Schemat organizacji działu rachunkowości

5/5 - (1 vote)

Do koordynacji przestrzennej wykorzystuje się organigramy i operogramy. W organizacji rachunkowości powszechnie stosuje się schemat organizacji działu rachunkowości.

Schemat organizacji – wykres, na którym graficznie jest ukazana organizacja działu rachunkowości i jego komórek. Schematy organizacji pozwalają zobrazować strukturę działu rachunkowości, wykazać ewentualne zazębienia się lub blokowanie prac, brak koordynacji itp. Schemat organizacji pokazuje więzy podporządkowań i koordynacji ogniw działu rachunkowości oraz podział prac ewidencyjnych.

Przy opracowywaniu schematu organizacji muszą być przestrzegane następujące zasady:

  • Po pierwsze – należy usystematyzować wszystkie dane zgromadzone w wyniku analizy czynników wykonywanych w dziale rachunkowości
  • Po drugie – opracowuje się system z uwzględnieniem pożądanych zmian
  • Po trzecie – opracowany schemat porównuje się z obowiązującym do tej pory i wyciąga wnioski.

 Do koordynacji przestrzeni mogą być także wykorzystywane operogramy, które pozwalają precyzyjnie powiązać poszczególne czynniki z ich wykonawcami.

Do stosowanych w rachunkowości operogramów należą diagramy, które koordynują obieg dokumentacji w przedsiębiorstwie, przebieg prac ewidencyjnych, sprawozdawczych, inwentaryzacyjnych, kontrolnych itp.

               Komórki Czynności A B C
A
b
c

Koordynacje w czasie ułatwiają terminarze.

Terminarz – wykaz czynności realizowanych na danym stanowisku lub w określonej komórce z podaniem terminu ich wykonania. Mogą one występować w postaci tablic lub wykresów.

Terminarze pozwalają wykryć rezerwy czasu pracy albo nadmierne obciążenie stanowiska lub komórki w nominalnym czasie tego ogniwa. Umożliwiają też wyznaczenie chronologii czynności w ciągu dnia, tygodnia i miesiąca. Ułatwia to eliminację spiętrzeń prac w pewnych okresach. Na podstawie terminarzy można dokonać podziału pracy na czynności pierwszo- i drugorzędne.

Wskaźnik płynności finansowej II stopnia

5/5 - (1 vote)

Wskaźnik płynności finansowej II stopnia pokazuje stopień pokrycia zobowiązań krótkoterminowych aktywami o dużej płynności. Wskaźnik wynoszący około 1,0 (tj. 100 %) uznawany jest za zadawalający. Wskaźnik ten nie powinien być niższy od 1, gdyż wówczas wskazuje on na niemożliwość pokrycia przez podmiot wymaganych zobowiązań. Oznacza to, że firma może mieć trudności płatnicze. Dla partnerów gospodarczych jest to sygnał zwiększonego ryzyka. W przypadku wysokiej inflacji, czasami może być uzasadniony niższy poziom wskaźnika płynności II, gdyż spadek wartości pieniądza nie zachęca do utrzymania wysokiego stanu środków pieniężnych.[1]

Z reguły niski poziom wskaźnika płynności szybkiej (II) wskazuje, że przedsiębiorstwo pracuje „z dnia na dzień”. Natomiast wysoki wskaźnik płynności finansowej II stopnia świadczy o nieprodukcyjnym gromadzeniu środków pieniężnych na rachunkach bankowych oraz wysokich stanach należności.[2]

Wskaźnik płynności finansowej drugiego stopnia, nazywany także wskaźnikiem szybkiej płynności, jest jednym z kluczowych wskaźników finansowych stosowanych do oceny zdolności firmy do pokrycia swoich krótkoterminowych zobowiązań za pomocą najbardziej płynnych aktywów.

Wskaźnik ten jest obliczany jako stosunek sumy pieniędzy gotówkowych, równoważników pieniężnych i należności krótkoterminowych do zobowiązań krótkoterminowych. W przeciwieństwie do wskaźnika płynności finansowej pierwszego stopnia, wskaźnik ten nie uwzględnia zapasów w obliczeniach, ponieważ zapasy mogą być trudne do szybkiego sprzedaży w celu pokrycia zobowiązań.

Formuła do obliczenia wskaźnika płynności finansowej drugiego stopnia jest następująca:

Wskaźnik płynności finansowej II stopnia = (Pieniądze + Równoważniki pieniężne + Należności krótkoterminowe) / Zobowiązania krótkoterminowe

Ten wskaźnik jest użyteczny dla wierzycieli i inwestorów, aby ocenić ryzyko związane z krótkoterminową stabilnością finansową firmy. Wysoki wskaźnik płynności finansowej drugiego stopnia wskazuje, że firma ma wystarczająco dużo najbardziej płynnych aktywów, aby pokryć swoje krótkoterminowe zobowiązania, co sugeruje niższe ryzyko finansowe.

