Rola pracownika socjalnego w procesie wsparcia dzieci z rodzin dysfunkcyjnych

5/5 - (1 vote)

Rola pracownika socjalnego w procesie wsparcia dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest niezwykle istotna, gdyż obejmuje ona szeroki zakres działań mających na celu ochronę dobra dziecka i wsparcie jego rodziny. Pracownicy socjalni są często jednymi z pierwszych profesjonalistów, którzy identyfikują problemy w funkcjonowaniu rodziny i interweniują, aby zapewnić bezpieczne i wspierające środowisko dla rozwoju dziecka.

Ocena sytuacji rodzinnej

Pracownik socjalny przeprowadza szczegółową ocenę sytuacji rodziny, zwracając uwagę na potrzeby każdego z jej członków, a przede wszystkim dziecka. Analiza ta umożliwia zrozumienie dynamiki relacji rodzinnych, identyfikację problemów takich jak przemoc, uzależnienia, ubóstwo czy problemy zdrowotne, a także ocenę wpływu tych problemów na dobrostan i rozwój dziecka.

Planowanie Interwencji

Na podstawie dokonanej oceny pracownik socjalny wspólnie z rodziną tworzy plan interwencji, który ma na celu poprawę sytuacji życiowej i rozwiązanie zidentyfikowanych problemów. Plan ten może obejmować różne formy wsparcia, takie jak doradztwo, terapia rodzinną, pomoc materialna czy programy edukacyjne i wychowawcze.

Współpraca z instytucjami

Pracownicy socjalni pełnią rolę mediatorów między rodziną a różnymi instytucjami, takimi jak szkoły, ośrodki zdrowia, sądy czy instytucje pomocy społecznej. Ich zadaniem jest koordynowanie działań wsparcia oraz przekazywanie i wyjaśnianie informacji między rodziną a systemem pomocy.

Wsparcie dziecka

Bezpośrednie wsparcie dziecka jest kluczowym elementem pracy pracownika socjalnego. Może to obejmować rozmowy wspierające, działania mające na celu wzmocnienie poczucia własnej wartości i umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach, pomoc w nawiązywaniu pozytywnych relacji rówieśniczych czy wsparcie edukacyjne.

Edukacja i wsparcie rodziców

Pracownicy socjalni prowadzą działania edukacyjne mające na celu wzmocnienie kompetencji rodzicielskich. Mogą to być warsztaty dotyczące wychowania, zarządzania budżetem domowym, radzenia sobie ze stresem czy uzależnieniami. Wsparcie to ma na celu nie tylko poprawę funkcjonowania rodziny, ale także zapobieganie przyszłym kryzysom.

Monitoring i ocena postępów

Regularny monitoring sytuacji rodzinnej oraz ocena skuteczności podjętych działań są niezbędne do dostosowania planu wsparcia do zmieniających się potrzeb rodziny i dziecka. Pracownicy socjalni monitorują postępy i w razie potrzeby modyfikują interwencje, aby zapewnić maksymalną efektywność wsparcia.

Promowanie włączenia społecznego

Pracownicy socjalni działają na rzecz włączenia społecznego dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, promując ich aktywny udział w życiu społeczności lokalnej, co ma na celu przełamywanie barier i stereotypów, a także budowanie pozytywnego obrazu dziecka i jego rodziny w środowisku.

Rola pracownika socjalnego w procesie wsparcia dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest kompleksowa i wielowymiarowa. Pracownicy socjalni nie tylko dostarczają bezpośredniego wsparcia dzieciom i ich rodzinom, ale również koordynują działania różnych instytucji, pracują nad poprawą kompetencji rodzicielskich i promują włączenie społeczne. Ich praca jest fundamentem budowania bezpiecznego i wspierającego środowiska dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, umożliwiającego im zdrowy rozwój i osiągnięcie pełnego potencjału.

Zapewnienie bezpieczeństwa i ochrony praw dziecka

Pracownicy socjalni odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, działając zgodnie z zasadami ochrony praw dziecka. W przypadkach, gdy dobrostan dziecka jest zagrożony, interweniują, by zapewnić mu bezpieczne środowisko, co może obejmować współpracę z służbami ochrony dziecka i w niektórych sytuacjach, relokację dziecka do bezpieczniejszego miejsca. Pracownik socjalny stoi na straży praw dziecka, dbając o to, by jego podstawowe potrzeby były zaspokajane, a prawa szanowane.

Wsparcie emocjonalne i terapeutyczne

Wspieranie rozwoju emocjonalnego dzieci z rodzin dysfunkcyjnych wymaga od pracownika socjalnego znajomości i zastosowania odpowiednich metod wsparcia psychologicznego. Dzięki współpracy z psychologami czy terapeutami, pracownik socjalny może kierować rodziny do specjalistycznych usług terapeutycznych, które pomogą dzieciom uporać się z traumą, budować zdrowe relacje i rozwijać pozytywny obraz siebie.

Edukacja społeczności

Rola pracownika socjalnego wykracza również poza bezpośrednią pracę z dzieckiem i jego rodziną. Ważnym aspektem ich działalności jest edukacja społeczności na temat problemów związanych z dysfunkcją rodzinną i sposobów wspierania dotkniętych nią dzieci. Pracownicy socjalni mogą organizować warsztaty, wykłady i kampanie informacyjne, mające na celu zwiększenie świadomości i zrozumienia wśród szerszej społeczności, co przyczynia się do lepszego wsparcia dzieci i ich rodzin.

Promowanie adaptacji i integracji

Pracownicy socjalni pracują nad promowaniem adaptacji i integracji dzieci z rodzin dysfunkcyjnych w środowisku szkolnym i rówieśniczym. Poprzez organizację grup wsparcia, zajęć pozalekcyjnych i integracyjnych, pomagają dzieciom budować pozytywne relacje z rówieśnikami, rozwijać umiejętności społeczne i poczucie przynależności do grupy.

Rozwijanie sieci wsparcia

Kluczowym elementem pracy pracownika socjalnego jest budowanie i rozwijanie sieci wsparcia wokół dziecka i jego rodziny. Włączenie wolontariuszy, organizacji pozarządowych i lokalnych społeczności w proces pomocy może znacząco wzmocnić efektywność działań wspierających rodziny w kryzysie. Pracownik socjalny, jako koordynator tych działań, jest odpowiedzialny za tworzenie mostów między rodziną a dostępnymi zasobami pomocowymi.

Podsumowując, rola pracownika socjalnego w procesie wsparcia dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest wszechstronna i wymaga holistycznego podejścia do problemu. Pracownicy ci pełnią rolę nie tylko opiekunów i mediatorów, ale także edukatorów i orędowników praw dziecka. Ich działania są kluczowe w zapewnieniu dzieciom bezpieczeństwa, wsparcia emocjonalnego, edukacji i integracji społecznej, co stanowi fundament do ich zdrowego rozwoju i osiągnięcia pełni potencjału w dorosłym życiu. W pracy tej nieoceniona jest współpraca z szerokim spektrum specjalistów oraz zaangażowanie społeczności, które razem tworzą wszechstronny system wsparcia dla dzieci i ich rodzin.

Samoocena i samoakceptacja w okresie adolescencji

5/5 - (1 vote)

Samoocena i samoakceptacja w okresie adolescencji stanowią kluczowe aspekty w rozwoju psychicznym i emocjonalnym młodych ludzi. Adolescencja, jako okres intensywnych zmian fizycznych, emocjonalnych i społecznych, niesie za sobą wyzwania związane z formowaniem tożsamości, poszukiwaniem akceptacji rówieśniczej oraz ustalaniem własnego miejsca w społeczeństwie. W tym burzliwym czasie, sposób, w jaki młodzi ludzie postrzegają i akceptują siebie, może mieć długofalowe skutki dla ich zdrowia psychicznego, relacji interpersonalnych oraz przyszłego życia dorosłego.

Samoocena w adolescencji odnosi się do oceny, jaką młoda osoba przypisuje sobie w różnych obszarach życia, takich jak wygląd fizyczny, osiągnięcia akademickie czy popularność wśród rówieśników. Niestety, nieustanne porównywanie się z innymi, często podsycone przez media społecznościowe i kulturowe ideały piękna oraz sukcesu, może prowadzić do niskiej samooceny. Młodzież z niską samooceną może doświadczać uczuć nieadekwatności, depresji, lęku oraz mieć trudności w nawiązywaniu zdrowych relacji.

Samoakceptacja jest procesem, w ramach którego adolescenci uczą się akceptować siebie, swoje mocne i słabe strony, bez nadmiernego skupiania się na osądzaniu siebie. Wysoki poziom samoakceptacji jest związany z lepszym zdrowiem psychicznym, większą odpornością na stres i ogólnie pozytywniejszym podejściem do życia. Umożliwia ona młodym ludziom radzenie sobie z wyzwaniami i niepowodzeniami jako z naturalnymi elementami procesu rozwoju.

