Nie negując czynników obiektywnych, takich jak np. ogólna sytuacja gospodarcza w kraju, czy realizowana polityka społeczna państwa determinujących zachowania bezrobotnych, psychologia bezrobotnego jest najważniejszym mechanizmem sterującym jego zachowaniem i w rezultacie końcowym decyduje o tym, czy osiąga on sukces, czy brnie w kierunku nieuchronnej porażki.
Psychologia bezrobotnego, nie mówiąc już o psychologii bezrobocia szeroko rozumianego, ze względu na rozległość zjawiska wymaga szybkiego i gruntownego opracowania. Realizację tego postulatu należy traktować jako jeden z ważnych instrumentów walki z bezrobociem. Tak jak prawdą jest, że należy zmieniać wszystkie te elementy, które prowadzą do bezrobocia jako atrybutu życia gospodarczego, to również należy robić wszystko, by zmienić bezroboynych, których psychologia (postawy życiowe, systemy wartości, struktura potrzeb, filozofia życia itp.) jest nieadekwatna do zaistniałej sytuacji (i tej ogólnej rozumianej jako proces przemian ustrojowych, i tej szczegółowej, w jakiej znajduje się konkretna jednostka).
Nikt inny, tylko psychologia jako nauka i psychologowie, jako jej reprezentanci, powinni szybko i skutecznie włączyć się w proces rekonstrukcji psychicznych mechanizmów regulacji zachowań tej grupy bezrobotnych. Istnieje w tym zakresie znaczny potencjał niewykorzystanych możliwości.
Dobre rozpoznanie sytuacji zewnętrznej i wewnętrznej bezrobotnego, mądrze przeprowadzone z nim rozmowy przez doświadczonego doradcę – psychologa lub innego specjalistę wyposażonego w wiedzę psychologiczną, mogą więcej zmienić w życiu bezrobotnego niż niejeden zasiłek pieniężny uzyskany z placówek opieki społecznej.