Jednak, jak w przypadku wszystkich wskaźników finansowych, wskaźnik płynności finansowej drugiego stopnia powinien być interpretowany w kontekście. Różne branże mają różne standardy co do tego, co jest uważane za „dobre” wskaźniki płynności, a różne firmy mogą mieć różne strategie zarządzania płynnością. Dlatego zawsze jest ważne, aby porównywać wskaźniki firmy z jej konkurentami i ze standardami branżowymi, a także badać trendy w czasie.


[1] L. Kopczyńska, Jak czytać sprawozdania finansowe, Nowa Europa 08.02.1999, Warszawa, s. 4.

[2] T. Waśniewski, W. Skoczylas, op. cit., s. 207.

Wskaźnik płynności finansowej III stopnia

5/5 - (1 vote)

Wskaźnik płynności finansowej III stopnia umożliwia ocenę, czy występujące w przedsiębiorstwie zobowiązania mogą być spłacone dzięki upłynnieniu środków obrotowych. Wskaźnik ten obrazuje także skalę ryzyka finansowego, które wystąpiłoby w razie trudności kredytowania zobowiązań w dotychczasowej skali. Toteż trzeci stopień płynności traktuje się w przedsiębiorstwie jako wskaźnik bezpieczeństwa w zakresie płynności środków.[1] Wskaźnik III stopnia płynności powinien oscylować w granicach 2,0 czyli 200 % . Wzorcowa wielkość tego wskaźnika zakłada, że z uwagi na rozbieżności w czasie pomiędzy terminami spłaty zobowiązań a wpływami uzyskanymi z działalności, środki obrotowe powinny z odpowiednim nadmiarem pokrywać bieżące zobowiązania. W praktyce wymagane jest, aby majątek obrotowy ogółem był dwukrotnie wyższy od zobowiązań bieżących.[2]

Jeżeli wskaźnik wynosi mniej niż 1,5 to informuje przedsiębiorstwo o konieczności przeprowadzenia analizy majątku obrotowego i oceny przyczyn obniżenia jego wysokości. Wskaźnik niższy od 1,0 wskazuje, że środki obrotowe w całości sfinansowane są krótkoterminowymi zobowiązaniami, a także część tych zobowiązań finansuje majątek trwały, którego to nie można tak szybko zamienić na gotówkę. Niski poziom wskaźnika może oznaczać, że przedsiębiorstwo nie posiada wystarczających środków do spłaty bieżących zobowiązań.

Wskaźnik płynności III, przyjmujący wielkość powyżej 2,0, wskazuje na nadmierną płynność, co może niekorzystnie wpływać na rentowność przedsiębiorstwa. Gdy wskaźnik bieżącej płynności jest zbyt wysoki (powyżej 3,0), świadczy to o nieefektywnym działaniu, które może wynikać z posiadania zbyt dużej wielkości środków pieniężnych nigdzie nie zainwestowanych. Optymalny poziom wskaźnika bieżącej płynności finansowej zależy od specyficznych warunków działania firmy, a m. in. od cyklu inkasa należności i regulowania zobowiązań (w szczególności od udzielania kredytu odbiorcom oraz dysponowania kredytami bankowymi i handlowymi).[3]


[1] W. Bień, op. cit., s. 51.

[2] T. Waśniewski, W. Skoczylas, op. cit., s. 207.

[3] W. Bień, op. cit., s. 50.

Syntetyczne zestawienie wskaźników płynności finansowej

5/5 - (1 vote)

Wskaźnik płynności finansowej drugiego stopnia, nazywany także wskaźnikiem szybkiej płynności, jest jednym z kluczowych wskaźników finansowych stosowanych do oceny zdolności firmy do pokrycia swoich krótkoterminowych zobowiązań za pomocą najbardziej płynnych aktywów.

Wskaźnik ten jest obliczany jako stosunek sumy pieniędzy gotówkowych, równoważników pieniężnych i należności krótkoterminowych do zobowiązań krótkoterminowych. W przeciwieństwie do wskaźnika płynności finansowej pierwszego stopnia, wskaźnik ten nie uwzględnia zapasów w obliczeniach, ponieważ zapasy mogą być trudne do szybkiego sprzedaży w celu pokrycia zobowiązań.