W kontekście wspierania młodzieży w budowaniu pozytywnej samooceny i samoakceptacji, istnieje kilka kluczowych obszarów, na które mogą zwrócić uwagę opiekunowie i edukatorzy:

  1. Modelowanie pozytywnego obrazu siebie – Dorośli pełnią kluczową rolę jako modele do naśladowania. Wyrażanie przez nich samoakceptacji i pozytywnej samooceny może służyć jako wzór dla młodych ludzi.
  2. Promowanie zdrowych relacji rówieśniczych – Rówieśnicy mają znaczący wpływ na samopoczucie i obraz siebie w okresie adolescencji. Wspieranie młodzieży w budowaniu pozytywnych i wspierających relacji może pomóc im w rozwijaniu samoakceptacji.
  3. Rozwój umiejętności radzenia sobie z porażką – Nauka konstruktywnego radzenia sobie z niepowodzeniami i trudnościami jest kluczowa w budowaniu odporności emocjonalnej i samoakceptacji. Ważne jest, aby adolescenci rozumieli, że porażka jest częścią procesu uczenia się i rozwoju.
  4. Zachęcanie do samorefleksji – Pomoc w rozwijaniu u młodzieży umiejętności refleksji nad własnymi myślami, uczuciami i zachowaniami może sprzyjać głębszemu zrozumieniu siebie i budowaniu samoakceptacji.
  5. Wsparcie w eksploracji tożsamości – Adolescencja to czas eksploracji różnych aspektów tożsamości. Wspieranie młodych ludzi w tej eksploracji, bez wywierania presji czy osądzania, może pomóc im w budowaniu własnej, unikalnej tożsamości.
  6. Edukacja medialna – Rozwój kompetencji krytycznego odbioru treści medialnych, szczególnie tych związanych z obrazem ciała i ideałami sukcesu, jest ważny w kontekście budowania realistycznego obrazu siebie.

W okresie adolescencji, rozwijanie pozytywnej samooceny i samoakceptacji jest procesem, który wymaga czasu, wsparcia i zrozumienia ze strony dorosłych. Kluczowe jest, aby młodzi ludzie czuli, że są akceptowani i cenieni za to, kim są, co może stanowić solidny fundament pod zdrowy rozwój emocjonalny i społeczny.

Budowanie pozytywnej samooceny i samoakceptacji w okresie adolescencji jest złożonym procesem, na który wpływają różne czynniki. W kontekście naukowym, badacze tacy jak Carol Dweck z Uniwersytetu Stanforda, podkreślają znaczenie mentalności wzrostu – przekonania, że własne zdolności mogą być rozwijane poprzez ciężką pracę, strategie i pomoc od innych. Ta koncepcja ma bezpośredni związek z budowaniem samooceny, gdyż uczy młodzież, że niepowodzenia są częścią procesu nauki i nie definiują ich jako osoby.

Erik Erikson, w swojej teorii rozwoju psychospołecznego, zwraca uwagę na okres adolescencji jako na fazę, w której kluczowe jest poszukiwanie i ugruntowanie własnej tożsamości. Proces ten jest ściśle powiązany z samooceną i samoakceptacją, gdyż młodzi ludzie eksplorują różne role i przekonania, starając się znaleźć te, które najlepiej odzwierciedlają ich prawdziwe „ja”. Erikson podkreśla, że wsparcie ze strony otoczenia w eksploracji tożsamości jest kluczowe dla zdrowego rozwoju.

Susan Harter, psycholog z Uniwersytetu Denver, bada wpływ percepcji rówieśniczej na samoocenę adolescentów, wskazując, że akceptacja społeczna i postrzeganie siebie przez pryzmat opinii innych odgrywają znaczącą rolę w kształtowaniu samooceny. Harter podkreśla, jak ważne jest, aby adolescenci uczyli się rozróżniać, które opinie powinni brać pod uwagę, a które odrzucić, w celu zachowania własnej tożsamości i wartości.

Również badania dotyczące wpływu mediów społecznościowych na samoocenę młodzieży pokazują, że nieustanne porównywanie się z innymi i ekspozycja na często nierealistyczne obrazy mogą mieć negatywny wpływ na obraz własnej osoby. Wykazano, że promowanie krytycznego myślenia wobec treści medialnych oraz ograniczenie czasu spędzanego na mediach społecznościowych mogą pomóc w budowaniu zdrowszej samooceny i samoakceptacji.

Ważną rolę w procesie budowania pozytywnej samooceny odgrywa również rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych. Programy edukacyjne skupiające się na inteligencji emocjonalnej, jak opisuje Daniel Goleman, uczą młodzież, jak radzić sobie z emocjami, empatią i budowaniem zdrowych relacji, co bezpośrednio przekłada się na pozytywną samoocenę i poczucie wartości.

W kontekście interwencji mających na celu wspieranie młodzieży, znaczące jest stosowanie podejścia holistycznego, które uwzględnia zarówno indywidualne potrzeby młodej osoby, jak i wpływ otoczenia, w tym rodziny, szkoły i rówieśników. Praktyki takie jak mindfulness i techniki redukcji stresu mogą również wspomagać młodzież w radzeniu sobie z presją oraz w budowaniu zdrowej samooceny i samoakceptacji.

Podsumowując, budowanie pozytywnej samooceny i samoakceptacji w adolescencji wymaga zintegrowanego podejścia, które obejmuje wsparcie ze strony rodzin, szkół i społeczności. Kluczowe jest promowanie mentalności wzrostu, wsparcie w eksploracji tożsamości, rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych, a także kształtowanie krytycznego stosunku do mediów. Takie działania mogą pomóc młodym ludziom w przejściu przez trudny okres adolescencji z poczuciem własnej wartości i akceptacji.

Zabawy i ćwiczenia z elementami równowagi

5/5 - (3 votes)

Umiejętność zachowania równowagi rozwija się; u dzieci powoli i stopniowo, w miarę nabywania sprawności przez układ nerwowy. Przez zabawy i ćwiczenia równowagi oddziałujemy silnie na dosko­nalenie koordynacji nerwowo – ruchowej. Wykonywanie ćwiczeń równowagi wymaga od dzieci koncentracji uwagi, spokoju, opano­wania wewnętrznego, a w warunkach szczególnie skomplikowanych — pełnego udziału świadomości. Zabawy i ćwiczenia z elementami równowagi mają duże znaczenie użytkowe, dlatego należy je pro­wadzić w najrozmaitszych postaciach i zmieniających się warunkach, przestrzegając zasady stopniowania trudności.

Młodszym dzieciom dajemy tylko takie ćwiczenia równowagi, które pomagają w jej zachowaniu przy ruchach spotykanych w życiu co­dziennym, zwłaszcza w chodzie, który utrudniamy przez zwężenie powierzchni, przez przekraczanie płaskich przedmiotów, wreszcie wymijanie czy przenoszenie przedmiotów po wyznaczonej drodze. W grupie czterolatków przechodzimy stopniowo do chodu na nie­znacznej wysokości, do wykonywania łatwych ruchów równoważ­nych, stania na jednej nodze, które następnie można utrudnić przez dodatkowe ruchy z przyborem i bez przyboru, np. odwracanie gło­wy, zamykanie oczu, pracę ramion, przekładanie woreczka pod ko­lanem itp.

Większość dzieci pięcioletnich wykonu jo swobodnie chód po ła­weczce lub innych naturalnych przyrządach, np. krawężniku, klocu drzewa, pochylni. Dlatego ćwiczenia te można utrudniać dodatko­wymi zadaniami, np. idąc po ławce przełożyć woreczek z jednej strony na drugą, przenieść klocek, piłkę na wyciągniętej dłoni itp. Można również od dzieci pięcioletnich wymagać utrzymania rów­nowagi po intensywnym ruchu. Dzieciom sześcioletnim utrudniamy chód po ławeczce wymagając przekraczania przeszkód, przechodze­nia w pochyleniu pod linką, na czworakach, podskokami. Wprowa­dzamy również próby przejścia po listwie odwróconej ławeczki. Wszystkie ćwiczenia równowagi wymagają od dzieci skupienia, opa­nowania oraz odwagi, dlatego dzieciom mniej sprawnym należy poświęcić więcej czasu, indywidualnie udzielić pomocy, szczególnie przy ćwiczeniach na podwyższeniu.

  1. Zanieś śniadanie!

Przybory: Krążki dla połowy grupy dzieci i drobne przedmioty, które można położyć na krążku, np. woreczki, pudełka od zapałek, klocki itd.

Przygotowanie: Dzieci podzielone na dwie grupy. Jedna grupa to kelnerzy, którzy otrzymują tacę ze śniadaniem (krążek z woreczkiem lub pudełkiem od zapałek); kelnerzy stoją obok siebie szeregiem (płotkiem) po jednej stronie sali. Naprzeciwko każdego kelnera stoi, w odległości 5— 6 kroków, jedno dziecko-gość.

Zabawa: Na polecenie kelnerzy idą w stronę gości i wręczają im tacę ze śniadaniem, po czym wracają na swoje miejsca. Następuje zmiana ról i zabawa toczy się od początku.

  1. Po wąskiej dróżce

Przygotowanie: Narysowana kredą na podłodze, patykiem na bo­isku lub ułożona ze skakanek wąska dróżka (dwie równoległe linie w odstępie 20 cm). Na dróżce rozłożone drobne przedmioty: klocki, woreczki, krążki itp. Zabawa: Na polecenie prowadzącej dzieci ko­lejno przechodzą po dróżce, omijając przedmioty. Kto wykona zada­nie, idzie na koniec kolejki.

  1. Przekraczanie linki Przybory: Długa linka.

Przygotowanie: Linka uwiązana 30 cm nad ziemią, drugi koniec linki trzyma nauczycielka.

Zabawa: Dzieci podzielone na grupy przekraczają linkę tak, aby jej nie dotknąć. Gdy opanują ruch, można linkę podnieść trochę wyżej.

  1. Omiń kałużę!

Przybory: Skakanki.

Przygotowanie: Na boisku lub na sali narysowane lub ułożone ze skakanek różnego kształtu i w różnych kierunkach kałuże.

Zabawa: Dzieci idą gromadkami, przekraczając i omijając kałuże. Które wpadło do błota odchodzi na bok (na chwilę), żeby oczyścić się i osuszyć. Potem wraca do zabawy.

  1. Nic podepcz grządek!

Przybory: Linki lub skakanki

Przygotowanie: Na boisku lub na sali ułożone lub narysowane grządki i ścieżki. Tworzą je równolegle ułożone lub narysowane linie. Grządki o szerokości 40 cm, ścieżki — 15 cm. Grządki i ścieżki ułożo­ne są na przemian: grządka, ścieżka, grządka, ścieżka itp.

