Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony

5/5 - (2 votes)

Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony (WPBiO) to istotny element współpracy państw członkowskich Unii Europejskiej (UE) w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony. Jej celem jest zapewnienie bezpieczeństwa, stabilności oraz promowanie pokoju zarówno na terytorium UE, jak i poza jego granicami. WPBiO obejmuje szeroki wachlarz działań, zarówno cywilnych, jak i wojskowych, które są realizowane w ramach Unii, a także we współpracy z partnerami międzynarodowymi, takimi jak NATO czy Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ).

Podstawy prawne

Podstawy prawne WPBiO zostały określone w Traktacie o Unii Europejskiej (TUE), zwłaszcza w jego części V, dotyczącej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB). Traktat wyznacza cele, zasady oraz instrumenty WPBiO, a także przewiduje możliwość tworzenia stałych struktur wojskowych oraz wspólnych operacji wojskowych lub misji cywilnych.

Cele i zasady

Głównymi celami WPBiO są:

  • zapewnienie bezpieczeństwa Unii Europejskiej i jej państw członkowskich,
  • utrzymanie pokoju, zapobieganie konfliktom i wzmacnianie międzynarodowej bezpieczeństwa,
  • rozwijanie zdolności obronnych UE oraz współpraca z partnerami międzynarodowymi w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony.

WPBiO opiera się na zasadach solidarności, współpracy, równości państw członkowskich oraz poszanowania ich suwerenności. Działa także w ramach zgodności z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego.

Instrumenty i struktury

W ramach WPBiO, Unia Europejska posiada różnorodne instrumenty oraz struktury, które są wykorzystywane w celu realizacji celów polityki bezpieczeństwa i obrony. Należą do nich:

  • Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) – odpowiedzialna za koordynację i realizację polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE, w tym WPBiO,
  • Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPB) – odpowiedzialny za monitorowanie i ocenę sytuacji międzynarodowej oraz koordynację działań w ramach WPBiO,
  • Europejska Agencja Obrony (EAO) – odpowiedzialna za wspieranie współpracy państw członkowskich w dziedzinie rozwoju zdolności obronnych, badania i technologii wojskowych oraz przemysłu zbrojeniowego,
  • Szybka Grupa Bojowa UE (Battle Groups) – wielonarodowe jednostki wojskowe, które mogą być szybko rozmieszczone w celu przeprowadzenia operacji wojskowych, zarówno w obronie bezpieczeństwa UE, jak i w ramach misji pokojowych czy humanitarnych.

Misje i operacje

W ramach WPBiO, Unia Europejska przeprowadza różnorodne misje i operacje, zarówno cywilne, jak i wojskowe, mające na celu wspieranie pokoju, stabilności oraz odbudowy państw dotkniętych konfliktami czy kryzysami humanitarnymi. Misje cywilne obejmują działania takie jak doradztwo policyjne, reforma sektora bezpieczeństwa, zarządzanie granicami czy monitorowanie przestrzegania praw człowieka. Operacje wojskowe mogą obejmować działania pokojowe, humanitarne, odbudowy, a także interwencje kryzysowe.

Współpraca z partnerami międzynarodowymi

W ramach WPBiO, Unia Europejska współpracuje z różnymi partnerami międzynarodowymi w celu skuteczniejszego działania na rzecz pokoju, bezpieczeństwa i stabilności. Kluczowym partnerem jest NATO, z którym UE prowadzi dialog polityczny, współpracę w zakresie planowania i dowodzenia oraz koordynację działań na terenie misji i operacji. Współpraca z ONZ obejmuje wsparcie operacji pokojowych, odbudowy oraz humanitarnych, a także koordynację działań w ramach zarządzania kryzysowego.

