Ewidencja księgowa czeków

5/5 - (2 votes)

Operacje gospodarcze:

  1. Czeki czeków obcych,
  2. Spieniężenie obce otrzymane na pokrycie należności z tytułu sprzedaży,
  3. Zapłata przy pomocy czeku na okaziciela zobowiązania wobec dostawcy,
  4. Spieniężenie czeku własnego.

Ewidencja księgowa czeków jest kluczowym elementem zarządzania finansami każdego przedsiębiorstwa. Pozwala na śledzenie wszelkich transakcji realizowanych za pomocą czeków, zarówno przychodzących, jak i wychodzących. Skrupulatna ewidencja czeków pomaga w monitorowaniu przepływów pieniężnych, ułatwia uzyskanie pełnej kontroli nad finansami firmy oraz pomaga w zachowaniu zgodności z obowiązującymi przepisami prawnymi i podatkowymi.

Przy księgowaniu czeków, istotne jest uwzględnienie kilku kluczowych elementów:

  1. Data Transakcji: Data, kiedy czek został wystawiony lub zdeponowany. To ważne dla monitorowania terminów płatności i zrozumienia przepływu środków.
  2. Kwota: Kwota zapisana na czeku. Musi być dokładnie odnotowana w celu prawidłowego śledzenia transakcji.
  3. Numer Czeka: Każdy czek ma unikalny numer, który pomaga w jego identyfikacji i śledzeniu. Powinien być on zapisany w księgach.
  4. Kontrahent: Osoba lub firma, której czek jest wystawiony (dla czeków wychodzących) lub od której czek został otrzymany (dla czeków przychodzących).

Przy otrzymaniu czeku jako płatności, powinno nastąpić zwiększenie wartości konta bankowego i odpowiednie zwiększenie wartości konta należności, jeśli czek nie został jeszcze zrealizowany, lub zwiększenie przychodów, jeśli czek został już zrealizowany.

Podczas wystawiania czeków, należy obniżyć wartość konta bankowego i obniżyć odpowiednie zobowiązanie, jeśli płatność dotyczy wcześniej zarejestrowanego zobowiązania, lub zarejestrować koszt, jeśli płatność dotyczy nowo poniesionego wydatku.

Należy pamiętać, że podczas prowadzenia ewidencji księgowej czeków, ważne jest również regularne przeprowadzanie procedur kontroli, takich jak sprawdzanie sald bankowych i porównywanie ich z księgami rachunkowymi, aby zapewnić dokładność danych. Wszystko to jest częścią dobrego zarządzania finansowego i pomaga zapewnić, że przedsiębiorstwo działa efektywnie i zgodnie z prawem.

Źródła informacji na potrzeby analizy finansowej

4/5 - (3 votes)

Celem analizy finansowej jest przygotowanie i przetworzenie informacji o działalności, wynikach i sytuacji ekonomiczno-finansowej przedsiębiorstwa, stanowiących podstawę podejmowania decyzji gospodarczych. Informacje te umożliwiają poznanie i ocenę faktów i zjawisk gospodarczych, opracowanie sposobów usprawnienia działalności przedsiębiorstwa oraz określenie skutków ekonomiczno-finansowych proponowanych decyzji. W warunkach gospodarki rynkowej niemożliwe jest podejmowanie decyzji dotyczących celów przedsiębiorstwa, sterowanie nim, elastyczne dostosowywanie ich do zmieniających się warunków zewnętrznych i wewnętrznych oraz kierowanie procesem realizacji tych celów, bez informacji decyzyjnych. Zakres analizy polegający na merytorycznym i informacyjnym wspomaganiu procesów przygotowania decyzji finansowych, obciąża ją odpowiedzialnością za faktyczną jakość tych decyzji. Materiały niekompletne, niestarannie przygotowane mogą być przyczyną błędnych ustaleń wniosków, następnie niewłaściwych decyzji.

O wynikach analizy finansowej decydują materiały źródłowe służące badaniu zjawisk gospodarczych. Materiały źródłowe dzieli się na dwie grupy :

–          materiały wewnętrzne, zawierające dane o przedsiębiorstwie,

–          materiały zewnętrzne, informujące o otoczeniu przedsiębiorstwa.

Dane o przedsiębiorstwie pod względem ich charakteru można podzielić na ewidencyjne i pozaewidencyjne.

Materiały ewidencyjne mają znaczenie podstawowe i wynikają z prowadzonej w danym przedsiębiorstwie ewidencji, zatem źródłem informacji liczbowych są: księgowość, kalkulacja i ewidencja, sprawozdawczość finansowa i rzeczowa. Informacjami pozaewidencyjnymi wykorzystywanymi w analizie finansowej są protokoły z różnych zebrań w przedsiębiorstwie, sprawozdania i protokoły z posiedzeń zarządu i rady nadzorczej, protokoły pokontrolne informacje z banku finansującego dane przedsiębiorstwo. Podstawowym źródłem informacji wykorzystywanych w analizach ekonomicznych są bilanse, rachunki wyników i rachunki przepływów pieniężnych.