Zabawa: Dzieci ustawione grupkami, wchodzą kolejno, jedno za drugim na ścieżkę, idą parę kroków, potem przekraczają grządki i idą po drugiej ścieżce (Rys. na str. 44).

6. Między szczeblami drabinki Przybory: Szarfy lub skakanki.

Przygotowanie: Drabinki ułożone z szarf, skakanek lub narysowane kredą. Dzieci podzielone na tyle grup, ile jest drabinek.

Zabawa: Na polecenie nauczycielki dzieci kolejno przechodzą mię­dzy szczebelkami tak, aby nie popsuć drabinki. Kto przeszedł po drabince, idzie na koniec swojej kolejki.

  1. Bociany chodzą po łące

Ustawienie w luźnej rozsypce. Na polecenie prowadzącej dzieci chodzą w różnych kierunkach wysoko podnosząc kolana. Na sygnał zatrzymują się, stają na jednej nodze, a stopę drugiej opierają o kolano nogi postawnej. Wyciągają ramiona w przód i klaszcząc w ręce mówią: „Kle, kle, kle”. Chód i stanie jednonóż powtarzamy kilka razy.

  1. Przejście przez strumyk Przybory: Skakanki, linki, deski.

Przygotowanie: Rzeka ułożona z linek lub narysowana za pomocą równoległych linii w odległości 3-4 m. Na rzece ułożone kładki — są to deski lub linie równoległe, w odstępie 20 cm, ułożone ze skakanek lub narysowane. Kładek jest kilka i są oddalone od siebie, aby dzieci idąc po nich nie przeszkadzały sobie wzajemnie.

Zabawa: Dzieci idą przez kładkę na rzece. Które wpadło do wody i zamoczyło nogi, musi się na boku osuszyć. Potem wraca do zabawy.

  1. Przejście po kamieniach

Przybory: Kółka od sersa i dwie długie linki.

Przygotowanie: Rzekę wyznaczamy podobnie jak w poprzedniej zabawie. Zamiast kładek układamy kółka od sersa lub rysujemy koła w różnych odstępach, nie przekraczających długości kroku dziecka — to kamienie.

Zabawa: Dzieci idą ostrożnie na palcach po kamieniach. Z ostatnie­go kamienia skaczą na brzeg.

10. Omiń pokrzywy

Przybory: Klocki.

Przygotowanie: Dwie linie równolegle w odległości 3 m jedna od drugiej. Między nimi ustawione klocki w linii prostej — w krótkich rzędach. Dzieci ustawione grupami po 4—5 przed każdą partią kloc­ków.

Zabawa: Przebiegać między klockami tak, żeby się nie sparzyć, nie dotknąć klocka. Dzieci biegną na palcach wężykiem między klocka­mi, omijając je raz z jednej, raz z drugiej strony.

Odmiana

Ustawienie takie samo, tylko klocki nieco niższe. Przejście w linii prostej z przekraczaniem klocków, aby ich nie dotknąć.

  1. Marsz z przeszkodami

Przybory: Materiał do układania przeszkód: linka, skakanki, pudełka, krążki, kółka od sersa.

Przygotowanie: Dzieci układają przeszkody według polecenia na­uczycielki. Linka uwiązana na wysokości 30—40 cm nad ziemią, kół­ka od sersa poukładane w różnych odstępach, murek ułożony z pu­dełek, kałuże ze skakanek, woreczki, luźno rozłożone klocki. Zabawa: Dzieci, ustawione jedno za drugim, idą za nauczycielką i pokonują napotykane po drodze przeszkody: przekraczają linkę tak, aby jej nie dotknąć, trafiają stopami w kółka od sersa, przekraczają murek, omijają kałuże itd. Kto nie spełni dobrze zadania, biegnie na koniec rzędu, aby jeszcze raz powtórzyć ćwiczenie.

  1. Marsz z krążkiem na głowie

Przybory: Krążki (tyle, ile dzieci). Przygotowanie: Dwiema liniami oznaczona wąska dróżka — 30 cm szerokości. Dla grupy ćwiczącej należy wyznaczyć 2—3 dróżki. Dzieci stoją w rzędach przed dróżka­mi. Zabawa: Na polecenie nauczycielki dzieci układają krążki na gło­wie i idą prosto, patrząc przed siebie, żeby nie zboczyć z drogi i nie stracić krążka z głowy.

  1. Kto potrafi przenieść piłkę na krążku?

Przybory: Piłka, krążki.

Przygotowanie: Każde dziecko otrzymuje jedną piłkę i jeden krążek. Zabawa: Dzieci stoją w rozsypce. Na polecenie układają piłkę na krążku i chodzą w różnych kierunkach, dopóki piłka nie spadnie. Wtedy dziecko staje z piłką w ręku i krążkiem na głowie, obserwując chód innych dzieci. Nauczycielka udziela pochwały tym dzieciom, które najdłużej utrzymały piłkę na krążku.

Ćwiczenia i zabawy w staniu jednonóż

  1. Uginanie nogi wolnej w przód i w tył.
  2. Rysowanie kółka palcami stopy nogi wolnej po podłodze i w powietrzu.
  3. Uginanie nogi w tył z jednoczesnym chwytem za stopę.
  4. Dotykanie stopą nogi wzniesionej kolana nogi postawnej.
  5. Dotykanie czołem kolana nogi wzniesionej.
  6. Wskazanie nogą wolną ściany przed sobą, za sobą i z boku.
  7. Klaskanie nad głową w staniu jednonóż.
  8. Klaskanie nad kolanem i pod kolanem nogi wzniesionej.
  9. Stanie na jednej nodze (jak bocian) i machanie ramionami (skrzydłami).
  10. Stanie na jednej nodze jak bocian i klekotanie (z wyciągniętych rąk zrobić długi dziób).
  11. Przekładanie nogi przez splecione ręce.
  12. Zakładanie i zdejmowanie buta w staniu jednonóż.
  13. Obracanie się dokoła osi ciała i zatrzymanie się na sygnał w staniu jednonóż.
  14. Stanie na jednej nodze, druga mocno ugięta i skierowana kolanem w bok, ręce przytrzymują stopę z przodu.
  15. Podskoki w przód, z obrotami, a na klaśnięcie prowadzącej szybkie zahamowanie ruchu.
  16. Noszenie woreczka na stopie nogi lewej i prawej.
  17. Ułożenie woreczka na stopie, podrzucanie go i chwytanie.
  18. Położenie woreczka na kolanie nogi wzniesionej i klaskanie nad głową.
  19. Podnoszenie woreczka palcami stopy i powolne opuszczanie w dół.

K. Wlaźnik, Wychowanie fizyczne w przedszkolu, Warszawa 1976

Rozwój umysłowy dziecka według J. Piageta

5/5 - (1 vote)
  1. Porównanie rozwoju psychicznego do procesu organicznego wzrostu – dążenie do równowagi – ciało rozwija się do osiągnięcia względnie stałego poziomu, tj. zakończeniem wzrostu i dojrzałością narządów, a życie umysłowe ewoluuje w kierunku ostatecznej równowagi osiąganej przez dorosły umysł :>

Rozwój:

  • postępujące zdobywanie równowagi
  • przechodzenie od słabej do wyższej równowagi
  • inteligencja – niestałość i niekoherencja myślenia dziecka vs. systematyzacja rozumu dorosłego
  • wzrost równowagi uczuć wraz z wiekiem
  • stopniowa stabilizacja stosunków społecznych
Organiczny proces wzrostu

 

Proces wzrostu psychicznego
ostateczna forma równowagi jest bardziej statyczna i mniej trwała (po zakończeniu ewolucji wstępującej rozpoczyna się ewolucja wsteczna -> starość) §  Czynności psychiczne ściśle uzależnione od narządów też są mało trwałe (np. maksimum ostrości wzroku w dzieciństwie, potem maleje)

§  Wyższe funkcje inteligencji i uczuciowości zmierzają ku „równowadze zmiennej” (im bardziej stała, tym bardziej zmienna – koniec procesu wzrostu umożliwia duchowy postęp, który nie stoi w sprzeczności z wewnętrzną równowagą

  1. Opis ewolucji dziecka i dorastającej młodzieży w kategoriach równowagi :

– rozwój umysłowy jest konstrukcją ciągłą (metafora coraz to solidniejszej budowli lub mechanizmu, którego części coraz lepiej się dopasowują)

Struktury zmienne – określają kolejne formy/stany równowagi:

interesy (przeciwieństwo zainteresowania) zmieniają się w zależności od poziomu umysłowego; wyjaśnienia przyjmują różne postacie w zależności od stopnia intelektualnego rozwoju

Mechanizm stały – zapewnia przejście z każdego stanu na poziom następny:

na każdym poziomie działanie zakłada zawsze zainteresowanie, które je wywołuje (np. potrzeba fizjologiczna, afektywna, intelektualna); inteligencja zawsze dąży do zrozumienia/wytłumaczenia

  1. Struktury zmienne – wykazują różnice/przeciwności jednego poziomu zachowania wobec drugiego:

Formy organizacji czynności umysłowej:

  • dwa aspekty: motoryczny/intelektualny i afektywny
  • dwa wymiary: indywidualny i społeczny (międzyosobniczy)
  1. Okresy/fazy rozwoju (6):

Pierwsze trzy fazy  – okres niemowlęctwa (do wieku 1,5 – 2 r.ż., tj. przed rozwojem mowy i myślenia w ścisłym sensie)