Formuła do obliczenia wskaźnika płynności finansowej drugiego stopnia jest następująca:

Wskaźnik płynności finansowej II stopnia = (Pieniądze + Równoważniki pieniężne + Należności krótkoterminowe) / Zobowiązania krótkoterminowe

Ten wskaźnik jest użyteczny dla wierzycieli i inwestorów, aby ocenić ryzyko związane z krótkoterminową stabilnością finansową firmy. Wysoki wskaźnik płynności finansowej drugiego stopnia wskazuje, że firma ma wystarczająco dużo najbardziej płynnych aktywów, aby pokryć swoje krótkoterminowe zobowiązania, co sugeruje niższe ryzyko finansowe.

Jednak, jak w przypadku wszystkich wskaźników finansowych, wskaźnik płynności finansowej drugiego stopnia powinien być interpretowany w kontekście. Różne branże mają różne standardy co do tego, co jest uważane za „dobre” wskaźniki płynności, a różne firmy mogą mieć różne strategie zarządzania płynnością. Dlatego zawsze jest ważne, aby porównywać wskaźniki firmy z jej konkurentami i ze standardami branżowymi, a także badać trendy w czasie.

Tabela 4. Syntetyczne zestawienie wskaźników płynności finansowej.

Podstawowe wskaźniki płynności   finansowej

L.p.

NAZWA

POSTAĆ

1.

wskaźnik płynności finansowej

środki   pieniężne

zobowiązania   bieżące

2.

wskaźnik płynności finansowej

płynne   środki obrotowe

zobowiązania   bieżące

3.

wskaźnik płynności finansowej

środki   obrotowe bieżące ogółem zobowiązania ogólne

Wskaźniki pomocnicze stosowane   w analizie kapitału obrotowego

1.

kapitał obrotowy w dniach obrotu

kapitał   obrotowy x 360 dni

sprzedaż   netto

2.

wskaźnik cyklu zapasów w dniach

przeciętny   stan zapasów

sprzedaż   netto: 360 dni

3.

wskaźnik cyklu należności

przeciętny   stan należności

sprzedaż   netto: 360 dni

4.

okres płacenia zobowiązań w dniach

średni   stan zobowiązań x 360 dni sprzedaż   netto

5.

cykl środków pieniężnych

obrót   zapasami w dniach + okres ściągania należności – okres płacenia zobowiązań

[źródło: opracowanie własne na podstawie M. Sierpińska, T. Jachna, Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych, Warszawa 1993]

Wskaźnik obrotu należnościami

5/5 - (1 vote)

Wskaźnik obrotu należnościami określa przeciętną liczbę dni, w ciągu których następuje spływ należności od odbiorców. Wskaźnik ten informuje kierownictwo firmy, w jakim stopniu kredytuje ona swoich odbiorców i jak długo środki pieniężne są zamrożone w należnościach.[1]

Wskaźnik obrotu należnościami w dniach zależy od rodzaju działalności przedsiębiorstwa. Na jego poziom ma wpływ zarówno struktura czasowa, jak i podmiotowa należności, którą trzeba zbadać, by bliżej wyjaśnić kształtowanie się tego wskaźnika. Może się bowiem okazać, że większość przeterminowanych należności jest skoncentrowana u jednego (kilku) odbiorców lub na jednym segmencie rynku. Zbyt długi cykl należności w dniach świadczy o nieskutecznej polityce ściągania należności.

Zbyt wysoki wskaźnik jest dla firmy niekorzystny, gdyż stanowi obciążenie własnego kapitału. Wysoki poziom wskaźnika zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia należności nieściągalnych.[2]

Natomiast bardzo krótki okres ściągania należności bywa rezultatem wyjątkowo surowej polityki finansowej przedsiębiorstwa, która może prowadzić do hamowania sprzedaży. Generalnie jednak można stwierdzić, że w danym okresie mniejsza wartość wskaźnika świadczy o korzystniejszej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Należy równocześnie dodać, że kształtowanie się wskaźników cyklu należności oraz ich zmiany w czasie są szczególnie ważne dla tych firm, u których kredyt dla odbiorcy jest istotnym narzędziem konkurencji. Wydłużanie terminów inkasowania należności zwiększa zapotrzebowanie na kapitał obrotowy w przedsiębiorstwie.[3]

Okres płacenia zobowiązań w dniach wskazuje, jaki jest średni czas regulowania zobowiązań w przedsiębiorstwie. Im czas ten, jest dłuższy, tym mniejsze są potrzeby w zakresie kapitału obrotowego. Porównując go z warunkami sprzedaży oferowanymi odbiorcom możliwe jest określenie, czy firma zdolna będzie do zapłacenia swoich zobowiązań, kiedy nadejdzie termin ich płatności.


[1] M. Sierpińska, T. Jachna, op. cit., s. 84.

[2] Finanse firmy, praca zbiorowa pod redakcją J. Kowalczyka, Warszawa 1998, s. 28.

[3] M. Sierpińska, T. Jachna, op. cit., s. 84.