Przyszłość WPBiO

W przyszłości, WPBiO będzie nadal ewoluować w odpowiedzi na zmieniające się wyzwania i zagrożenia bezpieczeństwa, takie jak terroryzm, cyberbezpieczeństwo, niestabilność regionalna czy zmiany klimatyczne. Istnieje potrzeba dalszego wzmacniania zdolności obronnych UE, rozwijania wspólnego podejścia do bezpieczeństwa oraz współpracy z partnerami międzynarodowymi. Wprowadzenie stałej strukturyzowanej współpracy (PESCO) oraz Europejskiego Funduszu Obrony (EFO) wskazuje na dążenie państw członkowskich do większej integracji w obszarze bezpieczeństwa i obrony.

Podsumowując, Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony stanowi istotny element współpracy państw członkowskich UE w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony. Poprzez koordynację działań, rozwijanie zdolności oraz współpracę z partnerami międzynarodowymi, WPBiO dąży do zapewnienia bezpieczeństwa, stabilności i pokoju na terytorium Unii, jak również poza jej granicami. Wykorzystując szeroki wachlarz instrumentów i struktur, Unia Europejska przyczynia się do skutecznego zarządzania kryzysowego, ochrony praw człowieka, a także odbudowy i stabilizacji państw dotkniętych konfliktami czy kryzysami humanitarnymi.

W przyszłości, Unia Europejska będzie musiała kontynuować rozwój i adaptację WPBiO, aby sprostać rosnącym wyzwaniom i zagrożeniom bezpieczeństwa na arenie międzynarodowej. Współpraca z kluczowymi partnerami, takimi jak NATO czy ONZ, będzie nadal odgrywać istotną rolę w realizacji celów WPBiO. Ponadto, państwa członkowskie będą musiały wzmacniać swoje wspólne działania, poprawiać koordynację oraz inwestować w rozwój zdolności obronnych, aby Unia Europejska mogła skutecznie przeciwdziałać współczesnym zagrożeniom i wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony.

Współpraca polsko-czeska na Śląsku Cieszyńskim

5/5 - (1 vote)

Wstęp pracy

W swojej pracy postaram się przedstawić niektóre zagadnienia ze współpracy pomiędzy samorządami polskimi i czeskimi na terenie Śląska Cieszyńskiego po roku 1989, czyli po demokratycznych zmianach jakie zaszły w Polsce i w ówczesnej Czechosłowacji. Przedstawię również genezę i zadania Euroregionu Śląsk Cieszyński – Tešínské Slezsko powołanego do życia w 1998 roku.

Śląsk Cieszyński przez wiele wieków stanowił osobne księstwo podporządkowane bądź królom polskim, bądź czeskim. W XVII wieku Śląsk Cieszyński dostał się pod panowanie Habsburgów i pozostał pod nim aż do końca I wojny światowej. Upadek monarchii austro-węgierskiej pozwolił ruchom narodowym na Śląsku Cieszyńskim na aktywniejsze działanie. 5 listopada 1918 roku strona polska i czeska podpisały ugodę w sprawie tymczasowej granicy pomiędzy Polską i Czechosłowacją na terenie Śląska Cieszyńskiego. Jednak już 5 stycznia 1919 roku wojska czeskie najechały na polską część Śląska Cieszyńskiego. Spór o podział tego terenu rozstrzygnęła dopiero Konferencja Ambasadorów w Spa 28 lipca 1920 roku. Podzieliła ona Śląsk Cieszyński między Polskę i Czechosłowację, tworząc z Cieszyna miasto graniczne, a z jego zachodnich przedmieści Czeski Cieszyn. Podział ten był dla Polski bardzo niekorzystny, więc w 1938 roku wykorzystując słabość Czechosłowacji Wojsko Polskie wkroczyło do Czeskiego Cieszyna i zajęło Zaolzie. Po II wojnie światowej granica wróciła na linię wyznaczoną w 1920 roku. Pomimo oficjalnego braterstwa i przyjaźni między komunistyczną Polską i Czechosłowacją współpraca na Śląsku Cieszyńskim była bardzo ograniczona. Gdy w 1968 roku Wojsko Polskie brało udział w interwencji Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, stosunki uległy dalszemu oziębieniu. W 1980 roku władze Czechosłowacji, bojąc się napływu ideii solidarnościowych, wydatnie utrudniły przekraczanie granicy. Zlikwidowano stałe przepustki, co było bardzo dotkliwym ciosem dla wielu ludzi mających rodziny za granicą. Wprowadzono również wymóg posiadania zaproszenia. O żadnej oficjalnej współpracy w latach 80-tych nie mogło być mowy. Sytuacja zmieniła się dopiero po roku 1989.