Wspomniane wyżej dokumenty stanowią podstawę do statycznej i dynamicznej oceny stanu i wyników finansowych przedsiębiorstwa. Na ich podstawie sporządzany jest rachunek przepływów środków pieniężnych. Daje on obraz przepływu środków pieniężnych w przedsiębiorstwie oraz orientację o kierunkach ich zagospodarowania. Sprawozdania przedstawione powyżej analizowane są nie tylko za dany rok obrachunkowy, ale również większy okres działalności przedsiębiorstwa. Ułatwia to ocenę sytuacji majątkowej i finansowej partnerów gospodarczych współpracujących z przedsiębiorstwem. Dodatkowym źródłem informacji wykorzystywanych w analizach są raporty.  Obowiązek publikowania swoich wyników ekonomiczno-finansowych mają[1]:

–          spółki akcyjne,

–          spółki z o.o., w których Skarb Państwa posiada więcej niż połowę udziałów,

–          spółki z o.o., komandytowe i cywilne oraz jawne, które w roku poprzedzającym rok sprawozdawczy zatrudniały średnio ponad 50 osób albo osiągnęły sumę bilansową ponad 1 mln Euro lub przychody netto ze sprzedaży produktów towarów i usług oraz przychody z operacji finansowych ponad 2 mln  Euro.

Poszukiwaniem i zbieraniem informacji gospodarczych zajmują się wyspecjalizowane firmy[2]. Firmy te zbierają informacje legalne, lecz trudnią się zbieraniem informacji nielegalnych, uznawanych przez ich posiadacza za poufne lub tajne. Standardowa informacja o firmie gromadzona przez wywiadownię gospodarczą zawiera dane o:

–          formie prawnej przedsiębiorstwa,

–          dacie jego powstania,

–          wpisie w rejestrze handlowym,

–          kapitale założycielskim i udziałowcach, zarządzie,

–          rodzaju działalności,

–          zatrudnieniu i posiadanym majątku,

–          wielkości obrotu.

Informacje mogą zawierać również dane na temat stanu ekonomiczno-finansowego firmy, banku kredytującego ją, wywiązywania się z płatności oraz zdolności kredytowej. Informacje o firmach zbierane są z wszelkich możliwych źródeł.   Poniżej przedstawiono układ rachunku zysków i strat przedsiębiorstwa, które obowiązuje jednostkę poddaną analizie w części empirycznej pracy.


[1] Ustawa z 19 października 1991roku o badaniu i ogłaszaniu sprawozdań finansowych oraz o biegłych rewidentach ich samorządzie ( Dz. U. z 1991r.,nr 111, poz. 480).

[2] Dostarczaniem informacji o partnerach gospodarczych zajmują się wywiadownie gospodarcze, określane też bankami informacji. W  Polsce otwierają swoje oddziały  światowe  wywiadownie gospodarcze. Na obsługę firm w zakresie informacji nastawiła się Krajowa Izba Gospodarcza, będąca instytucją użyteczności publicznej. Oprócz informacji samodzielnie zbieranych, udostępnia ona również informacje ze światowych wywiadowi takich jak: Dun and Bradstreet Europe, Creditreform, Kreditschutzverband, Ettisch – Enchelmeier Gmbh, itp.

Organizacja sprawozdawczości finansowej

5/5 - (2 votes)

Elementy sprawozdania finansowego

Końcowym etapem cyklu informacyjnego rachunkowości jest sporządzenie sprawozdania finansowego. Sprawozdanie finansowe sporządza się:

  • Na dzień kończący rok obrotowy
  • Na dzień zakończenia działalności jednostki (likwidacji, upadłości, sprzedaży)
  • Na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej w przypadku:
    • Przekształcenia spółki osobowej raz cywilnej w inną spółkę osobową
    • Połączenia jednostek
    • Ogłoszenia upadłości jednostki z możliwością zawarcia układu
    • W jednostce przejmowanej na dzień połączenia związanego z przejęciem jednostki przez inną jednostkę (dzień wpisu do rejestru)
    • Na dzień poprzedzający dzień podziału lub połączenia jednostek (wpis do rejestru)
    • Na dzień poprzedzający dzień postawienia jednostki w stan likwidacji lub ogłoszenia upadłości
    • Na inny dzień bilansowy określony innymi przepisami nie później niż 3 miesiące od dnia zaistnienia tych zdarzeń

Tak zwany dzień bilansowy to dzień, na który jednostka sporządza sprawozdanie finansowe.

