Public relations (PR) to strategia komunikacyjna, której celem jest budowanie i utrzymywanie pozytywnych relacji między organizacją a jej różnymi grupami interesariuszy, takimi jak klienci, pracownicy, media, inwestorzy czy społeczności lokalne. PR to działania mające na celu zarządzanie wizerunkiem firmy, organizacji czy osoby publicznej, aby zyskały one zaufanie oraz akceptację publiczną. W odróżnieniu od reklamy, która jest płatną formą promocji, PR bazuje na budowaniu reputacji poprzez działania, które mają na celu uzyskanie pozytywnego odbioru wśród społeczeństwa bez bezpośredniego zapłacenia za reklamę.
Public relations obejmuje różnorodne narzędzia i techniki, w tym organizację wydarzeń, wystąpienia publiczne, komunikację z mediami, tworzenie i rozpowszechnianie informacji, a także organizowanie kampanii społecznych. Celem tych działań jest wypracowanie wizerunku organizacji lub osoby jako godnej zaufania i profesjonalnej. PR to także dbanie o dobrą reputację, zwłaszcza w trudnych sytuacjach kryzysowych, kiedy wizerunek firmy może zostać nadszarpnięty.
Profesjonalne działania PR-owe mają na celu nie tylko przekonywanie o pozytywnych cechach organizacji, ale także monitorowanie opinii publicznej i reagowanie na ewentualne kryzysy. Istotnym elementem PR jest zarządzanie informacjami, które trafiają do różnych mediów, zarówno tradycyjnych, jak i cyfrowych, oraz zapewnienie spójności komunikacji we wszystkich kanałach. Skuteczne działania public relations pomagają nie tylko w tworzeniu pozytywnego wizerunku, ale również w zarządzaniu wrażeniami, jakie na temat organizacji lub jej produktów i usług mają konsumenci, klienci, pracownicy i inne osoby.
Public relations jest także wykorzystywane do wspierania działań marketingowych i sprzedażowych. Choć różni się od marketingu, PR może współpracować z działaniami marketingowymi w celu wzmocnienia skuteczności kampanii, poprzez wykorzystanie pozytywnego wizerunku marki. Współczesny PR jest ściśle powiązany z mediami społecznościowymi, ponieważ umożliwia on szybkie dotarcie do szerokiego audytorium oraz łatwe reagowanie na potrzeby i oczekiwania konsumentów w czasie rzeczywistym.
Dobre praktyki public relations oparte są na autentyczności, transparentności i otwartości, co z kolei przyczynia się do budowania długotrwałych i pozytywnych relacji z różnymi grupami interesów. Skuteczne zarządzanie PR pozwala organizacjom osiągnąć sukces nie tylko w krótkim okresie, ale także w dłuższej perspektywie czasowej, gwarantując im lojalność konsumentów, stabilność finansową oraz silną pozycję na rynku.
Pojęcie „Public Relation” w relacji do kodeksowo nakreślonych celów działalności jednostek penitencjarnych.
Najczęściej spotykana i najbardziej obrazowa definicja określa PR jako:
Międzynarodowe Stowarzyszenie PR: „…świadome, zaplanowane i długotrwałe pielęgnowanie stosunków jakiejkolwiek organizacji ( gospodarczej, niegospodarczej, instytucji, urzędu ) z jej bliższym i dalszym otoczeniem, przy uwzględnieniu nastawienia i opinii, oraz zainteresowania tego otoczenia w stosunku do danej organizacji, które głównie za pośrednictwem systemu informacyjnego oraz zwrotnego odbierania sygnałów od otoczenia ma doprowadzić do wzbudzenia zainteresowania, pozytywnego nastawienia i zaufania tego otoczenia do organizacji”.
Inne definicje są w mojej ocenie mniej interesujące i mniej precyzyjne, ale podaję ich przegląd dla celów porównawczych.
Institute of Public Relations: „…praktyczne działania w ramach PR to planowy i nieustanny wysiłek, aby stworzyć i utrzymać dobrą reputację przedsiębiorstwa oraz wzajemne zrozumienie między instytucją a odbiorcami jej działań”.
Deklaracja Meksykańska Stowarzyszeń PR: „…praktyczne działania w ramach PR to dziedzina sztuki i gałąź nauki społecznej polegająca na analizie tendencji, przewidywaniu ich konsekwencji, doradztwie dla kierownictwa różnych instytucji oraz wdrażaniu zaplanowanych programów działań, które będą służyć zarówno danej instytucji, jak i dobru publicznemu”.
Webster New International Dictionary: „…promocja wzajemnych kontaktów i dobrej reputacji pomiędzy osobą, firmą lub instytucją a innymi osobami, szczególnymi grupami odbiorców lub ogółem społeczeństwa, poprzez dystrybucję łatwo interpretowalnych materiałów i rozwijanie przyjaznej wymiany zdań, oraz oceny reakcji danej grupy odbiorców”.