Współpraca polsko-czeska na Śląsku Cieszyńskim po roku 1989

5/5 - (1 vote)

Wybrane formy współpracy po roku 1989

W 1990 roku zarówno w Polsce jak i w Czechosłowacji odbyły się wolne i demokratyczne wybory samorządowe. Wyłonienie demokratycznych władz lokalnych stało się ważnym elementem we wzajemnych stosunkach. Dotychczasowe nieformalne kontakty działaczy opozycji demokratycznej po polskiej i czeskiej stronie mogły już przekształcić się w oficjalne kontakty. Symboliczne otwarcie i rozpoczęcie współpracy przez nowo wybrane samorządy nastąpiło 2 października 1990 roku. Doszło wtedy do spotkania Zarządu Miasta Cieszyna na czele z burmistrzem Janem Olbrychtem z 14 osobową grupą radnych z czeskiego Cieszyna , której przewodniczył starosta czesko-cieszyński Bohuslav Muroň. Podczas tego spotkania określono główne problemy i zadania rodzącej się współpracy obu miast. Intensywny ruch graniczny na przejściu w Cieszynie (ponad 20 mln ludzi rocznie), problemy komunikacyjne, handel uliczny, napływ ludzi i towarów oraz wzrost przestępczości wymogły szybkie zintensyfikowanie współpracy miast. Rozpoczęły się stałe i regularne kontakty nie tylko burmistrza i starosty , ale i przedstawicieli służb miejskich – policji, straży miejskiej i poszczególnych wydziałów urzędów miejskich. Spotkania te służyły wymianie informacji przy podejmowaniu różnych problemów miasta. Obie strony zaczęły sobie uświadamiać, że pracują w zasadzie dla jednego miasta, tyle tylko, że podzielonego granicą.

Najbardziej widocznym symptomem ewolucji w kontaktach obu miast stała się współpraca w sferze kultury. Spośród inicjatyw kulturalnych jakie zrodziły się na pograniczu polsko-czeskim w Cieszynie i Czeskim Cieszynie kilka ma charakter unikatowy i doskonale oddający cechy obu miast i ich mieszkańców. Jednym z takich przedsięwzięć jest Festiwal Teatralny „Na granicy”. Został on zainicjowany przez Solidarność Polsko – Czechosłowacką, cieszyński Dom Narodowy oraz czesko – cieszyńskie Forum Obywatelskie. Pierwszy festiwal odbył się 25 i 26 maja 1990 roku i w całości poświęcony był twórczości nowego prezydenta CSRS Vaclava Havla. W festiwalu brały udział teatry polskie, czeskie i słowackie. Przedstawienia odbywały się po obu stronach Olzy, a bilet na spektakle pełnił również rolę zaproszenia wymaganego wówczas przez władze CSRS od obywateli polskich chcących przekroczyć granicę. Festiwal faktycznie więc podnosił graniczny szlaban. Od 1990 roku festiwal wpisał się już na trwałe w kalendarz imprez kulturalnych, a jego znaczenie wykracza daleko poza Cieszyn i Czeski Cieszyn. W maju 1999 roku Festiwal Teatralny „Na granicy” został uznany za oficjalną imprezę kulturalną Grupy Wyszehradzkiej. Sens festiwalu wyraża jego hasło: „Poznajmy się wzajemnie”. Teatr stwarza tutaj możliwość poznania się przez sztukę istniejącą ponad podziałami i dążącą do usunięcia wszelkich nieporozumień i uwikłań jakie niesie „egzystencja na granicy”. Od 1993 roku na festiwalu przyznawana jest nagroda „Złamany szlaban”. Międzynarodowe jury premiuje spektakle o wysokich walorach artystycznych a zarazem urzeczywistniających ideę festiwalu czyli spotkanie i poznanie różnych kultur. Festiwal jest ważnym elementem w stosunkach polsko-czeskich ponieważ „wychodzi do ludzi”. Spektakle odbywają się nie tylko w Teatrze im. A. Mickiewicza w Cieszynie bądź w gmachu teatralnym w Czeskim Cieszynie, ale prezentowane są również na rynkach obu miast , w szkołach, a nawet na granicznym moście. Wszystko to sprawia, że Festiwal Teatralny „Na granicy” pomaga zrozumieć ludziom sąsiadów zza Olzy i ułatwia współpracę w innych dziedzinach.