  1. odruchów albo konstruktów dziedzicznych oraz pierwszych tendencji instynktowych (pokarmowych) i pierwszych emocji
  2. pierwszych nawyków ruchowych i pierwszych zorganizowanych spostrzeżeń oraz pierwszych zróżnicowanych uczuć
  3. inteligencji sensoryczno-motorycznej – praktycznej (poprzedzających mowę), elementarnych regulacji afektywnych i pierwszych zewnętrznych fiksacji afektywnych
  4. intuicyjnej inteligencji, spontanicznych uczuć międzyosobniczych i społecznych stosunków podporządkowania się dorosłemu (2 – 7 r.ż.)
  5. konkretnych operacji intelektualnych (początki logiki) oraz moralnych i społecznych uczuć współdziałania (7 – 11/12 r.ż.)
  6. abstrakcyjnych operacji intelektualnych, kształtowania się osobowości oraz afektywnego i intelektualnego wchodzenia społeczeństwo dorosłych (okres młodzieńczy)

Charakterystyka:

  • w każdej z faz pojawiają się specyficzne struktury, co pozwala odróżnić jedną od drugiej (stanowi szczególną formę równowagi)
  • pozostaje jednak istota faz poprzednich (substruktury), na których podstawie mogą powstawać nowe cechy
  • każda z faz odpowiada poziomowi zachowania, który jest bardziej lub mniej elementarny
  • każdej fazie odpowiadają cechy tymczasowe i drugorzędne, które zmieniają się w toku dalszego rozwoju w zależności od potrzeb dalszej organizacji
  • rozwój umysłowy posuwa się w kierunku coraz większego zrównoważenia
  1. Funkcjonalne mechanizmy wspólne wszystkim fazom:
  • każde działanie odpowiada jakiejś potrzebie (każdy ruch/myśl/uczucie); wykonywanie działań wewnętrznych, czy zewnętrznych może się odbywać tylko pod wpływem pobudki, wyrażającej się potrzebą (np. elementarną, pytaniem, zainteresowaniem)
  • Clapadère – potrzeba jest zawsze przejawem zachwiania równowagi (pojawia się, kiedy coś w ciele lub umyśle ulega modyfikacji i trzeba przystosować zachowanie do tej zmiany
  • działanie kończy się z chwilą zaspokojenia potrzeb – przywrócenie równowagi między bodźcem wzbudzającym potrzebę a organizacją umysłową sprzed jej pojawienia się (np. jedzenie, rozwiązanie problemu, osiągnięcie celu)
  • działanie w każdej chwili zakłócane jest przez zmiany w świecie zewnętrznym i wewnętrznym
  • nowe zachowanie = przywrócenie równowagi + dążenie do równowagi trwalszej niż równowaga stanu poprzedzającego zakłócenie
  • każda ze struktur umysłowych powstałych dzięki rozwojowi można uważać za nową formę równowagi (+ kolejna stanowi postęp w stosunku do poprzedniej)
  • każda z potrzeb jest związana z organizacją określonego poziomu (np. widok tego samego przedmiotu wywoła inne reakcje u dzieci w różnym wieku)
  1. Potrzeby i zainteresowanie wspólne dla wszystkich faz wieku:

Każda potrzeba zmierza do tego by:

  • asymilować świat zewnętrzny w dostępne już struktury (wcielić osoby i rzeczy w aktywność własną podmiotu)
  • dostosowywać struktury do przemian jakim podlegają, zmieniać siebie odpowiednio do każdej zewnetrznej zmiany

= dąży się do asymilowania środowiska (inkorporowania świata w siebie) dzięki strukturom/organom psychicznym, które mają coraz rozleglejszy zakres działania (od postrzegania i ruchu aż do wyższych operacji)

+ adaptacja – równowaga asymilacji i przystosowań (rozwój umysłowy – coraz doskonalsza adaptacja do rzeczywistości)

  1. Etapy adaptacji – noworodek i niemowlę:

Okres najbardziej decydujący dla całego późniejszego rozwoju psychicznego (zdobywanie przez spostrzeżenia i ruchy całego otaczającego świata!) – rewolucja kopernikańska w miniaturze – w 18 miesięcy/2 lata (niebywałe! :p) – od sprowadzania wszystkiego do własnego ciała aż do odczuwania świata jako zewnętrznego wobec siebie

Opis w aspekcie :

  • Inteligencji – trzy fazy: odruchową, organizacji spostrzeżeń i nawyków, inteligencji sensoryczno-motorycznej
  • Życia afektywnego
  1. a) narodziny:
  • życie umysłowe sprowadza się do ćwiczenia aparatów odruchowych (dziedziczne, instynktowne, np. jedzenie :>)
  • odruchy te nie są bierne, ale przejawiają aktywność świadczącą o istnieniu wczesnej asymilacji sensoryczno-motorycznej

ssanie à coraz lepsze ssanie à praktyczne wyróżnianie i rozpoznawanie à generalizacja własnych działań („nie muszę ssać jedynie cycka, ale mogę też swój palec” à ssanie każdego napotkanego przedmiotu à koordynacja ruchów rąk ze ssaniem à wprowadzanie palca do ust (już od 2 miesiąca)

= asymilowanie do ssania części swojego świata – świat jest z natury rzeczywistością do ssania

  1. b) integrowanie w nawyki i zorganizowane spostrzeżenia
  • regularne ssanie palucha, ruch zwracania głowy w kierunku dźwięku, śledzenie poruszającego się przedmiotu
  • od momentu, kiedy dziecko zaczyna się uśmiechać (5 tydzień +), zaczyna rozpoznawać osoby (ale nie ma oddzielonego Ja od świata zewnętrznego, nie ma też pojęcia osoby)
  • 3 – 6 miesiąc ( 4,5 miesiąca) – niemowlę chwyta to, co widzi à (wraz z manipulowaniem) udoskonalenie zdolności tworzenia nowych nawyków
  • punktem wyjścia nowych zespołów ruchowych i percepcyjnych (na początku jedność – schematy sensoryczno-motoryczne) jest cykl odruchowy; nie jest odtwarzany, ale włącza w siebie nowe elementy i poprzez różnicowanie tworzy z nimi większe całości

reakcja okrężna – odtwarzanie nowych ruchów, bo doprowadziły do rezultatu, który można włączyć do schematu (dziecko powtarza coś, co doprowadziło do interesującego je skutku:P); podstawowa rola w rozwoju sensoryczno-motorycznym; bardziej rozwinięta forma asymilacji

  1. c) inteligencja sensoryczno – motoryczna (praktyczna):
  • inteligencja pojawia się znacznie wcześniej niż mowa i zinterioryzowana mowa (myślenie wewnętrzne za pomocą znaków słownych)
  • inteligencja praktyczna – dot. manipulowania przedmiotami; posługuje się postrzeżeniami i ruchami zorganizowanymi w „schematy działania” a nie słowami i koncepcjami

przykłady:

  • pod koniec 1 r.ż. – zbliżenie przedmiotu przez pociągnięcie serwety, na której on stoi
  • 18 miesiąc – chwycenie patyka, żeby zbliżyć oddalony przedmiot
  • tworzenie się aktów inteligencji:
  • mnożenie i różnicowanie zachowań (większa elastyczność pozwala na wzięcie pod uwagę doświadczenia); zarzucenie reprodukowania ruchów (reakcja okrężna:>) na rzecz zmieniania ruchów w zamierzony sposób, żeby zobaczyć rezultat (np. rzucanie klockami w różne strony)
  • wzajemna samokoordynacja poprzez własną asymilację pomiędzy poszczególnymi schematami – jedne wyznaczają cel całemu działaniu a inne służą jako środki; w kontakcie z nowym przedmiotem dziecko będzie wcielało go do każdego ze swoich schematów działania (np. rzucać, potrząsać) – rozumienie przedmiotu poprzez jego zastosowanie à dzięki tej koordynacji rodzi się inteligencja praktyczna

J. Piaget „Studia z psychologii dziecka”

Zabawy bieżne

5/5 - (1 vote)

Głównym składnikiem ruchowym tych zabaw jest bieg, który jako ćwiczenie użytkowe ma duże znaczenie dla usprawnienia dzieci. Ćwiczy szybkość, zręczność, wytrzymałość, pobudza czynność serca i płuc oraz przemianę materii. Szczególne znaczenie mają zabawy bieżne w okresie chłodnych dni, gdyż najskuteczniej i najszybciej rozgrzewają dzieci. W czasie zabaw należy zwracać uwagę, aby bieg odbywał się lekko, na palcach, ze swobodną, naturalną pracą ra­mion i nóg. Wśród zabaw bieżnych możemy wyodrębnić różne ich rodzaje: zabawy bieżne masowe, zabawy bieżne z elementem orientacji, zabawy bieżne z pościgiem oraz wyścigi.

W zabawach bieżnych masowych biorą udział równocześnie wszystkie dzieci. Ruch w nich jest intensywny, lecz swobodny. W czasie biegu należy zwrócić uwagę na wzajemne wymijanie się bez potrącania. Zabawy te stosujemy we wszystkich grupach dzieci. Są one dość męczące i należy je przeplatać spokojniejszym ruchem. W zależności od warunków atmosferycznych dozujemy czas ich trwa­nia. W chłodnych porach roku stosujemy ich więcej.

Zabawy bieżne z elementem orientacji cechuje ruch niezbyt nasi­lony. Wyrabiają one orientację, spostrzegawczość, szybkość decyzji, uczą swobodnego chodu i biegu na palcach oraz szybkiej reakcji na bodźce słuchowe i wzrokowe. W miarę opanowywania przepisów należy powiększać ich liczbę, a w zabawach z dziećmi starszymi skracać czas reakcji na sygnały, a nawet posługiwać się zamiast po­leceń słownych — sygnałami umownymi.

