wydatkiem firmy leasingowej jest cena, jaką płaci dostawcy, nabywając rzecz, którą przekaże leasingobiorcy do użytkowania, przychody natomiast to raty czynszu za użytkowanie, które firma ta otrzymuje w czasie trwania umowy. Różnica w czasie między wydatkiem, a otrzymanymi przychodami sprawia, że firma leasingowa finansuje leasingobiorców, z czym połączone jest ryzyko finansowe.

3. Uczestnicy transakcji.

W każdej umowie występują dwie strony. Jedną jest właściciel rzeczy – leasingodawca, który pozwala użytkownikowi na swobodne ich użytkowanie w zamian za umówione płatności i na pewnych, określonych warunkach.

Druga strona to osoba lub firma, która jest gotowa za udostępnienie rzeczy zapłacić. Wynika z tego, iż w leasingu prawo własności rzeczy pozostaje przy leasingodawcy, a na leasingobiorcy spoczywa obowiązek właściwego ich wykorzystania w działalności gospodarczej, konserwacji, napraw, ubezpieczenia. W zamian za to leasingobiorca ma na ogół możliwość przedłużenia okresu wynajęcia rzeczy, odkupienia ich na określonych warunkach od właściciela po wygaśnięciu umowy leasingowej, skorzystania z prawa pierwokupu lub wręcz przejęcia środka na własność nieodpłatnie.

Ponadto w transakcji leasingu może uczestniczyć bank oraz towarzystwa ubezpieczeniowe.

Finansowanie działalności leasingowej przez bank może przejawiać się w następujących formach:

1. udzielanie przez bank kredytów dla firm leasingowych (kredyty udzielane są na ogólnie obowiązujących zasadach i procedurach) mogą dotyczyć:
a) nabywania przedmiotu leasingu,
b) nabywania od przedsiębiorstw leasingowych wierzytelności z tytułu opłat leasingowych, jest to skup wierzytelności leasingowych.

2. prowadzenie operacji leasingowych na rachunek własny banku lub bankowej instytucji leasingowej.

We wszystkich wariantach oferty leasingowej koszty ubezpieczenia wszystkich przedmiotów leasingu w całym okresie umowy są pokrywane przez leasingodawcę. Dotyczy to także środków transportu, które są ubezpieczane w pełnym zakresie (AC, OC, NW, KR). Przedmioty leasingu ubezpieczone są w najpoważniejszych i największych firmach ubezpieczeniowych działających w Polsce, dzięki czemu można zapewnić klientom bezpieczeństwo użytkowania środków trwałych i zaproponować korzystniejsze warunki ubezpieczenia ze względu na wynegocjowane składki i zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela.

4. Umowa leasingu.

Tak jak każda metoda finansowania danego przedsięwzięcia, leasing odbywa się na podstawie określonej umowy zwanej umową leasingową. Jednak należy zaznaczyć, iż w polskim ustawodawstwie nie wymienia się umowy leasingowej wśród umów nazwanych. Najbliższa temu pojęciu jest umowa najmu, w której „wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz”(art.659 kc.). Umowa najmu różni się jednak od umowy leasingowej (którą należy traktować jako umowę nie nazwaną) tym, iż w tej ostatniej dzierżawa rzeczy stanowi sposób finansowania przedsięwzięcia gospodarczego. Umowa leasingowa jest więc pewną formą kredytowania tego przedsięwzięcia. Zwykle umowy, dla których stosuje się pojęcie leasingu, charakteryzuje to, że zawierają poza regulacjami przekazania prawa do wykorzystania dobra jeszcze inne elementy, które nie są zawarte w typowych umowach najmu. Uwzględnienie tych uzupełniających klauzul umownych pozwala na podział umów leasingowych na umowy leasingu operacyjnego i umowy leasingu finansowego.

Umowy leasingu finansowego charakteryzują następujące cechy:

* umowy nie mogą być wypowiedziane przez żadną ze stron w ciągu dość długiego okresu, w praktyce ten tzw. okres bazowy stanowi 60 – 80% czasu zużycia przedmiotu umowy,

* umowy są tak skonstruowane, że koszty nabycia lub wytworzenia obiektu, koszty oprocentowania oraz bieżące koszty administracyjne leasingodawcy są pokryte w pełni przez raty leasingowe oraz jednokrotne opłaty wnoszone na początku i na końcu okresu leasingu; pojedyncza umowa leasingowa pozwala leasingodawcy na pełną amortyzację obiektu;

* ryzyko związane z wykorzystaniem obiektu jest na czas trwania umowy przeniesione odpowiednimi jej klauzulami, albo bezpośrednio, albo w zakresie skutków finansowych na leasingobiorcę;

* leasingodawca często świadczy uzupełniające usługi serwisowe.