Sam Black: „…PR to sztuka i nauka osiągania harmonii z otoczeniem poprzez wzajemne porozumienie oparte na prawdziwej i pełnej informacji”.
Scott M. Cutlip: „…PR to funkcja zarządzania, która nawiązuje i podtrzymuje wzajemnie korzystne stosunki pomiędzy instytucją oraz grupami (publics), od których zależy jej sukces lub klęska”.
Dwie definicje żartobliwe:
Biblia – (List do Hebrajczyków; 13:16): „O dobrych uczynkach i ich rozgłaszaniu nie zapominaj”.
Robert Heilbroner: „PR to zawodowa solidarność setek tysięcy specjalistów złączonych wspólna profesją, a których wspólny problem polega na ustaleniu czym w istocie jest ich zawód”.
Oprócz zacytowanych jak i innych, licznych definicji pojęcia Public Relation wskazuję jako najodpowiedniejszą tę, którą prezentuje Międzynarodowe Stowarzyszenie PR. Kładzie ona główne akcenty na dążenie do pewnej ugody społecznej i lepszej realizacji wspólnych interesów organizacji oraz zainteresowanych jej działalnością kręgów społecznych. W moim przekonaniu w jakiś szczególny sposób koreluje powyższe z powszechnym rozumieniem celów działania takiej instytucji jak jednostka penitencjarna. Inne definicje bliższe są działalności firm handlowych lub stricte produkcyjnych, a taką więzienie przecież nie jest.
W stanie prawnym sprzed 01 września ubiegłego roku, a więc przed wejściem w życie nowego KKW, w definicji celów wykonywania kary pozbawienia wolności określonych w art. 37 „starego” KKW nie znajdujemy prostej lub jednoznacznej relacji pomiędzy pojęciem PR, a tymi celami. Pomimo tego zdawaliśmy sobie sprawę, że kształtowanie u skazanego społecznie pożądanej postawy i wdrażania go do społecznie użytecznej pracy oraz przestrzegania porządku prawnego nie może odbywać się skutecznie bez pozytywnego nastawienia „otoczenia” do Służby Więziennej, która z natury rzeczy jest „organizacją”. Zwłaszcza, że w/w cele strategiczne osiągało się prowadząc pracę resocjalizacyjną, polegającą na poddaniu skazanego dyscyplinie i porządkowi w odpowiednim zakładzie oraz na oddziaływaniu przez pracę, naukę i zajęcia kulturalno – oświatowe. Takich oddziaływań nie dało się realizować całkowicie w sposób zamknięty, a taki czy inny udział „otoczenia” był bezwzględnie konieczny i praktykowany w stopniu wprost proporcjonalnym do „pozytywnego nastawienia”.
Bliżej pojęcia PR była natomiast treść Rozdziału 7 Regulaminu Wykonywania Kary Pozbawienia Wolności (dalej RWKPW), a konkretnie § 122 wskazujący na to, że w procesie resocjalizacji skazanych, administracja zakładu karnego inicjuje różne formy współdziałania ze społeczeństwem. Można przyjąć, że pod pojęciem „różne formy” była także ukryta ewentualność prowadzenia przez administrację więzienną PR, a już na pewno określenie to niwelowało wszelkie wątpliwości co do tego czy można było poświęcać czas i środki na tę pozornie ekstrawagancką działalność.
Zgoła inaczej, to znaczy o wiele precyzyjniej i szerzej mówi się na ten temat w nowym KKW, który wszedł w życie w dniu 01.09.1998 r. Już sama definicja celów wykonywania kary pozbawienia wolności (znajdująca się w art.67 kodeksu), a którymi są: wzbudzenie w skazanym woli współdziałania w kształtowaniu społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego i tym samym powstrzymania się od powrotu do przestępstwa – odwołuje się do sposobów oddziaływania. W paragrafie 3 ww. artykułu znajdujemy, że między innymi w oddziaływaniu na skazanych należy uwzględniać podtrzymywanie kontaktów ze światem zewnętrznym.
Uczestnictwu społeczeństwa w wykonywaniu orzeczeń poświęcono natomiast cały rozdział VII nowego kodeksu, co samo w sobie oznacza wyraźną wolę ustawodawcy do podkreślenia roli i wysokiego znaczenia współdziałania jednostek penitencjarnych z instytucjami zewnętrznymi. W art. 38 nowego KKW mowa jest o możliwości współdziałania stowarzyszeń, fundacji, organizacji i instytucji, a także kościołów i związków wyznaniowych i osób godnych zaufania. Współdziałanie to może dotyczyć przedmiotowo szeroko rozumianego wykonywania kar, środków karnych, zabezpieczających i zapobiegawczych ( a więc nawet tymczasowego aresztowania). A w zakresie rodzajów działalności polegać ma na udziale w działalności resocjalizacyjnej, społecznej, kulturalnej, oświatowej, sportowej i religijnej. Dostrzeżmy tu ogromny zasięg dopuszczalnej działalności, zarówno co do podmiotowych jak i przedmiotowych jej aspektów.