Najczęściej sporządza się „zwykłe” sprawozdanie finansowe, na dzień kończący rok obrotowy albo rok kalendarzowy lub 31 marca roku następnego.

Rok obrotowy trwa 12 miesięcy kalendarzowych, ten sam okres stosowany jest także dla celów podatkowych. Rok obrotowy określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę.

Jeżeli jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie roku to może połączyć księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres z księgami rachunkowymi i sprawozdanie finansowe za rok następny – wyjątek od zasady sporządzania sprawozdania za okres 12 miesięcy. W przypadku zmiany roku obrotowego, pierwszy po zmianie rok obrotowy powinien być dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy.

Odpowiedzialność za sporządzenia sprawozdania finansowego

Za termin sporządzenia sprawozdania finansowego odpowiada kierownik jednostki, czyli osoba lub organ, który uprawniony jest do zarządzania jednostką, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę ( nie później niż 3 miesiące od dnia bilansowego).

Kierownik jednostki odpowiada za termin sporządzenia sprawozdania finansowego nawet, gdy obowiązki w zakresie prowadzenia rachunkowości przekazał innej osobie (najczęściej jest to główny księgowy).

Wynika to z art. 4 ust. 5 UoR zgodnie z którym kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych ustawą, w tym z tytułu nadzoru, również w przypadku, gdy określone obowiązki w zakresie rachunkowości – z wyłączeniem odpowiedzialności za przeprowadzenie inwentaryzacji w formie spisu z natury – zostaną powierzone innej osobie za jej zgodą. Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę powinno być stwierdzone w formie pisemnej. W przypadku gdy kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego organu.

Kierownik jednostki jest także zobowiązany wraz z osobą, której powierzono prowadzenia ksiąg rachunkowych, do podpisania sprawozdania finansowego. Jeżeli jednostką kieruje zespół wieloosobowy to podpis musi złożyć każda z tych osób. Odmowa podpisania wymaga pisemnego uzasadnienia dołączonego do sprawozdania finansowego. Należy pamiętać, aby podpisany był każdy element sprawozdania, zarówno bilans, jak i rachunek wyników i informacja dodatkowa. Koniecznym elementem dla uznania sprawozdania za prawidłowe i ważne w świetle prawa jest data podpisu – która stanowi dowód dotrzymania terminu.

Sankcje za nieprzestrzeganie przepisów w zakresie sprawozdania finansowego wprowadza art. 77 UoR stanowiąc, że kto wbrew przepisom ustawy dopuszcza do:

  • nieprowadzenia ksiąg rachunkowych, prowadzenia ich wbrew przepisom ustawy lub podawania w tych księgach nierzetelnych danych,
  • niesporządzenia sprawozdania finansowego, sporządzenia go niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tym sprawozdaniu nierzetelnych danych

podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.

Zakres sprawozdania finansowego

Sprawozdanie finansowe składa się z:

  • bilansu
  • rachunku zysków i strat
  • informacji dodatkowej (wprowadzenia do sprawozdania oraz dodatkowe informacje i objaśnienia)
  • zestawienia zmian w kapitale własnym
  • rachunku przepływów pieniężnych

Ostatnie 2 elementy dotyczą banków, zakładów ubezpieczeniowych i zakładów reasekuracji, jednostek działających na podstawie przepisów o publicznym obrocie papierami wartościowymi i fundacjach powierniczych oraz przepisów o funduszach inwestycyjnych, jednostek działających na podstawie przepisów o organizowaniu i funkcjonowaniu funduszów emerytalnych, spółek akcyjnych i pozostałych jednostek, które w poprzednim roku obrotowym spełniły następujące warunki:

  • średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło co najmniej 50 osób,
  • suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego stanowiła równowartość w walucie polskiej co najmniej 2.500.000 euro,
  • przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy stanowiły równowartość w walucie polskiej co najmniej 5.000.000 euro.

W przypadku spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, towarzystw reasekuracji wzajemnej, spółdzielni, przedsiębiorstw państwowych, kierownik jednostki sporządza wraz z rocznym sprawozdaniem finansowym sprawozdanie z działalności jednostki.

Sprawozdanie finansowe oraz sprawozdanie z działalności jednostki sporządza się w języku polskim i w walucie polskiej. Dane liczbowe można wykazywać w zaokrągleniu do tysięcy złotych, jeżeli nie zniekształca to obrazu jednostki zawartego w sprawozdaniu finansowym oraz w sprawozdaniu z działalności.

Cechy sprawozdania finansowego

Rzeczowość – dążenie do zaspokojenia potrzeb użytkowników w zakresie informacji użytecznych przy podejmowaniu decyzji.

