Miesiąc: marzec 2012

Procesy globalizacyjne można rozpatrywać w trzech kryteriach:

–         funkcjonalnych – służą do wyodrębniania i ukazywania funkcji spełnianych przez działania globalizacyjne;

–         strukturalne – służą do wyodrębniania i ukazywania struktur o charakterze materialnych i urzeczowionych tworów systemowych, w których przebiegają działania globalizacyjne i tym samym realizowane są ich funkcje;

–         formalne:

a)     jakościowe o charakterze analitycznym,

b)    syntetyczne,

c)     ilościowe o charakterze statystycznym.[1]

Przebieg i tempo procesów globalizacyjnych zależy od tzw. potencjału globalizacyjnego, na który składają się m. in. następujące czynniki:

–         rynkowe,

–         kosztowe,

–         konkurencyjne,

–         rządowe.[2]

Sieć procesów globalizacyjnych objęła swym zasięgiem wszelkie dziedziny współczesnego życia na niewyobrażalną skalę. Mówi się dziś o globalizacji sieci informacyjnej (Internet), mediów (globalne przekazy najważniejszych wydarzeń czy imprez – np. olimpiada w Sydney), kultury, wzorców i zachowań (telewizja – filmy, reklamy), badań, techniki, marketingu, handlu, finansów, polityki, religii. Globalizacja pociąga za sobą potrzebę tworzenia nowych rozwiązań nie tylko w sferze ekonomicznej, ale i w sferze społecznej, ponieważ globalizacja ekonomiczna, globalizacja interesów czy technologii i informacji nie zawsze pociąga za sobą globalizację pozytywnych wartości humanistycznych.

Procesy globalizacyjne stawiają przed państwami, organizacjami międzynarodowymi, społeczeństwami i jednostką nowe problemy, problemy o tyle poważniejsze, że nie dotyczą one już regionów, czy pojedynczych podmiotów gospodarczych, ale całego globu.