Innym wydarzeniem kulturalnym , które łączy oba miasta jest coroczne Święto Trzech Braci. Jest to trzydniowy festyn, który nawiązuje do legendy o założeniu Cieszyna w 810 roku. W pierwszym dniu organizowane są pochody w historycznych strojach przez ulice Cieszyna i Czeskiego Cieszyna oraz spotkanie władz obu miast i mieszkańców na moście granicznym. Przez następne dwa dni Cieszyn i Czeski Cieszyn stają się jednym miastem, przez które przemierzają barwne korowody, odbywają się kiermasze handlowe i imprezy sportowe. Święto Trzech Braci jest imprezą dla wszystkich, każdy może dobrze się pobawić, czy to po polskiej, czy po czeskiej stronie. Święto to ma na celu zbliżenie do siebie mieszkańców obu miast we wspólnej zabawie. Przynajmniej na trzy dni w roku Cieszyn znów staje się jednym miastem.

Oprócz takich masowych imprez jak Święto Trzech Braci istnieje również wiele innych wydarzeń i imprez kulturowych, które łączą oba miasta. Można tu wymienić np. Cieszyńską Jesień Jazzową. We wrześniu i październiku każdego roku w klubach, kawiarniach Cieszyna i Czeskiego Cieszyna odbywają się koncerty muzyków i zespołów jazzowych. Również koncerty Dekady Muzyki Organowej, Chóralnej i Kameralnej odbywają się w salach koncertowych i kościołach po obu stronach granicy. Wszystkie te wydarzenia sprawiają, że pod względem kultury Cieszyn i Czeski Cieszyn są znów połączone w całość.

Pozytywne doświadczenia ze współpracy w dziedzinie kultury pokazały, że współpraca jest możliwa i należy ją rozszerzać.

W latach 1990-92 większość kontaktów polsko-czeskich opierała się na linii Cieszyn-Czeski Cieszyn. Pozostałe gminy po obu stronach granicy nie wykazywały takiej inicjatywy we wzajemnych kontaktach. Sytuacja zmieniła się dopiero w 1993 roku. Po polskiej stronie powstał Związek Komunalny Ziemi Cieszyńskiej (ZKZC) zrzeszający 12 gmin (aneks 1). Natomiast po stronie czeskiej powstały: Rada Regionalna d/s Współpracy i Rozwoju z siedzibą w Trzyńcu oraz Związek Komunalny Regionu Karwina. Rada Regionalna skupiła 14 gmin (aneks 2), natomiast Związek Komunalny 16 gmin (aneks 3).

Powstanie tych samorządowych organizacji dało nowy impuls stosunkom polsko-czeskim. Organizacje te bardzo szybko nawiązały ze sobą współpracę co doprowadziło do podpisania 23 marca 1993 roku w Czeskim Cieszynie „Porozumienia o współpracy”. Porozumienie wyrażało intencje wzajemnego współdziałania oraz wyliczało listę dziedzin gdzie współdziałanie powinno zaistnieć. Za najważniejsze zadania dla współpracy uznano sferę problemów związanych z przejściami granicznymi i sprawy związane z telekomunikacją.