5. Schemat klasycznej umowy leasingu operacyjnego BEL LEASING Sp. z o.o.

Poniżej przedstawiono schemat typowej umowy leasingu operacyjnego udzielanego przez BEL LEASING Sp. z o.o., której właścicielem jest Big Bank Gdańsk S.A. Podstawowymi elementami tej umowy są:

1. leasingodawca
2. leasingobiorca
3. szczegóły dotyczące przedmiotu leasingu
4. opłaty
5. warunki leasingu i szczegóły dotyczące płatności.

Umowy leasingu operacyjnego mają następujące cechy:

* umowy są zawierane na czas krótki w porównaniu z czasem trwania ekonomicznego życia obiektu lub jeśli umowa jest zawarta na czas nieokreślony – okres wypowiedzenia umowy przez którąkolwiek ze stron jest krótki; leasingodawca nie może więc zakładać, że pojedyncza umowa leasingowa pokryje amortyzację przedmiotu tej umowy, tzn. pokryje koszty jego nabycia lub wytworzenia, oprocentowania i odpowiednich bieżących kosztów administracyjnych; przedmiot jest zamortyzowany tylko w wyniku całego łańcucha kolejnych postępujących po sobie umów leasingowych;

* ryzyko jest przez cały czas ponoszone przez leasingodawcę, zwłaszcza ryzyko przypadkowego zniszczenia, kradzieży, defektów technicznych, itp.;

* obie powyższe okoliczności skłaniają leasingodawcę do oferowania przekazania obiektu w użytkowanie tylko pod warunkiem świadczenia również usług serwisowych (bieżące naprawy, konserwacja) albo bezpośrednio przez leasingodawcę, albo wybraną przezeń firmę.

6. Obowiązki stron

Ze względu na fakt, iż umowy leasingu finansowego mają wyłącznie charakter transakcji czysto finansowych, nie przewidują one zazwyczaj żadnych zobowiązań ze strony leasingodawcy. Stąd też na leasingobiorcy spoczywać będzie obowiązek właściwej konserwacji, ubezpieczenia, jak również przerzucone zostaje na niego wszelkie ryzyko związane z użytkowaniem przedmiotu. Leasingodawca przelewa na użytkownika wszelkie uprawnienia z tytułu gwarancji, umowy ubezpieczenia, rękojmi, itp.

W leasingu operatywnym leasingodawca przejmuje na siebie obowiązek obsługi i konserwacji przedmiotu umowy. Związane z tym koszty usług albo zostają rozliczone w ramach całej sumy finansowania (uwidacznia się to w dokonywanych spłatach), albo równocześnie z umową leasingową podpisuje się odrębną umowę na serwis.

Leasing a kredyt bankowy

5/5 - (3 votes)

1. Zestawienie cech.

W krajach, gdzie leasing jest powszechną formą transakcji finansowych, jest on tańszy od kredytu. Spowodowane jest to specyficznym rozliczeniem podatków. Podstawowa zasada sprowadza się do tego, że leasingodawca musi mieć pewność, że dostanie odpisy od podatków oraz płatności. Dzieli się tymi odpisami z użytkownikiem, obniża płatności, przez co leasing staje się atrakcyjniejszy niż inne formy zasilania finansowego.

Istnienie obok siebie alternatywnych form zasilania, jakimi są kredyt i leasing, zmusza właścicieli firm do zastanowienia się, z której formy skorzystać i podjęcia racjonalnej decyzji. Podjęcie decyzji „leasing czy kredyt” zależy od wyniku analizy „opłacalności” obu przedsięwzięć. Analiza taka powinna uwzględniać między innymi następujące cechy tych form zasilania:

1. W obu przypadkach firma musi wykazać się zdolnością do spłaty rat kapitałowych i procentów.

2. Aby móc zaciągnąć kredyt bankowy na inwestycje, firma musi posiadać część środków własnych (kredyt uzupełnia te środki w znacznej części). W przypadku leasingu finansowane jest 100% wartości dobra.

3. W przypadku korzystania z kredytu występuje rozbieżność w czasie między zainteresowaniem środków finansowych, a efektami z tych inwestycji. Przy leasingu środek zaczyna „na siebie zarabiać” praktycznie od momentu jego pozyskania.

4. Okres spłaty kredytu jest zazwyczaj krótszy niż okres użytkowania dobra. Raty w leasingu mogą być rozłożone na okres przewidywanego użytkowania dobra.

5. Jeżeli towarzystwa leasingowe refinansują się w bankach, to kredyt bankowy może być w ostatecznym rozrachunku tańszy od leasingu.

