Wielkość bezrobocia mierzy się stopą bezrobocia, która wyraża procentowy udział liczby ludności pozostającej bez pracy do ogólnej liczby siły roboczej.
Siła robocza ogółem to liczba ludności w wieku produkcyjnym, najczęściej między 16 a 60 lub 65 rokiem życia, z wyłączeniem tych osób, które nigdy nie pracowały i nie wyrażają chęci podjęcia pracy. Mówiąc o sile roboczej mamy więc na myśli ludność zawodowo czynną.
Naturalna stopa bezrobocia oznacza taki jego poziom, przy którym rynek pracy jest zrównoważony. Odzwierciedla ona bezrobocie dobrowolne.
Różnica pomiędzy wielkością zasobów siły roboczej a wielkością zatrudnienia w gospodarce stanowi rozmiary bezrobocia [1].
Naturalna stopa bezrobocia to poziom bezrobocia, który występuje w gospodarce w stanie równowagi, gdy rynek pracy jest dobrze funkcjonujący, a inflacja utrzymuje się na stabilnym poziomie. Obejmuje bezrobocie strukturalne i frykcyjne, ale nie uwzględnia bezrobocia cyklicznego, które pojawia się w wyniku spowolnienia gospodarczego. Oznacza to, że nawet w dobrze prosperującej gospodarce pewna liczba osób pozostaje bez pracy z powodu zmian w strukturze zatrudnienia lub okresu przejściowego między miejscami pracy. Koncepcja ta jest kluczowa w makroekonomii, ponieważ wskazuje na poziom bezrobocia, który nie powoduje przyspieszania inflacji.
Siła robocza to ogół osób w wieku produkcyjnym, które są zdolne i chętne do podjęcia pracy. Obejmuje zarówno osoby zatrudnione, jak i bezrobotne aktywnie poszukujące zatrudnienia. Nie zalicza się do niej osób biernych zawodowo, czyli tych, które nie pracują i nie poszukują pracy, np. studentów, emerytów, osób niepełnosprawnych oraz tych, którzy z różnych powodów zrezygnowali z aktywności zawodowej. Siła robocza jest kluczowym wskaźnikiem używanym do oceny sytuacji na rynku pracy i obliczania stopy bezrobocia.
[1] E. Cyrson (red.), Kompendium wiedzy o gospodarce, PWN, Warszawa, Poznań 1997 r., s.82-83
Fajna Strona pozdrawiam Serdecznie