Zadania postawione przed tymi samorządowymi organizacjami w „Porozumieniu o współpracy” udało się wykonać prawie w komplecie. Dzięki inicjatywom samorządowym u władz państwowych na Śląsku Cieszyńskim otwarto dwa nowe przejścia graniczne. W listopadzie 1993 otwarto przejście małego ruchu granicznego Jasnowice-Bukovec przekształcone w 1995 roku w przejście paszportowe, a w 1994 roku otwarto przejście paszportowe Leszna Górna-Horni Lisztna. W drugiej priorytetowej dziedzinie współpracy czyli w telekomunikacji działania były trudniejsze. Inicjatywy zmierzające do uruchomienia bezpośredniego połączenia telefonicznego między Cieszynem i Czeskim Cieszynem długo spotykały się z oporem różnych urzędników. Jednak udało się doprowadzić do jego powstania w czerwcu 1994 roku. Bezpośrednie połączenie między burmistrzem a starostą obu miast zapewnia szybki kontakt zarówno w sprawach bieżących jak i kryzysowych np. w wypadku zagrożeń ekologicznych. Nie udało się jednak spełnić drugiego postulatu polegającego na ustawieniu po obu stronach granicy telefonicznych aparatów wrzutowych, tak by połączenia między obu miastami mogły odbywać się jak w ruchu lokalnym.

10 stycznia 1996 w Kijovie na Moravie podpisana została nowa umowa rozpoczynająca nowy etap we wzajemnych stosunkach. W nowej umowie umieszczony został zapis o utworzeniu zespołu koordynacyjnego czyli formalnego podmiotu odpowiadającego za realizację programu zatwierdzonego przez ogólne zgromadzenie wszystkich wójtów, burmistrzów i starostów gmin należących do porozumienia. 15 lutego 1996 roku w Trzyńcu odbyło się pierwsze zebranie zespołu koordynacyjnego, na którym ustalono najważniejsze zadania na rok 1996. Skupiono się zwłaszcza na powołaniu w każdej gminie ośrodków informacji przygranicznej gotowych do wymiany informacji nt. kultury, sportu, turystyki itp. Zdecydowano również o wydaniu wspólnej mapy regionu zawierającej polską i czeską część Śląska Cieszyńskiego. Postanowiono także o wspólnym udziale w targach turystycznych i gospodarczych odbywających się w obu krajach. 2 października 1996 w Czeskim Cieszynie odbyła się promocja wspólnej mapy „Śląsk Cieszyński – Tešínské Slezsko”. Mapa stała się bardzo atrakcyjna szczególnie dla turystów, gdyż przedstawiała region w całości, a nie ucięty granicą jak poprzednie mapy. Mapa nie była jedyną wspólną publikacją. Spośród następnych można wymienić wspólne polsko-czeskie kalendarze imprez sportowych i kulturowych na Śląsku Cieszyńskim, czy materiały informacyjne o wzajemnej współpracy.

Intensywna współpraca obu stron doprowadziła do tego, że zaczęto myśleć o utworzeniu wspólnego euroregionu jako najbardziej sformalizowanej struktury współpracy.

Społeczeństwo podziemne. Wstępne założenia deklaracji programowej TKK NSZZ „Solidarność

5/5 - (2 votes)

1982 lipiec 28 – Wstępne założenia deklaracji programowej Tymczaso­wej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „ Solidarność ” „ Społeczeństwo pod­ziemne”

TKK poddaje pod szeroką społeczną dyskusję wstępne założenia dekla­racji „Społeczeństwo podziemne”:

  1. Doświadczenia ośmiu miesięcy[1] uczą, że walka o nasze cele wyma­ga powszechnego udziału społeczeństwa świadomego swych niezbywal­nych praw i zorganizowanego do długofalowego działania. Wojna władzy ze społeczeństwem trwa – zmienia się tylko taktyka. Dziś władze formalnie walczą zNSZZ „Solidarność”, faktycznie jednak, kwestionując porozumie­nia sierpniowe, godzą w podstawowe interesy społeczeństwa. Pod osłoną stanu wojennego likwiduje się zdobytą po Sierpniu niezależność organiza­cji, a dyspozycyjny sejm uchwala ustawy odbierające to, co uzyskaliśmy w okresie przedgrudniowym. Społeczeństwo pozbawione zostało możliwo­ści niezależnego działania i aktywnego kształtowania życia politycznego. Władze dążą do stworzenia porządku polityczno-prawnego, w którym ja­kiekolwiek niezależne działania społeczne będą niemożliwe. Wszystkie de­cyzje czy obietnice mają na celu jedynie zyskanie na czasie; władza spodzie­wa się, że społeczeństwo zmęczone walką o byt i pozbawione perspektyw zrezygnuje z programu reformy, pogodzi się z utratą podmiotowości.