6. Leasing umożliwia szybszy dostęp do nowej technologii, co w warunkach gospodarki rynkowej może mieć bardzo poważne znaczenie.

7. Dobra wydzierżawione w formie leasingu nie stanowią własności leasingobiorcy, ich wartość nie jest wliczana w podstawę opodatkowania podatkiem majątkowym (dochodowym).

2. Rola banku w umowie leasingu.

Typem przedsiębiorstw finansowych, w których kapitale chcą uczestniczyć banki, są spółki leasingowe. Jednym z powodów jest dążenie banków do pozyskania bardzo dobrych kredytobiorców jakimi są zarówno spółki leasingowe, jak i ich klienci. Drugim powodem jest to, że banki chcą zapewnić sobie kontrolę przepływów finansowych tych spółek (głównie po to, aby wykorzystać dla swoich celów pieniądze tych spółek, pozostające na rachunkach bieżących i rachunkach depozytów krótkoterminowych) oraz osiągać wpływy z obsługi finansowej. Ze współpracą ze spółkami leasingowymi wiążą się też inne korzyści – banki często wykupują przyszłe należności tych spółek z tytułu zawartych umów leasingowych. Podstawowym zabezpieczeniem jest najczęściej obiekt leasingu. Dodatkowym dochodem banku jest prowizja pobierana przy dokonywaniu przelewów rat leasingowych.

Ponieważ przejęcie kontroli kapitałowej dużych spółek leasingowych działających od kilku lat w Polsce okazało się trudne, znaczna liczba banków zaczęła rozważać możliwość powołania własnych spółek leasingowych. Zrobił to m.in. BISE, BRE, BIG.

3. Rola towarzystw leasingowych.

Spółki leasingowe spełniają główną rolę w finansowaniu inwestycji. W kapitale spółek leasingowych chcą uczestniczyć banki. Jednym z powodów jest dążenie banków do pozyskania bardzo dobrych kredytobiorców, jakimi są zarówno spółki leasingowe, jak i ich klienci.

Leasing umożliwia realizację inwestycji na szczególnych warunkach, pozwala bowiem uniknąć nakładów kapitałowych, ponieważ koszty użytkowania maszyn lub urządzeń są pokrywane z bieżących dochodów firmy uzyskiwanych dzięki użytkowaniu tych rzeczy.

4. Towarzystwa leasingowe z udziałem banków na przykładzie BEL LEASING sp. z o. o.

W Polsce leasing jest coraz popularniejszą formą kredytowania. Najbardziej znanym towarzystwem leasingowym jest BEL LEASING Sp. z o. o., które ma swoją placówkę także w Tarnowie. Działa ono na rynku od 1991r. Jest jedną z najdłużej funkcjonujących firm leasingowych w Polsce. Bezpieczeństwo umów zawieranych z BEL LEASNG gwarantuje wiarygodność finansowa spółki wynikająca z przynależności do Grupy Kapitałowej BIG Banku Gdańskiego S.A.

BEL LEASING stale uzupełnia i modyfikuje ofertę, stwarzając potencjalnemu klientowi swobodę wyboru najbardziej odpowiadającej mu opcji. BEL LEASING oferuje leasing większości środków trwałych, w tym:

* ciągników siodłowych i naczep,
* samochodów ciężarowych,
* autobusów,
* maszyn budowlanych i drogowych,
* urządzeń telekomunikacyjnych,
* sprzętu komputerowego,
* innych maszyn i urządzeń do produkcji i prowadzenia usług.

Porównując udział leasingu w finansowaniu inwestycji w Polsce i w krajach rozwiniętych gospodarczo, uwagę zwraca ciągle znaczny potencjał rozwoju tej formy finansowania inwestycji. Szansę na wykorzystanie tego potencjału mogą stworzyć w przyszłości nowe uregulowania prawno – podatkowe leasingu. Obecnie udział leasingu w finansowaniu dóbr inwestycyjnych wynosi w USA około 30%, a w krajach Europy Zachodniej 15 – 20%.

Usługi leasingowe pojawiły się w Polsce na przełomie 1990/91 roku i od tego czasu trwa ich systematyczny rozwój. Udział leasingu w finansowaniu inwestycji wzrastał stopniowo od 2,6% w 1992 roku do około 8% w 1997 roku.

BEL LEASING od początku istnienia zajmuje pozycję w czołówce firm leasingowych co potwierdziły wyniki uzyskane w 1997 roku. Według opublikowanego 23.04.1998 roku przez dziennik „Rzeczpospolita” raportu „Leasing w Polsce”, BEL LEASING zajął czwartą pozycję wśród firm leasingowych i posiadał około 6,17% udziału na rynku tych usług.