Zrozumiałość – użytkowników informacji cechuje różna zdolność do percepcji informacji, dlatego należy je dostarczać w najprostszej formie

Wiarygodność – użytkownik powinien być przekonany o wiarygodności informacji

Kompletność – sprawozdania finansowe powinny zapewniać całkowity obraz działalności ekonomicznej przedsiębiorstwa

Obiektywizm – informacje ujęte w sprawozdaniu finansowym powinny być wolne od celowej stronniczości

Aktualność – użyteczne są informacje, które zostają dostarczone w odpowiednim czasie

Porównywalność – informacje finansowe powinny pozwalać na porównanie przy podejmowaniu decyzji co wymaga spójności zasad rachunkowości

Zatwierdzenia sprawozdania finansowego

Zgodnie z art. 53 ust. 1 UoR roczne sprawozdanie finansowe jednostki podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający, nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego.

Organem zatwierdzającym jest organ określony w statucie, umowie spółki i dla poszczególnych podmiotów jest to:

  • w spółkach komandytowo-akcyjnych: walne zgromadzenia akcjonariuszy i komplementariuszy
  • w sp. z o.o.: zgromadzenie wspólników
  • w sp. SA.: walne zgromadzenie akcjonariuszy
  • w spółdzielni: zgromadzenie członków lub przedstawicieli członków
  • w przedsiębiorstwach państwowych: Minister Skarbu Państwa lub inny organ założycielski
  • w sp. Osobowych: wspólnicy spółki w przedsiębiorstwach prywatnych: właściciel/ele

Podstawowe zasady organizacji rachunkowości

5/5 - (2 votes)

W organizacji rachunkowości muszą być przestrzegane zasady ogólnej teorii organizacji:

  • Zasada planowania i kontroli
  • Zasada racjonalnego podziału pracy

Zgodnie z zasadą planowania i kontroli w ramach organizacji rachunkowości należy opracować:

  • Dokumentację zasad rachunkowości zawierającą m.in. plan kont oraz dokumentację systemu informacyjnego
  • Plan (instrukcje) dokumentacji księgowej i jej obiegu
  • Instrukcję i plan inwentaryzacji
  • Plan (instrukcję) sprawozdawczości
  • Schemat organizacji i plan podziału pracy działu rachunkowości

Z zasadą racjonalnego podziału pracy łączy się:

  • Wkomponowanie działu rachunkowości w schemat organizacji jednostki gospodarczej
  • Opracowanie schematu organizacji działu rachunkowości (struktura scentralizowana albo zdecentralizowana)
  • Podział pracy między komórki (stanowiska) działu rachunkowości
  • Równomierne rozłożenie czynności, aby nie nastąpiło spiętrzenie prac lub okresy „puste”

Oprócz ogólnych zasad organizacji pracy racjonalna organizacja rachunkowości wymaga:

  • Znajomości zasad prawidłowej rachunkowości
  • Przestrzeganie obowiązujących przepisów
  • Znajomości form i technik księgowania
  • Uwzględnienie specyficznych cech jednostki gospodarczej
  • Określenie zewnętrznych i wewnętrznych potrzeb informacyjnych
  • Zdefiniowanie przedmiotu ewidencji

Kryteria oceny jakości organizacji rachunkowości:

  • Kryteria wymierne
    • Liczba przekrojów informacyjnych
    • Szybkość dostarczania informacji
    • Bezwzględna liczba zatrudnionych w dziale rachunkowości
    • Procentowy udział zatrudnionych w dziale rachunkowości w stosunku do ogółu zatrudnionych
    • Koszt utrzymania działu rachunkowości
    • Kryteria niewymierne
      • Szczegółowość informacji
      • Elastyczność informacji (możliwość i szybkość dostosowania do zmieniających się lub nowych potrzeb informacyjnych)

W wypadku negatywnych ocen pracy działu rachunkowości należy usprawnić jego organizację.

Przed ostatecznym wdrożeniem zmian należy przeprowadzić próbne ich testowanie. Pozytywny wynik uzasadnia modyfikacje rozwiązań organizacyjnych.

Do oceny wprowadzonych zmian organizacyjnych mogą być zastosowane wskaźniki efektywności wyrażające stosunek rocznych efektów osiąganych dzięki wprowadzanym zmianom do kosztów ponoszonych w związku z ich wdrożeniem.

Wskaźnik efektywności > 1   (opłacalność zmian organizacyjnych)

Wskaźnik efektywności < 1   (nieopłacalność wdrożenia zmian organizacyjnych)

W przypadku, gdy wskaźnik efektywności jest > 1 należy rozważyć pozaekonomiczne efekty zmian, a także ich skutki w okresie dłuższym niż rok.

Dopiero po rozwiązaniu różnych aspektów należy podjąć ostateczną decyzję.

Dokonując zmian organizacyjnych w dziale rachunkowości należy zwrócić szczególną uwagę na przygotowanie kadr.