TKK konsekwentnie stoi na stanowisku, że tylko ugoda społeczna umoż­liwi Polsce wyjście z obecnego kryzysu. Propozycje ugody zostały już przez związek, Kościół i różne grupy społeczne przedstawione. Odpowiedzią był mur milczenia. Władza żąda jedynie spokoju, czyli posłuszeństwa i pracy. Pracy w warunkach marnotrawstwa i wyzysku.

  1. Naszym celem jest budowa społeczeństwa samorządnego – Samo­rządnej Rzeczypospolitej – zgodnie z programem przyjętym na I KZD

NSZZ „Solidarność”[2]. W obecnej sytuacji dojść do tego celu możemy tylko przez ruch społeczeństwa podziemnego.

TKK wzywa do organizowania powszechnego ruchu oporu i tworze­nia społeczeństwa podziemnego. Ruch ten powinien objąć rozmaite ob­szary życia i aktywności społecznej. Wszystkie grupy i środowiska, mia­sto i wieś. Jest to podstawowym warunkiem jego siły, gdyż uniemożliwi władzy tworzenie i utrwalanie podziałów antagonizujących społeczeństwo. Podziemny ruch oporu musi zmniejszyć poczucie osamotnienia jednostki. Musi uczyć zbiorowego działania, umacniać świadomość, że tylko dzięki samoorganizacji i własnej inicjatywie możemy osiągnąć nasze cele. Musi ukazywać społeczeństwu tkwiącą w nim siłę.

3. Społeczeństwo podziemne powinno przede wszystkim:

  • uniemożliwić działania władz zmierzające do rozbicia społeczeń­stwa,
  • wykształcić zdolność samoorganizowania się i samoobrony,
  • podnieść poziom kultury politycznej i przygotować społeczeństwo do życia w demokratycznej Polsce.

4. Ruch społeczeństwa podziemnego tworzą grupy zorganizowane w strukturach zakładowych i środowiskach zawodowych, w osiedlach bądź w kręgach przyjaciół. Charakter, zakres i formy działania każdej grupy za­leżą od jej możliwości.

5. Szczególną uwagę należy zwrócić na młodzież. Na niej, z natury naj­bardziej ofiarnej i bezkompromisowej spoczywa i nadal spoczywać będzie ciężar organizowania różnych form oporu. Masowy udział młodzieży w ru­chu społeczeństwa podziemnego będzie zapowiedzią naszego zwycięstwa.

6. Każdy uczestnik grupy powinien znaleźć możliwość działania w ra­mach społeczeństwa podziemnego. Jest w nim miejsce dla wszystkich, któ­rzy akceptują nasz program. W ruchu społeczeństwa podziemnego nie ma spraw małych i wielkich – liczy się suma postaw i działań świadczących o niezależności myśli, gotowości do pracy organizacyjnej czy niesienia pomocy potrzebującym. Liczy się konsekwencja, upór i odwaga w walce – gdy będzie ona konieczna.

7. Proponujemy następujące podstawowe kierunki działania w ruchu społeczeństwa podziemnego:

  • organizowanie sekcji samopomocy dla represjonowanych, dla zwal­nianych z pracy żyjących w niedostatku, chorych i innych potrzebujących materialnego i moralnego wsparcia;
  • organizowanie niezależnego obiegu informacji, działalność wydaw­nicza, poligrafia, kolportaż, akcje ulotkowe, demaskowanie celów propa­gandy władzy;
  • organizowanie nauczania i samokształcenia: oświata niezależna i nie­zależny ruch naukowy, kursy dokształcające, uniwersytety robotnicze i lu­dowe, kluby dyskusyjne, wydawnictwa naukowo-szkoleniowe, kształcenie organizatorów i działaczy ruchu, biblioteki, stypendia i zasiłki dla młodzie­ży uczącej się, nauczycieli, twórców, zakładanie fundacji społecznych itp.;
  • organizowanie akcji manifestujących istnienie oporu społecznego: obchody rocznicowe, plakaty, ulotki, udział w akcjach protestacyjnych pro­klamowanych przez regionalne ciała decyzyjne lub TKK;
  • organizowanie działalności gospodarczej (spółdzielnie, warsztaty pracy) oraz wpływanie na procesy gospodarcze.

