z rozdziału pierwszego pracy mgr
Podsumowując wiek XX można określić go „Wiekiem Udoskonalenia Komunikacji Międzyludzkiej”. Rozwój nowoczesnych form komunikacji wydaje się bowiem być jednym z najważniejszych wydarzeń minionych lat. Postęp w tej dziedzinie zdecydowanie przybrał na sile podczas kilku ostatnich dziesięcioleci. Jest to tym bardziej interesujące, ze komunikacja społeczna jest dla ludzkości procesem naturalnym i przypuszcza się, ze prymitywne formy komunikowania się gatunku ludzkiego pochodzą prawdopodobnie z epoki człowieka kromańskiego (wczesny paleolit).
Przez wiele lat członkowie ludzkiej gromady ograniczeni byli do komunikowania lokalnego i bezpośredniego. Jednak wraz z poszerzaniem się zasięgu „ludzkiej wioski” bezpośrednie formy komunikowania stały się niewystarczające. Dosyć wcześnie wykształciły się systemy komunikowania na odległość, w tym przede wszystkim pogłoską, jednak ze względu na zbyt mały stopię wiarygodności konieczne było wynalezienie metod bardziej skutecznych. Również potrzeba przechowywania informacji, przy jednocześnie zawodności ludzkiej pamięci, zmusiła człowieka do wykształcenia bardziej trwałych form zapisu. Początkowo były to rysunki, następnie pojawiło się pismo, wynaleziono papier – tym samym oderwano informacje od człowieka. Przełomem w przekazywaniu informacji okazał się wynalazek Gutenberga, ruchoma czcionka, która pozwoliła na nieograniczone i tanie powielanie tekstów. Rozpoczęły się czasy powszechnej wiedzy. Zastanawiający jest fakt, ze nigdy wcześniej dostęp do nauki nie był udziałem tak wielu ludzi i jednocześnie nigdy wiedza ludzka nie posunęła się tak daleko. Prowadzi to do wniosku, ze prawdziwy sukces ewolucyjny może osiągnąć ta populacja, która jest w stanie współpracować i korzystać z wiedzy poprzednich pokoleń.
Do niedawna te dziedziny wiedzy, które wydawały się niezależne od polityki – matematyka i informatyka – wkraczają w obszar tego, co polityczne. Jest to zapowiedz kolejnej rewolucji w naukach politycznych. Trudno przewidzieć skutki tej rewolucji. W perspektywie historycznej wyraźnie widać przesuniecie punktu ciężkości zainteresowań futurologów z przesłanek socjologicznych i politycznych na technokratyczne. Możemy nawet zaryzykować twierdzenie, ze nastąpiło odwrócenie pewnego toku myślenia przy budowie alternatywnych scenariuszy rozwoju społecznego. Polityka nie jest już punktem wyjścia tylko „klientem” rozwijających się nauk ścisłych, które oferują jej coraz to nowe rozwiązania.
W ostatnich dziesięcioleciach zaczyna dominować teza o nieuchronności transformacji dzisiejszych struktur społecznych w stronę społeczeństwa informacyjnego. Informacja staje się coraz częściej kategoria wyjściowa. Koncepcji dotyczących alternatywnych scenariuszy rozwoju społeczeństwa informacyjnego jest jeszcze niewiele, jednak sam problem wprost albo bezpośrednio przejawia się w innych koncepcjach,. Stad wynika potrzeba poniższej analizy porównawczej alternatywnych scenariuszy rozwoju społecznego. Pozwoli ona nam wskazać na generalne tendencje, obszary zgody miedzy autorami, różnice a także silne i słabe strony tych koncepcji.