Zabawy bieżne z pościgiem wymagają szybkiej orientacji i decyzji oraz większej zręczności. Z tych też względów nie stosujemy ich w grupie trzy-, czterolatków, które mają słaby układ nerwowy i po­ścig czy chwytanie wywołują w nich często lęk. Wprowadzając po­ścig u dzieci pięcioletnich należy zacząć od pościgu pozorowanego udajemy, że gonimy, a dopiero później stosujemy prawdziwe chwy­tanie.

Bieg w formie wyścigów można wprowadzić w grupie dzieci star­szych. Zadaniem wyścigów jest uzyskanie maksymalnej dla dzieci szybkości biegu przez wprowadzenie współzawodnictwa.

Ważnym i podstawowym warunkiem właściwego powodzenia wyścigów jest dobra organizacja, zapewniająca jednakowe wa­runki dla uczestników, rzetelna ocena wyników przez nauczyciel­kę i przyzwyczajanie dzieci do bezstronnej, sprawiedliwej oceny osiągniętych wyników.

W wyścigach uwzględniamy w pierwszym etapie współzawodnictwo indywidualne jako łatwiejsze do zrealizowania, a następnie zespo­łowe, wymagające przestrzegania trudniejszych przepisów, opar­tych na większej umiejętności współdziałania. Aby uniknąć czeka­nia, należy przy wyścigach podzielić grupę dzieci na kilka zespołów.

  1. Jazda rowerem

Bieg z wysokim unoszeniem kolan (pedałowanie) ze zmianą tempa i rytmu. Jazda pod górę — wolno; z góry — szybko; po wąskie j dróż­ce — jedno dziecko za drugim; po szerokim placu — z wymijaniem itp.

  1. Samochody

Przybory: Krążki lub kółka.

Przygotowanie: Wyznaczenie terenu zabawy i miejsca postoju dla samochodów — dwa, trzy duże garaże. Rozdanie dzieciom kółek lub krążków, które będą służyły w czasie zabawy za kierownicę. Przy­dział samochodów do garaży może odbyć się według kolorów kółek, krążków.

Zabawa: Na sygnał dzieci-samochody wybiegają z kierownicami w rękach i poruszają się w różnych kierunkach, naśladując trąbienie samochodów. Na drugi sygnał zatrzymują się w miejscu i cichutko, bez trąbienia, każdy samochód wraca do swojego garażu.

Urozmaicenia zabawy

  • Samochody wjeżdżają na most. Po moście jadą wolno, kolejno, jeden za drugim.
  • Samochody zwalniają jadąc pod górę.
  • Dętka pękła — trzeba ją naprawić. Dzieci naśladują pompowanie dętki w siadzie rozkrocznym na ziemi.
  • Wypadła śruba i trzeba ją przykręcić — w leżeniu na plecach dzieci naśladują rękami ruch przykręcania śruby.
  1. Przelot kukułek

Przygotowanie: Wyznaczenie dwóch dużych gniazd i zebranie dzieci w jednym z nich.

Zabawa: Dzieci-kukułczęta siedzą w jednym gnieździe, w drugim — nauczycielka-kukułka. Nauczycielka (głosem kukułki) nawołuje kukułczęta do siebie. Dzieci biegiem zmieniają gniazda. Nauczycielka wraca do pierwszego gniazda i stamtąd przywołuje dzieci kuka­niem. Gdy dzieci opanują zabawę, w każdym gnieździe można zostawić jedno dziecko, które nie będzie przelatywać do drugiego gniazda, lecz po przelocie kukułek nawołuje je do powrotu.

  1. Kogut i kurki

Przygotowanie: Wyznaczenie terenu zabawy, jeśli odbywa się ona w ogrodzie.

Zabawa: Kogut (nauczycielka) i kurki (dzieci) spacerują po podwó­rzu, zbierając ziarenka. Kogut staje prosto, bije skrzydłami (macha rękami) i pieje: „Kukuryku!”. Na ten sygnał zbiegają się do niego wszystkie kurki, stają prosto, biją skrzydłami i wołają: „Ko-ko-ko!”. Kogut dalej spaceruje, kurki nadal szukają ziarenek. Po chwili, na wołanie koguta, znowu do niego przybiegają i biją skrzydłami. W czasie nawoływania kogut stara się znajdować jak najdalej od ku­rek, aby miały one dłuższą drogę do przebiegnięcia.

  1. Koniki

Przygotowanie: Wyznaczenie terenu zabawy oraz stajni dla koni­ków (jedna lub dwie stajnie).

Zabawa: Na polecenie nauczycielki koniki wybiegają ze stajni, bie­gną kłusem — szybko na palcach, idą stępa — powoli, z wysokim podnoszeniem kolan, galopem — z odbijaniem się kolejno jednej i drugiej nogi, cichutko — po piaszczystej drodze, głośno — po drew­nianym moście. Na sygnał wracają do stajni.

Odmiana I

Przygotowanie: Dzieci ustawione parami jedno za drugim, podają sobie ręce. Pierwsze dziecko jest konikiem, drugie — woźnicą. Zabawa: Bieg rytmiczny z wysokim podnoszeniem kolan, chód pod górę wolno, z cichym stawianiem stóp. Po pewnym czasie dzieci zamieniają się rolami i zabawa toczy się od początku.

Odmiana II

  • Zaprzęgi

Przybory: Obręcze dla połowy grupy.

Przygotowanie: Dzieci dobierają się parami. Każda para otrzymuje obręcz. Jedno dziecko wchodzi w obręcz, zakłada ją sobie pod pa­chy, jest konikiem, drugie chwyta za obręcz stojąc z tyłu — powozi jednokonką.

Zabawa: Na polecenie nauczycielki zaprzęgi ruszają z miejsca, jeżdżą w różnych kierunkach powoli i szybko, wymijając się zręcznie. Po krótkiej zabawie następuje zmiana konia i woźnicy; zaprzęgi powta­rzają bieg.

Odmiana III

  • Powożenie kucykami

Przybory: Szarfy.

Przygotowanie: Dzieci dobierają się trójkami. Dwoje z przodu to kucyki. Podają sobie „wewnętrzne” ręce, w „zewnętrznych” trzyma­ją lejce (szarfy). Z tyłu staje woźnica, chwyta lewą ręką za lejce, w prawej trzyma bat (swoją szarfę). Z boku terenu zabawy wyznaczo­na jest stajnia.

Zabawa: Pojazdy jeżdżą w różne strony, wymijając się. Wreszcie zmęczone kucyki zajeżdżają do stajni. Następuje zmiana ról i zaba­wa trwa dalej.

Odmiana IV

Przybory: Lejce lub skakanki. Przygotowanie: Wyznaczenie stajni dla koni, a naprzeciwko, po drugiej stronie — domu dla woźniców. Dzieci podzielone na dwie grupy: konie w stajni, woźnica z lejcami w domu.

Zabawa: Na polecenie woźnice biegną do stajni, zakładają koniom lejce i wyjeżdżają. Woźnice kierują końmi według zapowiedzi pro­wadzącej: zaprzęgi idą powoli pod górę, biegną kłusem i galopem po równej drodze, wreszcie woźnice wyprowadzają konie na paszę i puszczają je swobodnie, zdjąwszy uprzednio lejce. Konie rozbiega się po łące„ a na sygnał woźnice łapią swoje konie, zaprzęgają je w lejce i odprowadzają do stajni.

Powtarzając zabawę należy zmienić role.

  1. Potocz piłkę i biegnij za nią!

Przybory: Małe piłeczki.

Przygotowanie: Dzieci ustawione po jednej stronie sali lub boiska, jedno obok drugiego (płotkiem). Każde otrzymuje małą piłkę. Zaba­wa: Na polecenie dzieci toczą piłkę po ziemi przed sobą i biegną za nią do końca wyznaczonego terenu zabawy. Następnie zatrzymują się, podnoszą piłkę, pokazują ją w górze i powtarzają zabawę bie­gnąc za piłką w stronę przeciwną.

  1. Biegnij za papierową strzałą!

Przybory: Strzały wykonane z kolorowego papieru.

Zabawa: Nauczycielka rozdaje dzieciom, strzały (każdemu jedną). Każde dziecko rzuca strzałę przed siebie i biegnie za nią. Nauczyciel­ka podaje kolejno zadania:

– Kto dalej rzuci?

– Kto pierwszy dogoni swoją strzałę po rzucie?

– Kto wyżej rzuci?

  • Kto trafi strzałą do wyznaczonego celu?

Jeśli strzały są w czterech kolorach, można wprowadzić współza­wodnictwo w grupach, np.: który kolor miał więcej długich rzutów, celnych itp.

  1. Kto złapie motyla?

Zabawa: Dzieci w gromadce, przed nimi nauczycielka z motylem przywiązanym na sznurku do drążka. Nauczycielka biegnie przed dziećmi, motyl fruwa w powietrzu, dzieci gonią go, usiłując schwy­tać. Jeśli jest dużo dzieci w grupie, należy dokonać podziału na mniejsze zespoły i z każdym zabawę przeprowadzić oddzielnie.

  1. Gonitwa

Przybory: Sznurek z przywiązanym na końcu woreczkiem. Przygotowanie: Dzieci podzielone na małe grupki (5—6). Nauczy­cielka przygotowuje sznurek z przywiązanym na końcu woreczkiem. Zabawa: Nauczycielka trzymając koniec sznurka biegnie i ciągnie woreczek cały czas po ziemi. Dzieci biegną za woreczkiem i starają się go złapać. Zabawę prowadzimy z każdą grupą oddzielnie.

  1. Przynieś piłkę!

Przybory: Małe piłeczki (5-6 sztuk).

Przygotowanie: Podzielić dzieci na małe grupy, po 5—6 osób. Wy­znaczyć linię biegu. Bieg wykonuje każda grupa oddzielnie.

Zabawa: Nauczycielka ustawia dzieci na linii obok siebie i rzuca tyle piłeczek, ile dzieci. Jednocześnie woła: „Biegnij!”. Dzieci biegną, przy noszą piłki i oddają je nauczycielce.

