Dziecko autystyczne – studium przypadku cz.III.

5/5 - (2 votes)

IV. DIAGNOZA LOGOPEDYCZNA

Do ustalenia diagnozy posłużyły mi takie metody badań jak:

–          wywiad,

–          analiza dokumentacji psychologicznej,

–          obserwacja.

Na podstawie zebranego materiału diagnostycznego stwierdzam, iż zaobserwowane u chłopca oznaki zaburzeń w zakresie komunikacji werbalnej i pozawerbalnej, wiedzy i umiejętności, samoobsługi i uspołecznienia, jak również zaburzenia aktywności ruchowej i manualnej wskazują, że mowę traktuje jako:

–          hałas w najbliższym otoczeniu,

–          często zatyka uszy, jednocześnie energicznie potrząsając rękami,

–          w podobnych sytuacjach wykazuje ambiwalentne zachowania,

–          na prowokację czasem „odpowiada” wzrokiem, dłonią, innym razem sygnałem dźwiękowym np. mia-mia, du-du-du, zachowuje się pasywnie lub wpada w agresję,

–          gdy mowa w jego odczuciu staje się natarczywa reaguje agresją (kopie, uderza głową, zaciśniętymi pięściami),

–          zupełnie ignoruje mnie jako osobę, omija mnie w momencie zastąpienia mu drogi, nie patrzy na mnie,

–          w chwili gdy go zaczepiam występuje agresja,

–          lubi słuchać delikatnych dźwięków muzyki,

–          nie znosi telewizora,

–          pomimo braku zainteresowania otoczeniem zna miejsce i położenie wielu przedmiotów w sali zabaw.

 V. ZARYS PROGRAMU TERAPEUTYCZNEGO

A.

  1. Przełamanie bariery komunikacyjnej u chłopca poprzez intensywne i konsekwentne wchodzenie w kontakt z dzieckiem.
  2. Tworzenie poczucia bezpieczeństwa w kontaktach z innymi dziećmi i dorosłymi poprzez dostarczanie pozytywnych bodźców, hamowanie agresji oraz unikanie kar.

B.

  1. Rozwój rozumienia mowy przez wzmacnianie zachowań zbliżających chłopca do jej rozumienia.
  2. Rozwijanie kontaktów emocjonalnych oraz społecznych dziecka, pozytywne oddziaływanie na sferę emocjonalną, przestrzeganie norm współżycia społecznego.

C.

  1. Rozwijanie rozumienia mowy w trudniejszych sytuacjach.
  2. Stymulowanie mowy czynnej:

–          omawianie,

–          wyjaśnianie i tłumaczenie określonych znaczeń w połączeniu z ruchem i obrazem,

–          nagradzanie zachowań społecznie pożądanych

–          „wymuszanie” mówienia we wszystkich możliwych sytuacjach, chwalenie i nagradzanie

każdej pojawiającej się wypowiedzi dziecka.

Równocześnie z terapią logopedyczną konieczne jest prowadzenie oddziaływań psychologicznych, które powinny objąć:

  1. Nawiązanie kontaktu emocjonalnego.
  2. Rozwijanie zachowań w różnorodnych sytuacjach.
  3. Rozwijanie myślenia.

Wczesna interwencja da dziecku szansę na lepsze funkcjonowanie w późniejszym życiu. Pozwoli na uniknięcie wtórnych do zaburzeń autystycznych problemów, wynikających z braku odpowiedniego postępowania z dzieckiem. Prawidłowo prowadzona praca umożliwi:

-zlikwidowanie lub zminimalizowanie podstawowych zaburzeń autystycznych;

-wyrównanie braków spowodowanych utrudnionym kontaktem;

-uspołecznienie, dzięki któremu chłopiec będzie mógł lepiej funkcjonować w grupie rówieśniczej.

Uważam, że w przypadku terapii dziecka autystycznego konieczna jest ścisła współpraca logopedy i psychologa.

Obecnie raz w tygodniu Mateusz wspólnie z rodzicami bierze udział w zajęciach w przedszkolu specjalnym, gdzie poddawany jest profesjonalnej terapii. Od września 2006r. chłopiec nadal będzie uczestniczył w zajęciach razem z innymi dziećmi, a dodatkowo dwa razy w tygodniu w zajęciach indywidualnych, na których zostanie wdrożony program rewalidacyjny.

Wychowanie dziecka autystycznego jest procesem o wiele bardziej złożonym i trudnym niż wychowanie dziecka zdrowego. Pomimo zaburzeń występujących w autyzmie, które są przeszkodą w normalnym rozwoju dziecka, dzięki poddawaniu różnym terapiom, można doprowadzić chorą jednostkę do pewnego stanu samodzielności, przystosowania się, a nawet do ustąpienia zachowań autystycznych.

Bibliografia

  1. Błeszyński J., Mowa dziecka autystycznego, Wyd. Eruditus, Poznań 1994.
  2. Bobkowicz-Lewartowska L., Autyzm dziecięcy: zagadnienia diagnozy i terapii. Kraków: Oficyna Wydaw. ” Impuls”, 2000.
  3. Gałkowski T., Kilka uwag o aktualnych poglądach w dziedzinie autyzmu dziecięcego. Dziecko autystyczne.[w:] Gałkowski T. (red.), Dziecko autystyczne w środowisku rodzinnym i szkolnym WSiP, Warszawa 1995.
  4. Kaczmarek L., Nasze dziecko uczy się mowy, Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1988.
  5. Kwieciński Z. Śliwierski B. (red.), Pedagogika. T.I., PWN, Warszawa 2003.
  6. Minczakiewicz E., Autyzm u dziecka, Szkoła Specjalna, 1998, nr 2.
  7. Okoń W., Nowy słownik pedagogiczny, PWN, Warszawa 1998.
  8. Pisula E., Autyzm u dzieci: diagnoza, klasyfikacja, etiologia, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2000
  9. Ruciński S., Wychowanie jako wprowadzanie w życie wartościowe, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1981.
  10. Sobkowiak L., Świadomość i socjalizacja polityczna. [w]: Jabłoński A.W., Sobkowiak L. (red.), Studia z teorii polityki, t. I, Wydaw. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1998.
  11. Szczepański J., Elementarne pojęcia socjologii, PWN, Warszawa 1972.
  12. Turowski J., Socjologia. Małe struktury społeczne, TNKUL, Lublin 1993.
  13. Gałkowski T., w Diagnoza i terapia zaburzeń mowy, UMCS, Lublin      1993.
  14. Jaklewicz H., Autyzm wczesnodziecięcy Gdańskie Wyd. Psych. 1996.

1 komentarz do “Dziecko autystyczne – studium przypadku cz.III.”

  1. Z przyjemnoscia czytam wszystkie zamieszczone tu notki, ale ta chyba najbardziej przypadla mi do gustu. Ciekawie napisana, wrecz momentami dowcipna, a jednoczesnie bardzo pomocna dzieki swej poprawnosci merytorycznej. Licze na wiecej takich wpisow!

    Odpowiedz

Dodaj komentarz