Zgodnie z decyzją Rady Ambasadorów NATO po rozpoczęciu procesu planowania operacji wojskowej w Bośni, zaproponowano włączenie do tych działań państw uczestniczących w Partnerstwie dla Pokoju, w tym Polski. Wybór ten stanowi znaczący gest polityczny, określający w pewnym stopniu preferencje Sojuszu co do przyszłych członków paktu.
Szóstego listopada 1995 r. strona polska przekazała NATO list informacyjny o zainteresowaniu uczestnictwem kontyngentu WP w operacji IFOR.
Udział batalionu WP w tej strukturze stanowił dowód naszego przygotowania do udziału w zintegrowanych strukturach Sojuszu Północnoatlantyckiego i umocnił pozycje Polski jako wiarygodnego, militarnego partnera NATO.
Operacja wojskowa w Bośni była pierwszym, praktycznym współdziałaniem jednostek WP i NATO, wychodzącym poza program Partnerstwa dla Pokoju. Udział w niej jednostek wojskowych Wojska Polskiego był uzasadniony z następujących względów[1]:
– umocnił pozycję Polski na arenie międzynarodowej jako ważnego uczestnika utrzymania stabilizacji i pokoju na świecie;
– stwarzał możliwość zaprezentowania wieloletnich doświadczeń WP z udziału w operacjach pokojowych ONZ;
– stwarzał warunki międzynarodowej współpracy wojskowej na szczeblu operacyjnym;
– stanowił kolejny dowód na to, że Polska traktuje program Partnerstwa dla Pokoju jako etap przygotowawczy do członkostwa w NATO.
[1] M. Kuczyński i M.Ray-Ciemięga „Bałkański syndrom 1991-1999”, W-wa 2000 r., Wyd. Elipsa, s. 96