z pracy dyplomowej na temat wyborów parlamentarnych w Estonii
Bardzo podobne oblicze programowe miała Błękitna Partia. Założona w 1994 roku w wyborach parlamentarnych, rok później zyskała 0,3 % głosów. Przetrwała jednak poza parlamentem cztery lata i jeszcze raz pojawiła się na scenie politycznej przy okazji nowej elekcji. Zyskująca w sondażach regularnie poniżej 1 procenta poparcia, ESE sięgnęła po kilka znanych nazwisk. Były to jednak nazwiska nie kojarzące się bynajmniej z umiarkowanym programem partii. Tiit Madisson (okręg nr VII) cztery lata wcześnie próbował, jako lider faszyzującego Centralnego Związku Nacjonalistów Estońskich (ERKL), zdobyć mandat poselski. Aleksander Einseln (okręg nr III) to z kolei pierwszy minister obrony w gabinecie Laara, były oficer US Army. Odchodził ze stanowiska w niezbyt zdrowej atmosferze politycznej.
Program ESE łączył czasami sprzeczne ze sobą postulaty. W polityce zagranicznej i narodowej nie różnił się prawie wcale od poglądów Isamaaliit. Z kolei w za³oæeniach polityki ekonomicznej k³adli nacisk „błękitni” na rozwój spó³dzielczoœci, a w swoich zapatrywaniach na zagadnienia socjalne bliscy byli Mõõdukad. Pomysły na rolnictwo (np. powrót do „gospodarstw kooperatywnych”) powodowały, że wśród partii, z którymi ESE gotowa była współpracować, była partia kołchozowej nomenklatury – MRE Rüütela.
Na listach wyborczych ESE pojawiło się 62 nazwiska (w 1995 – 29). Najwięcej, 10 kandydatów, znalazło się w okręgu VI, najmniej – 3 w VII.