  1. Kukułka i zięby

Przybory: Szarfy, obręcze lub kółka od sersa.

Przygotowanie: Każda zięba mieszka w swoim gniazdku (obręczy, szarfie ułożonej w kółeczko, kółku od sersa), kukułka natomiast jest bez gniazda.

Zabawa: Na okrzyk nauczycielki: „Zmień gniado!” — wszystkie zięby wylatują z gniazd i zajmują sobie inne. Kukułka stara się w tym cza­sie zająć cudze gniazdo. Zięba, która straciła swoje gniazdo, zostaje kukułką.

  1. Wiewiórki w dziuplach Przybory: Szarfy lub małe obręcze.

Przygotowanie: Ułożone z szarf (mogą być obręcze, kółka od sersa) kółka — to dziuple. W każdej dziupli jedna wiewiórka (dziecko). Zabawa: Wiewiórki biegają w różnych kierunkach, omijając dziuple. Na zawołanie: „Lis idzie!” — każda wiewiórka wskakuje do najbliż­szej dziupli i przysiada.

Odmiana

Przygotowanie: Dzieci dobierają się trójkami i stają na obwodzie dużego koła, jedna trójka od drugiej w oddaleniu 2—3 kroków. Dwoje dzieci zwraca się przodem do siebie i podaje ręce tworząc dziuplę dla wiewiórki. Trzecie dziecko jest wiewiórką i wchodzi do środka. Jedna wiewiórka nie ma dziupli.

Zabawa: Wiewiórki wychodzą na spacer i na sygnał zmieniają miej­sca. Wtedy bezdomna wiewiórka korzysta z okazji i zajmuje wolną dziuplę.

  1. Dzieci i pszczoła

Przygotowanie: Wyznaczony teren zabawy, z boku dom dla dzieci, pozostała część to łąka.

Zabawa: Dzieci biegają swobodnie po łące, zbierają kwiaty, a gdy usłyszą brzęczenie pszczoły (głosem naśladuje nauczycielka) ucieka­ją do domu. Gdy pszczoła przeleci, wracają na łąkę.

  1. Drzewa i liście

Przybory: Szarfy dla połowy grupy dzieci (najlepiej koloru zielone­go).

Przygotowanie: Dzieci dobierają się parami. Jedno otrzymuje szarfę (jest zielonym liściem), drugie staje swobodnie na sali (jest drze­wem).

Zabawa: Liście swobodnie wirują między drzewami (dzieci biegają), co pewien czas przysiadają (liście spadają na ziemię). Na znak burzy

  • wielokrotne uderzenie w bębenek — wiatr zgarnia liście pod ścianą (dzieci szybko, bez potrącania, biegną pod ścianę), a drzewa kołyszą się w jedną i w drugą stronę (skłony tułowia w lewo i w prawo). Dzieci – liście stają twarzami do ściany. W tym czasie dzieci- drzewa zmieniają miejsca i stają tyłem do liści. Każdy liść musi jak najszybciej znaleźć swoje drzewo. Potem następuje zmiana ról i zabawę powtarzamy od początku.
  1. Gospodyni i ptactwo domowe Przybory: Znaczki dla gołębi i kurek.

Przygotowanie: Z boku sali wyznaczony gołębnik, a w nim gołębie

  • połowa grupy dzieci, z drugiej strony — kurnik, a w nim pozostałe dzieci — kurki. Z boku dom gospodyni, a w nim jedno dziecko — gospodyni

Zabawa: Gospodyni wychodzi z domu i sypiąc groch gołębiom na­wołuje: „Duś, duś, duś!”. Gołębie wylatują z gołębnika i lecą do go­spodyni, zbierają ziarenka (przysiad i pukanie palcem o podłogę). Z budy wyskakuje Burek (wyznaczone uprzednio dziecko, które siedzi z boku sali) i szczeka na gołębie, które uciekają do gołębnika. Gdy burek wróci do budy, gospodyni woła kurki, które wybiegają z kur­nika i biegną po ziarenka. Gdy Burek je spłoszy, uciekają do kurnika wołając: „Kokkodak!”. W zabawie można zmieniać role.

  1. Myszki i kot

Przybory: Woreczki, klocki, pudełka od zapałek.

Przygotowanie: Wyznaczona spiżarnia, a w niej smakołyki (rozłożo­ne woreczki, klocki, pudełka od zapałek). Naprzeciwko mysia nora, a zboku, na połowie drogi między spiżarnią a mysią norą — dom kota. Zabawa: Kot śpi, a myszki cichutko biegną do spiżarni po smakołyki i wracają do norki. Kot budzi się, miauczy, strasząc w ten sposób myszki, które uciekają do nory. Po utrwaleniu zabawy kot może łapać uciekające myszy.

  1. Łapka na myszy

Przygotowanie: Połowa dzieci wiąże koło, trzymając ręce wzniesio­ne tak, aby można było swobodnie przebiegać. Pozostałe dzieci są myszkami (dla sprawniejszej organizacji można, oznaczyć je szarfa­mi).

Zabawa: Myszki przebiegają pod rękami do koła i z powrotem. Niespodziewanie nauczycielka klaszcze w ręce i mówi: „Klap!”. Na ten sygnał łapka się zamyka, dzieci tworzące koło przysiadają opusz­czając ręce w dół! Po chwili łapka się otwiera, dzieci wstają i podno­szą podane ręce, a myszki znów przebiegają. Zabawę możemy prze­prowadzić następująco:

  1. powtarzamy 2—3 razy bieg dla każdej grupy, obliczamy złapane myszki i ogłaszamy grupę zwycięską (wygrywa ten zespół, który złapał więcej myszy);
  2. złapane za każdym razem myszki powiększają łapkę. Gdy wszyst­kie myszki zostaną złapane, następuje zmiana ról.
  3. Transporter

Przygotowanie: Dzieci podzielone na dwie grupy. Jedna grupa staje parami naprzeciwko siebie w dość dużym odstępie — to transpor­ter. Druga połowa grupy — cegiełki do transportowania — staje na jednym końcu transportera w gromadce. Dwóch wyznaczonych robotników stoi na końcach linii: jeden ładuje cegły na transporter, drugi odbiera je na końcu taśmy.

Zabawa: Robotnik stojący przy cegłach zapowiada: „Puścić taśmę w ruch” — i jednocześnie wyznacza kolejno cegiełki, które biegną wzdłuż taśmy (między ustawionymi dziećmi), aż do jej końca, gdzie drugi robotnik odbiera je i ustawia. Dzieci stojące na brzegu taśmy klaszczą rytmicznie i nadają tempo posuwania się cegiełek. Po kilku biegach następuje zmiana ról i zabawę powtarzamy od począt­ku.

  1. Poznaj swój kolor!

Przybory: Szarfy w 4 kolorach, 4 krążki w tych samych kolorach i małe chorągiewki do dawania sygnałów.

Przygotowanie: Wyznaczenie 2 linii równoległych, w odstępie kilku kroków. Na jednej ułożone krążki w takiej odległości, żeby dzieci nie przeszkadzały sobie w czasie biegu. Na drugiej linii, naprzeciwko

miejsc wyznaczonych krążkami, stają dzieci, ustawione według kolo­rów szarf, w kolejkach (rzędach).

Zabawa: Nauczycielka stojąc naprzeciwko dzieci, ale poza linią krąż­ków, trzyma w ręce chorągiewkę. Który kolor ona pokaże, ten bie­gnie do linii naprzeciwko, okrąża swój krążek i wraca na miejsce. Prowadząca może równocześnie pokazać 2 lub 3 kolory, albo taką chorągiewkę, jaka nie ma odpowiednika w szarfach rozdanych dzieciom.

  1. Samoloty

Przybory: 4 kolory szarf lub 4 rodzaje znaczków.

Przygotowanie: Wyznaczenie hangarów i rozmieszczenie w nich samolotów według kolorów szarf lub znaczków.

Zabawa: Na sygnał prowadzącej lotnicy zapuszcza ją motory. Okrę­cając przed sobą młynka rękami naśladują warkot motoru. Potem biegną z rozłożonymi ramionami omijając się zręcznie, aby nie zde­rzyć się w locie. Na zapowiedź: „Lotnicy wracać!” — samoloty kieru­ją się do swoich hangarów. Wygrywa ta grupa, która najszybciej wróciła, najsprawniej się ustawiła i nie zepsuła żadnej maszyny (nie zderzyła się w locie).

  1. Karuzela

Przygotowanie: Na środku sali ułożona w duże koło linka z przywią­zanymi wstążeczkami, rozmieszczonymi w odległości 0,5 m jedna od drugiej. Dzieci stoją kołem w odległości 2—3 kroków od linki. Zabawa: Nauczycielka daje hasło: „Kto szybciej”. Dzieci podbiegają do linki-karuzeli. Kto wsiadł (stanął między dwiema szarfami), ten jedzie na karuzeli. Kto nie zdążył, nie znalazł miejsca, pojedzie na­stępnym razem. Nauczycielka podaje rytm (początkowo wolno) do marszu — karuzela rusza. Później uderza w tamburyno coraz szyb­ciej — karuzela obraca się szybko (dzieci biegają). Należy często zmieniać rytm i kierunek wirowania karuzeli. Zamiast marszu i biegu można również wykonać cwał w przód prawą i lewą nogą.

Odmiana

Przygotowanie: Połowa dzieci z grupy wiąże koło — tworzy karuze­lę, pozostałe zaś stają lewym bokiem do koła między dwójką dzieci i kładą lewe ręce na złączone chwytem dłonie kolegów.

