Banki wiążąc się z zakładami ubezpieczeń realizują strategię bancassurance. Pod tym pojęciem rozumie się nawiązanie współpracy firmy ubezpieczeniowej z bankiem w celu oferowania produktów bankowych i ubezpieczeniowych wspólnym klientom w ramach istniejących kanałów dystrybucji[1]. Na wybór form współpracy bankowo-ubezpieczeniowej mają wpływ warunki prawne, ekonomiczne i społeczne oraz pozycja rynkowa i siła kapitałowa przedsiębiorstwa. Ważne są czynniki, które mają „dyspersyjny” charakter. Do tych czynników należą czynniki endogeniczne zwane inaczej wewnętrznymi, np. możliwość wykorzystania efektów synergii w łączeniu zasobów banku i firmy ubezpieczeniowej oraz czynniki egzogeniczne, inaczej zewnętrzne[2]. Przykładowe czynniki egzogeniczne to np[3].
- zmiany demograficzne,
- zmiany preferencji w zakresie oszczędzania,
- różnice w opodatkowaniu,
- wysoki potencjał wzrostu i niska penetracja sektora ubezpieczeniowego,
- globalizacja,
- postęp technologiczny.
Gdy forma współpracy zostanie wybrana zainteresowane strony podejmują decyzję w kwestii strategii działania. Przyjęcie określonej strategii może prowadzić do zmiany formy współpracy (np. poprzez decyzje kapitałowe, które z aliansu strategicznego czynią przejęcie). Wybór formy współpracy – zawsze motywowany dążeniem do powiększenia zysku – bywa z założenia niestały, co może uniemożliwić przejście z jednej strategii w drugą.
Każda z form bancassurance wiąże się z kosztami rozpoczęcia działalności, mającymi wartość strategicznego zaangażowania banku oraz zakładu ubezpieczeń. Ponadto każda z tych strategii ma dobre i złe strony, i powinna mieć zastosowanie odpowiednie do możliwości firm oraz warunków ją otaczających. Warto więc przeanalizowanie strategię uniwersalizacji, zwaną Allfinanz.
Pojęcie Allfinanz definiuje się jako integrację kanałów dystrybucji różnych usług finansowych. Definicja rozszerzona oznacza integrację działalności banku i firm ubezpieczeniowych w zakresie usług, dystrybucji, marketingu oraz popytu[4].
Uniwersalizacja działalności może być następstwem procesów konsolidacyjnych bądź wynikiem samodzielnego rozwoju nowych obszarów aktywności. Proces ten prowadzi do powstania instytucji finansowych o bardzo szerokim zakresie działalności, który niekiedy wychodzi daleko poza oferowanie produktów i usług finansowych. Podmioty powstające w efekcie opisanego procesu przyjęło się nazywać bankami uniwersalnymi, konglomeratami finansowymi lub holdingami finansowymi. Istniejące różnice w definicjach wynikają z chęci podkreślenia ich odrębności ze względu na strukturę albo zakres aktywności instytucji finansowej. Na odrębność strukturalną ma właśnie wskazywać nazwa bancassurance lub grupa bankowo-ubezpieczeniowa. Określenia te mają za zadanie wskazanie odrębności tego rodzaju instytucji finansowej odnośnie do obszaru ich aktywności. Cechą charakterystyczną tych podmiotów jest połączenie działalności bankowej i ubezpieczeniowej w ramach jednego podmiotu. W praktyce nie ma jednak „czystych” grup bankowo-ubezpieczeniowych, gdyż większość z nich zaangażowana jest także w świadczenie innych typów usług na rynku finansowym.[5]
Wybór odpowiedniej strategii wejścia do sektora bankowego przez zakład ubezpieczeniowy decyduje o sukcesie przyszłej grupy bankowo-ubezpieczeniowej. Obecnie wyróżnia się pięć możliwych strategii, którymi zakłady ubezpieczeniowe mogą się posłużyć w procesie tworzenia grup bankowo-ubezpieczeniowych:[6]
- Strategia bancassurance (assurfinance),
- Strategia aliansu,
- Strategia aliansu produktowego,
- Strategia resytuowania zakładu ubezpieczeniowego,
- Strategia sprzedaży zakładu ubezpieczeniowego instytucji bankowej.
—
[1] Bancassurance. Stan i perspektywy
[2] M. Śliperski, Związki… s. 39
[3] Tamże, s. 39
[4] M. Śliperski, Bancassurance, s. 21
[5] O. Kowalewski, Bancassurance
[6] Tamże.