8. Społeczeństwo podziemne zwalcza fasadowe organizacje montowa­ne przez władze, organizuje bojkot środków oficjalnej propagandy, zebrań, dyskusji i imprez o charakterze politycznym lub propagandowym, prze­ciwstawia się postawom kolaboranckim. Społeczeństwo podziemne działa na rzecz rozwoju kultury narodowej, jednocześnie musi przeciwstawiać się dążeniom władz do jej jednostronnego wykorzystywania i instrumentalne­go traktowania. Szczególna odpowiedzialność ciąży więc na środowiskach literackich, dziennikarskich i naukowych, a granicę, gdzie zaczyna się ko­laboracja i działania sprzeczne z interesem narodowym, określać powinny środowiskowe kodeksy moralne.

9. Społeczeństwo podziemne powinno – poprzez naciski na władzę – tworzyć warunki przybliżające ugodę społeczną, a zarazem stopniowo zdobywać pozycje rozszerzające jego prawa społeczne i polityczne.

10. Ruch społeczeństwa podziemnego powinien być zdecentralizowany. Wszystkie ogniwa związku mają obowiązek podjęcia działań inspirujących i organizujących społeczeństwo podziemne. Funkcje konsultacyjno-koor- dynacyjne w regionach pełnią zakonspirowane regionalne ciała decyzyjne. Nadają one kierunek pracy, publikują w prasie podziemnej zalecenia, in­strukcje i odezwy programowe. Koordynację ogólnopolską zapewnia TKK.

11. Oczekujemy, że ruch społeczeństwa podziemnego stanie się dodat­kowym czynnikiem kształtującym sytuację międzynarodową zgodnie z in­teresem sprawy polskiej.

12. Proponowane działania stworzą ruch wspólnoty narodowej zjed­noczonej wokół idei „Solidarności”. Społeczeństwo podziemne stanowić będzie bazę dla działalności politycznej również w przypadku delegaliza­cji związku. Zapobiegnie załamaniu się społeczeństwa. Będzie wywierać stały nacisk na władzę, zagrozi jej pełną izolacją i zmusi do uznania faktu, że tylko droga porozumienia prowadzi do rozwiązania problemów, przed którymi stoi aktualnie Polska. Ruch społeczeństwa podziemnego stworzy niezbędne warunki skutecznej walki o cele bieżące – uwolnienie więźniów politycznych i internowanych, zakończenie stanu wojennego i reaktywo­wanie niezależnego ruchu związkowego – i o cel długofalowy – budowę Samorządnej Rzeczypospolitej.

Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” Zbigniew Bujak (Region Mazowsze) Władysław Frasyniuk (Region Dolny Śląsk) Władysław Hardek (Region Małopolska) Bogdan Lis (Region Gdańsk[i]) Eugeniusz Szumiejko (członek Prezydium KK)

Źródło: „Tygodnik Mazowsze”, 28 VII1982, nr 22


[1] To jest od wprowadzenia stanu wojennego .

[2] Pierwszy Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” odbywał się w dwóch turach: od 5 do 10 IX i od 26 IX do 7 X 1981 r. w Gdańsku. W czasie zjazdu wybrano krajowe władze związ­ku, wprowadzono poprawki do jego statutu oraz opracowano program. Zob. B. Kaliski, „Anty­socjalistyczne zbiegowisko”? I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, Warszawa 2003; J. Holzer, Solidarność 1980-1981. Geneza i historia, Warszawa 1990, s. 263-289.