podrozdział z pracy mgr
Termin ten wywodzi się od slangowego określenia „Hip”, który pierwotnie oznaczał: „(…) ogólny wyraz aprobaty pochodzący prawdopodobnie od okrzyku entuzjazmu lub zachęty, pisane także jako: „Hep”, było jednym z podstawowych terminów słownika czarnych muzyków od początku lat 40 – tych, kiedy to zaczęto oznaczać kogoś zorientowanego, trzymającego rękę na pulsie. Ludzi obdarzonych tymi przymiotnikami nazywano: „Hepsters” lub „Hipsters”.[1]
Byli to zwolennicy kultury czarnych jazzmanów i hiszpańskojęzycznych Latynosów. Głosili hasło pojednania białych i czarnych, odrzucali amerykański styl życia. Silnie identyfikowali się z wartościami grup, z którymi sympatyzowali, przejmując także wiele zwyczajów z murzyńskich gett. Pewien powieściopisarz – Norman Mailer – określił ich jako: „Białych murzynów”. Z kolei Albert Goldman – znany wówczas reportażysta – tak o nich pisał: „Hipster był to typowy dandys z nizin społecznych, swoim strojem przypominał alfonsa, w sposobie bycia podkreślający spokój i chłód, co miało odróżnić go od hałaśliwych i impulsywnych typów, jacy otaczali go w gettcie. Aspirował do tego, aby w życiu mieć najlepsze rzeczy: bardzo dobre używki i najpiękniejsze dźwięki – jazz albo muzykę afro – kubańską”.[2]
Główne ośrodki hipsterskiej kultury to San Francisco i Greenwich Village w Nowym Jorku.
Ich pojawienie spowodowało, iż wylansowano w USA modę na pewien typ satyry społecznej, związanej właśnie z Hipsterami.[3]
Hipsterzy to subkultura, która wyłoniła się w latach 40. XX wieku w Stanach Zjednoczonych, jednak współczesne jej przejawy stały się popularne głównie w pierwszej dekadzie XXI wieku. Hipsterzy są często kojarzeni z grupą młodych ludzi, którzy wyróżniają się alternatywnymi poglądami na kulturę, sztukę, muzykę i styl życia. Subkultura ta jest znana z wyrażania indywidualizmu i dystansu do głównego nurtu kulturowego, często w sposób, który jest sprzeczny z komercyjnością oraz masową produkcją.
Hipsterzy stawiają na autentyczność i oryginalność, zarówno w wyborze ubrań, jak i w zainteresowaniach. Często preferują muzykę niezależną, sztukę awangardową, niezależne kino i alternatywne formy rozrywki. Wybierają produkty, które są postrzegane jako unikalne, ręcznie robione, lokalne, ekologiczne lub związane z alternatywnymi stylami życia. Często są również związani z ideami zrównoważonego rozwoju i etycznego konsumpcjonizmu, wspierając lokalne rynki, małe biznesy i ekologiczne inicjatywy.
W wyglądzie hipsterzy preferują style retro, czerpiąc inspiracje z lat 50. i 60., szczególnie z mody związanej z subkulturami takimi jak beatnicy, punki czy bohemy. Typowy „hipster” to osoba, która może nosić vintage’owe ubrania, często z lat 70. czy 80., w połączeniu z nowoczesnymi akcesoriami, jak na przykład duże okulary, koszule w kratę, czy brody i tatuaże, które stały się jednym z rozpoznawalnych elementów tej subkultury.
Chociaż hipsterzy odrzucają masową kulturę, to ich estetyka i styl życia stały się obiektem komercyjnego zainteresowania. Wiele elementów hipsterskiej mody i stylu życia, takich jak kawy specialty, rowery miejskie czy lokalne sklepy z modą vintage, zostało wchłoniętych przez szeroki rynek, co wywołało krytykę ze strony osób związanych z tą subkulturą. Z tego powodu niektórzy postrzegają hipsterów jako swoistą „klasę kreatywną”, której wartości zostały skomercjalizowane, a ich unikalność stała się częścią mainstreamu.
Ważnym aspektem hipsterskiego stylu życia jest także poszukiwanie nowych doświadczeń, takich jak podróże do mniej znanych miejsc, eksplorowanie niezależnych wydarzeń kulturalnych czy angażowanie się w projekty, które sprzyjają lokalnym społecznościom. Hipsterzy często tworzą silne więzi z podobnymi sobie osobami, które podzielają ich wartości i pasje, a także wspólnie działają na rzecz promowania alternatywnych idei w kulturze i społeczeństwie.
[1] M. Jędrzejewski, Słownik subkultur młodzieżowych, Warszawa 1992, “Samper”, s.42.
[2] T. Thorne, Słownik pojęć kultury …, op. cit., op. cit., s.143
[3] M. Filipiak Od subkultury do kultury …, op. cit. ,s. 29.