Zabawa: Karuzela rusza (dzieci w kole posuwają się krokiem do- stawnym — cwałem — w prawo). Dzieci, które jadą na karuzeli (są na obwodzie koła) — biegną. W czasie zabawy należy często zmie­niać tempo ruchu i kierunek oraz role.

  1. Kto pierwszy wróci na swoje miejsce?

Przybory: Szarfy w dwu kolorach (czerwone i zielone). Przygotowanie: Dzieci oznaczone szarfami w dwóch kolorach stoją lub siedzą na obwodzie koła „mijanego” (czerwony-zielony). Zabawa: Na sygnał dzieci wywołanego koloru szarf biegną poza kołem we wskazanym kierunku tak długo, aż wrócą na swoje miej­sce. Prowadząca stara się zauważyć i pochwalić to dziecko, które pierwsze wróciło na swoje miejsce. W czasie zabawy należy na zmianę wywoływać kolory do biegu i nie zapomnieć o zmianie kie­runku.

  1. Niedźwiedź i dzieci

Przygotowanie: Wyznaczamy teren zabawy, dom dla dzieci’ z boku — legowisko niedźwiedzia.

Zabawa: Dzieci biegną w stronę legowiska niedźwiedzia, stają przed nim i mówią: „Ten kudłaty niedźwiedź mieszka w ciemnym borze, a my się go nie boimy, choć nas złapać może”. Niedźwiedź wybiega i łapie uciekające dzieci w granicach terenu zabawy, w domu dzieci są bezpieczne.

  1. Pszczoły i niedźwiadki Przybory:

Przygotowanie: Dzieci podzielone na dwie grupy. Jedna udekoro­wana w szarfy — to niedźwiedzie mieszkające w lesie (wyznaczone miejsce z boku sali lub boiska). Pozostałe dzieci są pszczołami, które siedzą w ulu (miejsce wyznaczone po drugiej stronie sali).

Zabawa: Pszczoły wylatują z ula na łąkę. W tym czasie niedźwiedzie zakradają się do ula i wyjadają miód. Na szczekanie psa (robi to na­uczycielka) niedźwiedzie uciekają z ula do lasu. Pszczoły, głośno bzykając, lecą za niedźwiedziami i kłują je (łapią). Nauczycielka liczy, ile niedźwiedzi zostało ukłutych przez pszczoły (złapanych), zanim dobiegły do swego legowiska. Po trzykrotnym powtórzeniu zabawy następuje zmiana ról.

  1. Koty i myszki Przybory: 4 kolory szarf.

Przygotowanie: Dzieci podzielone na 4grupy. Trzy grupy tworzą koło, czwarta (myszy) biega, 4 koty bez odznak znajdują się w wy­znaczonych z boku domkach.

Zabawa: Dzieci tworzące koło krążą i mówią wierszyk:

Myszki, myszki, siedźcie w norze,

Bo pan kotek w złym humorze,

Tylko sapie, tylko mruczy,

Zaraz on was tu nauczy.

Po skończeniu wiersza koło zatrzymuje się i rozłamuje w tych miej­scach, gdzie łączą się ze sobą kolory. W ten sposób powstają 3 bra­my, przez które mogą przebiegać myszy i koty. Koty siedzą w dom­kach do czasu rozłamania kół, myszki, złapane, odchodzą do domu kota, który je złapał. Zabawę trzeba powtórzyć tyle razy, ile jest grup, aby każda biegała. Do każdego powtórzenia zabawy wybiera się inne koty.

  1. Gęsi i lis

Przygotowanie: Przestrzeń do zabawy podzielona na 3 części: dom, pole, łąkę, przy czym część środkowa jest większa od dwóch ze­wnętrznych. Z boku pola wyznaczona lisia nora.

Zabawa: Lis siedzi w norze. Pastuch i gęsi w domu. Pastuch przepę­dza gęsi przez pole na łąkę, pozostawia je tam i wraca do domu.

Z domu pastuch woła: „Gęsi!”

Gęsi odpowiadają: „Gę, gę, gę”.

Pastuch: „Chcecie jeść?”

Gęsi: „Tak, tak, tak!”.

Pastuch: „To chodźcie do domu”.

Na te słowa gęsi biegną przez pole do domu, a lis wybiega ze swej nory i łapie je w granicach pola. Gdy złapie oznaczoną liczbę gęsi, zabawa kończy się lub też następuje zmiana ról: inne dzieci zostają wybrane na lisa i pastucha i zabawa toczy się od początku.

  1. Jastrząb, kura i pisklęta

Przygotowanie: Wyznaczenie przestrzeni — podwórka — dla dzieci do biegu. Po jednej stronie kurnik odgrodzony linią, po drugiej — gniazdo jastrzębia.

Zabawa: Kura wyprowadza pisklęta na podwórko, przysiada i zbiera ziarenka, uczy pisklęta grzebać nóżką w ziemi (dzieci naśladują ru­chy kury). Na zapowiedź: „Jastrząb leci!” — pisklęta uciekają do kurnika, a stara kura rozłożonymi skrzydłami zasłania uciekające pisklęta przed jastrzębiem. Gdy jastrząb złapie umówioną liczbę piskląt, możemy zakończyć zabawę lub też wyznaczyć inne dzieci na jastrzębia i kurę i zacząć zabawę od początku.

  1. Rekin i ryby

Przygotowanie: Z jednej strony sali lub boiska stoi rekin (początko­wo nauczycielka, później dziecko). Po drugiej stronie dzieci-rybki. Zabawa: Rekin woła: „Boicie się rekina?”. Rybki odpowiadają: „Nie!”

— i płyną mu naprzeciw (dzieci biegną na drugą stronę). Rekin bie­gnie w stronę rybek łapiąc je po drodze. Zabawę powtarzamy kilka razy zmieniając rekina, kiedy złapie umówioną liczbę rybek.

  1. Lawina

Przybory: Szarfy (tyle, ile dzieci).

Przygotowanie: Dzieci stoją w rozsypce. Jedno wyznaczone, udeko­rowane szarfą, stoi z boku.

Zabawa: Wyznaczone dziecko, w szarfie, biegnie za uciekającymi, starając się któreś dotknąć ręką. Każde złapane otrzymuje od na­uczycielki szarfę i pomaga łapać. W ten sposób stopniowo wszystkie dzieci otrzymują szarfy i wtedy zabawa się kończy. Zabawa nadaje się do przeprowadzenia w ogrodzie na wyznaczonym i ograniczo­nym terenie.

  1. Gospodyni i kury Przybory: Szarfa dla gospodyni.

Przygotowanie: Wyznaczenie terenu zabawy. Wybrane dziecko- gospodyni wkłada szarfę, aby było widoczne dla wszystkich. Z boku narysowany kurnik, z drugiej strony — domek gospodyni.

Zabawa: Kury wychodzą z kurnika i biegają swobodnie. Gospodyni wychodzi z domu i łapie kury. Złapaną kurę zabiera do swego dom­ku. Gdy umówiona liczba kur jest złapana (3—4), wybiera się nową gospodynię spośród dzieci, które uniknęły złapania. Gospodyni wol­no łapać kury tylko na podwórku, kiedy schowają się do kurnika nie mogą być łapane.

  1. Szczupak i karasie

Przybory: Szarfa dla szczupaka.

Przygotowanie: Wyznaczenie terenu zabawy. Po obu przeciwle­głych stronach wyznaczamy dwoma liniami, w odległości 3 kroków od siebie, wąski pas — mieliznę, na której karasie są bezpieczne. W momencie rozpoczęcia zabawy karasie są po jednej stronie boiska, szczupak po przeciwnej.

Zabawa: Karasie wybiegają i swobodnie pływają w wodzie. Szczu­pak wybiega z przeciwnej strony i stara się złapać jak najwięcej ka­rasi. Złapane karasie zabiera ze sobą. Karasie biegną przed siebie i nie wolno im zawracać na dawne miejsce, szczupakowi zaś nie wol­no wbiegać na mieliznę. Gdy szczupak złapie umówioną liczbę karasi, zabawa zaczyna się od początku.

  1. Wyścig po piłkę Przybory: Duża piłka.

Przygotowanie: Dzieci siedzą w kole w takich odstępach, żeby moż­na było swobodnie podawać piłkę.

Zabawa: Dzieci podają piłkę z rąk do rąk. Na hasło: „Stój!” — mo­mentalnie zatrzymują piłkę. To dziecko, które trzymało piłkę, i na­stępne, które miało ją otrzymać, wstają, cofają się o duży krok poza obwód koła, odwracają do siebie plecami i na klaśnięcie biegną do­okoła. Kto pierwszy dobiegnie na miejsce, otrzymuje piłkę i podaje ją dalej. Po opanowaniu zabawy można wprowadzić dwie piłki: jed­na idzie w prawo, druga w lewo. Bieg dookoła wykonują te dzieci, u których spotkały się piłki.

  1. Kto prędzej dookoła?

Przygotowanie: Dzieci stoją w ciasnym kółeczku twarzą do środka, jedno znajduje się poza kołem.

Zabawa: Wyznaczone dziecko chodzi poza kołem i niespodziewanie dotyka kogoś z koła, następnie biegnie szybko w tym samym kierun­ku. Dotknięte dziecko wybiega z koła w kierunku przeciwnym. Kto pierwszy dobiegnie do pustego miejsca, zajmuje je, a kto pozostał poza kołem, prowadzi zabawę dalej. Nauczycielka zwraca uwagę, aby dzieci mijały się z prawej strony i unikały zderzeń.

Odmiana I

Bieg może odbywać się w tym samym kierunku, czyli dotknięte dziecko biegnie w ślad za tym, które je dotknęło.

