Miesiąc: październik 2012

Polityka cenowa w odniesieniu do usług bankowych staje się coraz bardziej istotnym elementem marketingu mix. Wynika to z konkurencji na rynku usług finansowych, zmian przepisów regulujących ten sektor oraz spadku lojalności klientów w stosunku do banku. Dla wielu z nich nie bez znaczenia jest wysokość opłat za prowadzenie rachunku, prowizji czy oprocentowania.

Ceny w banku mogą być ustalane w oparciu o :

–       popyt na dane produkty,

–       koszty ich wytworzenia i zaoferowania,

–       porównanie z cenami produktów konkurencyjnych.[1]

Ustalanie cen w oparciu o popyt na dane produkty opiera się na założeniu, że istnieje zależność między cenami a popytem na oferowane przez bank produkty. Należy więc określić wielkość popytu oraz przewidzieć jego zmiany w czasie. Odnosi się to do klientów, którym oferowany jest dany produkt. Konieczne jest więc zebranie i opracowanie informacji o liczbie klientów, ich kategoriach, obrotach, skłonności do oszczędzania itd. Zmiany cen produktów powinny następować w zależności od zmian w popycie, zadaniem banku jest odpowiednio szybkie reagowanie na te zmiany ustalaniem nowych cen.

Ustalanie cen wyłącznie w oparciu o koszty ich zaoferowania przez bank znaczy, że ceny zależą przede wszystkim od czynników wewnętrznych banku. Wracając do tego co powiedzieliśmy wcześniej, istnieje niebezpie­czeństwo, że nie będą one reagować na popyt.

Istnieje także możliwość ustalania cen w oparciu o ceny produktów konkurencji. W zależności od pozycji banku na rynku i rodzaju produktu, ceny można różnicować w stosunku do cen produktów konkurencyjnych, albo ustalać na podobnym poziomie.

Należy podkreślić, że podstawowe znaczenie przy określaniu cen powinna mieć metoda oparta na wielkości popytu. Pozostałe metody powinny służyć jako jej uzupełnienie. Polityka cenowa banków może przyjmować różne formy :

–       oprocentowania: bieżących rachunków oszczędnościowo-rozlicze­nio­­wych, lokat,

–       oszczędności na książeczkach,

–       opłat za usługi : ustalanych w stałej wysokości lub jako prowizja,

–       opłat za różne transakcje bankowe : debetowe, wydawanie czeków, kart, za zlecanie opłat na rzecz innych instytucji,

–       opłat za przekroczenie konta, od kredytów,

–       opustów, rabatów.