Przepisy Unii Europejskiej regulują przewozy autobusowe i autokarowe dokonywane pojazdami posiadającymi więcej niż 8 miejsc siedzących dla pasażerów. Obowiązują również rozporządzenia nr 3820 i 3821 z 1985 r. dotyczące czasu spędzonego za kierownicą oraz przyrządów kontrolnych.
Rodzaje komunikacji międzynarodowej (według Unii Europejskiej); przewozy regularne – jest to przewóz pasażerów w określonych odstępach czasu po określonych trasach, gdy pasażerowie wsiadają i wysiadają na z góry określonych przystankach; usługi okazjonalne – są to wyjazdy turystyczne, wycieczki, oraz prywatne przewozy zarobkowe.; przewozy na rachunek własny – są to przewozy wykonywane w celach niehandlowych bez zamiaru osiągnięcia zysku przez organizację, wykonującą przewozy jedynie w ramach działalności pomocniczej i wykorzystującą w tym celu pojazdy będące jej własnością lub w ramach leasingowi, kierowane przez tę osobę, należącą do personel.
ASOR – Międzynarodowe drogowe przejazdy tam i z powrotem wykonywane za pomocą okazjonalnej komunikacji autobusowej i autokarowej poza terytorium Unii.
Najważniejsze uregulowania prawne to:
- WE 11/98 – przepisy dotyczące międzynarodowych autokarowych i autobusowych przewozów pasażerskich – nowelizacja rozporządzenia 684/92.
- WE 2121/98 ustalenia w sprawie dokumentacji wymaganej dla przewozu pasażerów autokarami autobusami.
Powyższe przepisy mają zastosowanie do pojazdów zarejestrowanych państwach członkowskich Unii, wykorzystywanych do wykonywania przewozów międzynarodowych oraz konstrukcyjnie przewidzianych lub przystosowanych do przewozu więcej niż 8 pasażerów oraz kierowcy
Specjalne usługi regularne – połączenia te zapewniają przewóz określonych kategorii pasażerów przy wyłączeniu i mieszczą się kategoriach połączeń regularnych. Podlegają one takim samym przepisom jak połączenia regularne. Nie ma konieczności uzyskania zezwolenia, gdy specjalne połączenia regularne działa wyłącznie na terenie unii Europejskiej i objęte jest umową pomiędzy organizatorem i przewoźnikiem. Przewozy kabotażowe mają miejsce wtedy, gdy przewoźnik unijny, niemający siedziby w danym państwie członkowskim, wykonuje krajowe przewozy pasażerów na terytorium tego państwa członkowskiego. Przewoźnik taki musi posiadać licencję Wspólnoty na międzynarodowy transport pasażerów autokarami autobusami. Autokarami zakresu obowiązywania wyłączono usługi miejskie i podmiejskie. Poza terytorium Unii należy uzyskać zezwolenie Ministra Transportu odpowiedniego kraju. Przewozy okazjonalne podlegające listowi przewozowemu takim przewozom winien towarzyszyć „dokument kontroli podróży” lub „list przewozowy” znajdujący się w pojeździe i potwierdzający status przewozu. Istnieją różne wersje tego dokumentu dla nie komercyjnych przewozów wykonywanych na własny rachunek innych przewozów. Zasady wykupienia, wypełnienia i stosowania są takie same dla wszystkich rodzajów listów przewozowych.