Współczesne przedsiębiorstwa często stają przed dylematem wyboru koncepcji zarządzania, która gwarantuje trwałą przewagę konkurencyjną na rynku. Przyjęcie określonej koncepcji zarządzania wiąże się z wymiernymi korzyściami z jej wdrożenia, z drugiej zaś powinno wiązać się z zarządzaniem związanym z zarządzaniem. W naukach o zarządzaniu platformą aktualną liczbą punktów konstytutywnych jest zastosowana metodologia i metodologia. Można znaleźć na przykład takie proste, stosowane koncepcje podejścia, jak: zarządzanie strategiczne, zarządzanie zasobami ludzkimi, logistyka, zarządzanie produkcją, zarządzanie finansami, zarządzanie organizacją, zarządzanie zasobami informacyjnymi (wiedzą), przedsiębiorczość czy TQM.
Podejście systemowe i sytuacyjne – (1950, 1976). Podejście systemowe – model Levita – elementy: ludzie, zadania, struktura, technika. Organizacja ściśle działa z otoczeniem.
Podejście sytuacyjne – reakcja na nadmierną schematyczność dotychczasowych teorii zezwala sięgać do jakiegokolwiek źródła pod warunkiem dokładnej diagnozy sytuacji firmy.
Model Leavitta powstał w roku 1965 roku. Autor proponuje spojrzenie na organizację jako złożony system, w którym za najważniejsze uznaje następujące elementy:
- zadania / cele – czyli funkcje, które organizacja wykonuje na rzecz środowiska ( w złożonych organizacjach można je podzielić na szczegółowe, ważne operacyjnie zadania),
- struktura – to system komunikacji, hierarchia, zakres działań, schemat organizacyjny i układ pracy,
- technika – są to narzędzia do rozwiązywania problemów (komputery, maszyny, oprogramowanie,
- (osoby) – to postawy, kwalifikacje, umiejętności, motywacje i wszelkie relacje międzyludzkie.
Wymienione przez Leavitta elementy są ściśle od siebie zależne, a zmiana jednego z nich skutkuje zmianami kompensacyjnymi w innych obszarach. Na przykład jakakolwiek zmiana struktury w kierunku decentralizacji pociąga za sobą zmiany w sposobie wykonywania zadań, stosowanej technologii i technikach oraz nastawieniu pracowników.