Miesiąc: sierpień 2012

Wydarzenia lat 1989-1991 wstrząsnęły strukturami Paktu północnoatlantyckiego. Po wygraniu „zimnej wojny” Zachód zadawał sobie pytanie czy NATO jest nadal potrzebne. Po krótkotrwałej euforii i deklaracjach o likwidacji podziału Europy pewne kierunki myśli politycznej na Zachodzie starają się jednak zalecać niejako „wyhamowywanie” przyspieszenia historii[1].

Zaproszenie Polski do Unii Europejskiej i NATO jest wielkim sukcesem i rezultatem zbiorowego wysiłku dokonanego przez Polaków po 1989 roku, stanowi też poważne wyzwanie na przyszłość. Wykorzystanie tej szansy wymagało wysiłku tak samo ważnego jak włożony ostatnio w reformowanie kraju. To zadanie było w pewnym sensie pokoleniowe. Osiągnięcie tego celu wymagało odrzucenia balastu i obciążeń przeszłości.

Szczyt w Madrycie w lipcu 1997 roku otworzył Polsce drzwi do NATO. Wizyta Billa Clintona w Polsce i jego przemówienie na placu Zamkowym było oficjalnym potwierdzeniem tego wydarzenia. Nasz kraj mógł się wówczas przekonać, że Bill Clinton wierzy, że rozszerzenie NATO jest jego historyczną misją[2].

Przystępując do NATO Polska stanęła przed dwoma wyzwaniami, które nie stanowią dla nas zaskoczenia, ale od których nie ma już odwrotu. Są nimi:

–       po pierwsze – integracja ze strukturami sojuszniczymi;

–       po drugie – wypracowanie odpowiadającego naszym możliwościom i aspiracjom miejsca w organizacji.

Trzecim wyzwaniem – już w perspektywie nieco dalszej – powinno być współkształtowanie zmieniającego się NATO w taki sposób, aby uzyskać ewidentne korzyści z posiadanego w nim członkostwa[3].

Traktat Północnoatlantycki podpisano 4 kwietnia 1949 roku w Waszyngtonie. Ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych, Harry Truman powiedział wtedy: „Paktem tym mamy nadzieję stworzyć tarczę przeciwko agresji i strachowi przed agresją, byśmy mogli zajmować się poważnymi sprawami rządu i społeczeństwa w celu zapewnienia lepszego i szczęśliwszego życia naszym obywatelom”[4].