Odmiana II

Dzieci ustawione przodem na zewnątrz tworzą koło. Nauczycielka idąc wewnątrz koła klaszcze między dwojgiem dzieci stojących na obwodzie. Wywołana dwójka rozbiega się w dwie przeciwne strony. Wygrywa dziecko, które prędzej dobiegnie na swoje miejsce. Pro­wadząca staje przy innej parze i zabawa toczy się dalej, aż wszystkie dzieci wezmą udział w wyścigu.

  1. Dogoń swoją parę!

Przybory: Szarfy w 2 kolorach.

Przygotowanie: Ograniczenie terenu zabawy; jeśli prowadzimy ją na boisku, należy narysować na środku linię. Dzieci stoją parami wzdłuż linii w dużych odstępach, twarzą do siebie (w czerwonych szarfach po jednej stronie linii, w zielonych — po drugiej).

Zabawa: Nauczycielka wywołuje kolor uciekający, np. czerwony. Dzieci udekorowane w czerwone szarfy rozbiegają się w dowolnych kierunkach, przy czym każde stara się oddalić jak najbardziej od swojej pary. Kolor zielony wybiega na hasło: „Łap!” — i przyprowa­dza swoją parę na miejsce. Nauczycielka wywołuje na zmianę raz kolor czerwony, innym razem zielony — jako kolory uciekające. Dla urozmaicenia można wywołać raz po raz ten sam kolor jako uciekający.

  1. Kucanka

Przygotowanie: Rozsypka na wyznaczonej przestrzeni, dwóch ber­ków, gońców, wyróżnionych odznakami, np. szarfami.

Zabawa: Gońcy chwytają uciekające dzieci. Kto przykucnie, tego chwytać nie wolno. Dzieci biegają w różnych kierunkach i chronią się przed złapaniem dopiero wtedy, gdy inaczej nie mogą uniknąć zła­pania.

  1. Berek-stójka Przybory: Jedna piłka.

Przygotowanie: Dzieci w rozsypce na boisku lub w sali. Jedno, wy­znaczone na berka, otrzymuje piłkę średniej wielkości.

Zabawa: Dzieci uciekają od berka i zatrzymują się wtedy, kiedy be­rek zawoła: „Stój!”. Dzieci muszą się zatrzymać natychmiast. Berek celuje piłką w dowolne dziecko. Kogo piłka dotknie, ten biegnie za nią, chwyta i staje się berkiem. Wszystkie dzieci uciekają, aż usłyszą nowe hasło na zatrzymanie się: „Stój!”. Jeśli berek nie trafi nikogo piłką, wtedy zostaje berkiem po raz drugi.

  1. Berek-słupek

Przygotowanie: Wyznaczenie terenu zabawy, jeśli prowadzona jest w ogrodzie. Ustawienie w luźnej gromadce, dziecko wybrane na berka udekorowane szarfą.

Zabawa: Dziecko wyznaczone na berka biega za uciekającymi, stara­jąc się dotknąć kogoś, a tym samym przekazać mu swoją rolę. Aby uchronić się przed schwytaniem, uciekający przyjmuje w ostatniej chwili postawę słupka, czyli staje prosto i nieruchomo. Jeśli się po­ruszy, berek ma prawo dotknąć go, po czym następuje zmiana ról.

Odmiana

W czasie zabawy uciekający nie mają prawa przybierania pozycji ochronnej, natomiast słupkiem zostaje schwytany, który po do­tknięciu go przez berka zastyga w bezruchu na miejscu. Z tego stanu może go uwolnić każdy współuczestnik zabawy, który przez do­tknięcie wyzwala i przywraca mu prawo w zabawie. Gdy berek złapie 3—5 dzieci i zamieni je w słupki, następuje zmiana berka.

  1. Berek, ratuj!

Przygotowanie: Dzieci stoją w rozsypce na wyznaczonym terenie zabawy; jedno z boku — to berek.

Zabawa: Berek stara się schwytać kogoś z uciekających. Jeśli dziec­ko widzi, że może być złapane, w ostatniej chwili woła: „Ratuj! ’. Na dany okrzyk dziecko, które jest najbliżej uciekającego, przychodzi z pomocą w ten sposób, że podaje mu rękę tworząc parę. Wtedy be­rek musi udać się w pogoń za innym dzieckiem. Gdy berek przez dłuższy czas nie schwyci nikogo, prowadząca zarządza jego zmianę.

  1. Kto pierwszy?

Przygotowanie: Linie narysowane w odległości 8—10 kroków jedna od drugiej. Na jednej z nich ustawione dzieci, twarzami zwrócone do kierunku biegu (do drugiej linii).

 

Zabawa: Dzieci biegną na sygnał do drugiej linii i ustawiają się jak poprzednio. Ten, który pierwszy wykona zadanie, równo położy woreczki na linii i ładnie się ustawi.

Nauczycielka wymienia dzieci, które przekroczyły metę.

Odmiana I

Przybory: Woreczki, krążki lub pudełka.

Przygotowanie: Jak poprzednio.

Zabawa: Dzieci biegną do mety, aby położyć na niej jakiś przedmiot, np. woreczek, krążek, pudełko. Wygrywa to dziecko, które pierwsze wróciło na miejsce i dobrze wykonało polecenie.

Odmiana II

Przybory: Szarfy lub małe obręcze.

Przygotowanie: Dzieci ustawione na jednej linii. Na drugiej, na wprost każdego dziecka, leży szarfa lub mała obręcz.

Zabawa: Na sygnał prowadzącej dzieci biegną do mety podnosząc szarfę, przesuwają się przez nią począwszy od głowy aż do nóg, wy­chodzą z niej, układają szarfę w kółeczko i wracają na miejsce. Kto pierwszy wykona zadanie — wygrywa.

Odmiana III Przybory: Woreczki.

Przygotowanie: Wyznaczenie linii na środku sali i 2 linii równole­głych do środkowej, po obu jej stronach, w odległości 6 kroków. Dzieci ustawione parami tyłem do siebie przy linii środkowej. Każde dziecko otrzymuje woreczek.

Zabawa: Na sygnał prowadzącej dzieci biegną do swojej linii na wprost, kładą woreczki równo na linii i wracają na miejsce (do linii środkowej, stając tyłem do współćwiczącego). Wygrywa szereg,

  1. Pospiesz się!

Przybory: Woreczki.

Przygotowanie: Dzieci ustawione w luźnym kole; miejsce każdego wyznaczone jest woreczkiem.

Zabawa: Dzieci rozbiegają się w różnych kierunkach; na hasło: „Na miejsca!” — wracają jak najszybciej. Kto pierwszy zajął miejsce w kole — wygrywa.

Odmiana I

Początek zabawy jak poprzednio, ale w czasie, gdy dzieci biegają, nauczycielka zabiera jeden woreczek, tak że miejsc jest mniej niż dzieci. Po sygnale oznajmiającym powrót do koła trzeba się pośpie­szyć z zajmowaniem miejsc, bo kto się spóźni, dla tego zabraknie woreczka.

Odmiana II

W kole o jedno miejsce mniej niż dzieci. Dzieci idą i biegną poza obwodem koła w rytmie wybijanym na tamburynie. Gdy nauczy­cielka przerwie nadawanie rytmu, dzieci zajmują szybko wyznaczo­ne miejsca. Kto został bez miejsca, obiega koło sam i potem czeka w środku na powtórzenie zabawy.

  1. Zamień woreczek!

Przybory: Woreczki w 2 kolorach.

Przygotowanie: Wyznaczone 2 linie równoległe w odległości 8—10 kroków jedna od drugiej. Na mecie ustawiają się dzieci w odstępie dużego kroku jedno od drugiego. Na linii znajdującej się przed ich stopami kładą woreczki czerwone, zaś na linii przeciwległej nauczy­cielka rozkłada woreczki innego koloru, np. zielone.

Zabawa: Na sygnał dzieci podnoszą woreczki czerwone, biegną z nimi do drugiej linii, zamieniają woreczki czerwone na zielone i wra­cają na

swoje miejsca (na linię, na której stały). Kto przestrzegał prawideł i wrócił pierwszy na miejsce po wykonaniu zadania — wygrywa.

Odmiana

Przygotowanie: Dzieci stoją przy linii na środku sali parami, tyłem do siebie i trzymają woreczki w prawej ręce. Naprzeciwko każdego szeregu znajduje się linia równoległa do środkowej w odległości 5— 6 kroków, na której leżą woreczki innego koloru niż te, które dzieci trzymają.

Zabawa: Na sygnał dzieci biegną w kierunku swojej linii, zamieniają woreczki i wracają na miejsce. Wygrywa grupa, która szybciej wyko­nała zadanie. Za każdą wygraną zespół otrzymuje chorągiewkę. Za­bawę powtarzamy parzystą liczbę razy, np. 4, i w ostatecznym rozli­czeniu zabawę wygrywa ta grupa, która otrzymała więcej chorągiewek.

  1. Wyścig w parach

Przygotowanie: Dzieci ustawione parami. Przed pierwszą parą nary­sowana linia. Naprzeciwko dzieci, w odległości kilku kroków (7—8), stoi nauczycielka.

Zabawa: Na sygnał, np. klaśnięcie, pierwsza para biegnie do prowa­dzącej. Bieg wygrywa dziecko, które szybciej dobiegnie i poda rękę prowadzącej.

  1. Wyścig rzędów

Przybory: 2 chorągiewki oprawione w podstawki.

Przygotowanie: Dzieci w dwóch rzędach przed linią. Naprzeciwko rzędów, w odległości 15—20 kroków, ustawione chorągiewki. Zabawa: Na sygnał dzieci kolejno wybiegają z obydwu rzędów — jedno za drugim — do swojej chorągiewki, obiegają je wokoło i wra­cają na linię, ustawiając się równo w kolejkach. Wygrywa ten rząd, który pierwszy wykonał zadanie.


K. Wlaźnik, Wychowanie fizyczne w przedszkolu, Warszawa 1976