Wyniki przeprowadzonych testów w grupie młodzieży uczącej się w różnych klasach i szkołach wskazują na to, że każdy uczeń jest inny i wymaga indywidualnego podejścia do jego nauczania. W szkole większość informacji uczniowie zdobywają z książek, pogadanek i wykładów, które zawierają głównie słowa i cyfry, łatwo przyswajalne tylko dla części słuchaczy czy czytelników. Chcąc efektywnie przekazywać wiedzę wszystkim uczniom należy częściej posługiwać się również innymi technikami dydaktycznymi, zadbać o wyobraźnię uczniów i umożliwienie im praktycznego działania.
Rodzaj i forma nauczania mają wpływ na zdolność uczniów do uczenia się. Dotyczy to zarówno szkolenia w szkole, jak iw środowisku pracy. Metody nauczania zostały opracowane w czasach starożytnych i ewoluowały przez wieki. Obecnie istnieje klasyfikacja 4 metod nauczania w oparciu o: słowo, obserwację, pomiar i aktywność praktyczną.[1]
Kiedy szkolna wiedza okazuje się w życiu bezużyteczna, trudno jest wymagać od ucznia zgłębiania jej z pasją. Kiedy w szkole panuje rutyna i schematyzm, trudno jest rozwijać aktywność poznawczą ucznia. Jeśli w szkole dostanie komunikat, że ważne jest osiągnięcie określonego celu i w jakikolwiek sposób, nie zdziw się, jeśli otrzyma lub wykorzysta pracę innych.
[1] Cz. Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki, WSIP Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2006.