Zakończenie

Mimo, że udział transakcji leasingowych na rynku wzrasta to jego rola jest jeszcze ciągle zbyt mała. Wynikiem tego mogą być przedstawione trudności w rozwoju transakcji leasingowych związane przede wszystkim z brakiem rozwiązań prawnych. Wydaje się, że dostosowanie przepisów, głównie dotyczy udziału banków w transakcjach leasingowych, mogłoby spowodować jeszcze większe rozpowszechnienie tej usługi ze względu na potencjalnie większe zainteresowanie banków oraz związaną z tym szerszą reklamą tego produktu.

Bibliografia

1. Krzyżkiewicz Z. „Operacje bankowe”. Rozliczenia krajowe i zagraniczne”, Poltext, Warszawa 1998 r.

2. Bitz M., „Produkty bankowe”, Poltext, Warszawa 1996r.

3. Dobosiewicz Z., „Podstawy bankowości”, PWN, Warszawa 1997r.

4. Jaworski W., Krzyżkiewicz Z., Kasiński B., „Banki – rynek, operacje, polityka”, Poltext, Warszawa 1997r.

5. Drabowski E., Jaworski W., Krzyżkiewicz Z., „Bankowość”, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1988 r.

6. Jaworski W. „Bankowość. Podstawowe założenia”, Poltext, Warszawa 1998 r.

7. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. „Prawo bankowe”, Dz. U. Nr 140 poz. 939

8. Ustawa o Narodowym Banku Polskim z dn. 27 sierpnia 1997, Dz. U. Nr 140, poz. 938

9. Raport roczny 1997 BEL LEASING Sp. z o.o.

10. Oferta towarzystwa BEL LEASING Sp. z o.o.

1 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. „Prawo bankowe” (Dz. U. Nr 140, poz. 939)

2 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. „Prawo bankowe” (Dz. U. Nr 140, poz. 939)

Bezpieczeństwo danych w bankowości internetowej

5/5 - (1 vote)

Wielu ludzi, którzy nie są przekonani do bankowości internetowej, uważa pieniądz na e-koncie mniej bezpiecznym. W bankowości tradycyjnej sposobami na bezpieczeństwo były od zawsze odręczny podpis, wylegitymowanie przy pomocy dowodu osobistego (czy innego dowodu tożsamości). Sposoby te są akceptowane przez banki i ich się nie kwestionuje, jednakże znane są przypadki fałszowania na przykład podpisu posiadacza konta.

W przypadku bankowości internetowej transakcje realizowane są poprzez sieć Internet, sieć która jest dostępna dla wszystkich. Wiąże się to z pewnymi niebezpieczeństwami. (…) Strony wymiany informacji nie mają kontroli nad drogą ich przesyłu, a zatem istnieje techniczna możliwość przechwycenia komunikacji między komputerami klienta i banku[1]. Innym niebezpieczeństwem jest serwer, który zagrożony jest włamaniem tzw. hakerów. Ci, którzy traktują omijanie zabezpieczeń jako swoje hobby, mogą stanowić duże zagrożenie dla banków i ich klientów. Każdy zapewne słyszał o włamaniach do komputerów wielkich instytucji jak Pentagon, FBI czy CIA, zatem wiele osób podchodzi do bezpieczeństwa poufnych danych przez Internet z dystansem.

Takie przypadki są na szczęście bardzo rzadkimi zjawiskami, jednakże powodują nieufność potencjalnych klientów banków, a tym samym hamowany jest rozwój bankowości internetowej.

Chcąc przekonać deponentów o atrakcyjności swojej oferty, bank internetowy musi stosować pewne technologie kryptograficzne oraz inne skomplikowane metody zabezpieczeń, aby przekonać klientów o skuteczności wdrożonych przez bank zabezpieczeń. Szczególnie Polacy są nieufnie nastawieni do nowoczesnej bankowości. Metodą na zmianę tego może okazać się edukacja społeczeństwa w tym zakresie.

Bank nie ma wpływu na poziom zabezpieczeń komputera klienta oraz jego oprogramowania. Bezpieczeństwo danych wysyłanych przez domowy komputer klienta do banku jest troską samego odbiorcy usługi. Oczywiście bank chcąc być “przyjacielem” człowieka powininien udzielać (i udziela) wskazówek jak komputer powinien być najlepiej zabezpieczony, jednak tylko do tego drugiego należy wybór czy zabezpieczy się on prawidłowo czy też nie. Bowiem nie tylko serwer banku narażony jest na ataki cyberprzestępców.

—

[1] Jakub Grzechnik, “Bankowość Internetowa”, s.71, Internetowe Centrum Promocji, Fundacja Rozwoju Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk, 2000r.