Fakt zróżnicowanej psychologii bezrobotnych i sterowanych tą psychologią zachowań zauważony był znacznie wcześniej. Już w 1938 roku P.F.Lazarsfeld zwrócił uwagę na trzy typy postaw prezentowane przez bezrobotnych:
1. Postawa niezałamania, wyrażająca się troską o losy najbliższych (dzieci, żony), troska o zachowanie spójności rodziny i tworzenie korzystnych stosunków interpersonalnych, snuciem planów na przyszłość i próbami ich realizacji.
2. Postawa zrezygnowania, charakteryzująca się również troską o utrzymanie zwartości rodziny i troską o dzieci, ale bez planów na przyszłość oraz rezygnacja z zaspokojenia wszystkich potrzeb z wyjątkiem tzw. potrzeb pierwotnych (podstawowych).
3. Postawa załamania, którą charakteryzują dwa zasadnicze zespoły zachowań:
a) desperacja w połączeniu ze stanem depresji i beznadziejności. Równoczesny brak prób poprawienia sytuacji życiowej,
b) apatia połączona z całkowitą biernością (pasywnością).
Skutkiem takiej postawy jest zaniedbanie dzieci i partnera życiowego, zaniedbanie domu, rozpad rodziny.
Na podstawie badań przeprowadzonych w Warszawie i Łodzi przez B.Kołaczka można zauważyć pewne podobieństwo postaw preferowanych przez bezrobotne kobiety do postaw charakterystycznych dla bezrobotnych w Polsce w latach 30-tych i na zachodzie w latach 70-tych i 80-tych.
Chociaż wspomniane badania wskazują na pewne podobieństwa w preferowanych postawach współczesnych bezrobotnych z postawami bezrobotnych opisywanych przez wspomnianego już Lozersfelda, to równocześnie sygnalizują istotne różnice, co potwierdziłoby wysuniętą wcześniej tezę o zróżnicowanej psychologii bezrobotnych i koniczności indywidualnej diagnozy.
Tylko w ten sposób można wzbogacić wiedzę o psychologii bezrobotnego i wykorzystać ją np. w poradnictwie i doradztwie zawodowym, czy też różnych form terapii adresowanej do bezrobotnych i ich rodzin.